BMW 320d (2006)

Het ontwerp van de Drie is minder extreem dan dat van z'n grote broers. Hoe langer je 'm bestudeert, hoe meer je ervan overtuigd raakt dat er toch een bijzonder knappe kar voor je neus staat. De 3-serie ziet er met z'n wigvormige profiel gespierd
uit. Het minst sterke punt van het BMW-ontwerp is de achterzijde. Vooral de achterlichten zien er nogal gewoontjes uit en doen denken aan die van de Nissan Primera van voor 1999.
Het BMW-interieur steekt strak in elkaar en lijkt een lang leven beschoren. Het dashboard heeft elegante lijnen. De glooiende, dubbele overkapping waaronder achtereenvolgens de klokkenwinkel en het display ten behoeve van i-Drive schuilgaan, geven het dashboard iets speels. Dat kan het goed gebruiken, want zakelijkheid is troef: veel functies zijn immers ondergebracht in het i-Drivesysteem, dat wordt aangestuurd met een grote verchroomde knop in de middenconsole. Verfoeiden we het systeem aanvankelijk, nu kunnen we ermee overweg. Voor de 3-serie is het zodanig vereenvoudigd dat het niet een hele studie vergt voordat je het kunt bedienen.

Verdwenen
Behalve de handrem is ook de contactsleutel verdwenen. Je moet een klein kastje in een het dashboard steken en vervolgens de start-/stopknop indrukken om de machinerie tot leven te brengen. In ons testexemplaar blijft het kastje niet altijd even goed haken in de sleuf, waardoor de elektronica in de war raakt.
Zitten doe je uitstekend in de Beier. De voorstoelen geven prima ondersteuning, ook zijdelings. Bovendien zijn de zetels over een grote afstand verstelbaar, ook in hoogte. Het aangenaam kleine en dikke driespaaksstuurwiel kun je ver naar je toe halen. Door de ruime verstelmogelijkheden is het mogelijk een fijne, sportieve zitpositie te bereiken en je één te voelen met de machine. De bagageruimte meet 460 liter.

Fragiel
De BMW heeft maar 8,4 tellen nodig om de 100 km/h te bereiken. Wij rijden met een automaat, maar weten uit eerdere tests met de Duitser dat de handgeschakelde zesversnellingsbak vrijwel foutloos is. De 163 pk sterke motor maakt indruk met z'n spierballen; hij blijft maar gaan. Een tussensprint in de derde versnelling van 50 naar 80 km/h klaart de BMW in 4,4 seconden, en in de vierde in 6,7. Tegenvallend is het geluid, en dan doelen we niet zozeer op de geluidsproductie als wel op het blikkerige, wat fragiel klinkende repertoire dat hij ten beste geeft. De volle zescilindersound die zo bij een BMW hoort, missen we node.

De rijmachine uit München is en blijft een bijzonder prettig sturende achterwielaandrijver. De elektronica waakt over je als een goed getrainde herdershond. Het stabiliteitssysteem DSC vangt de 320 in een te fel geattaqueerde bocht perfect op. Overstuurreacties blijven ook dan uit. Soms lijkt het wel of de BMW voorwielaandrijving heeft.
Het stuurwiel vraagt wat fysieke kracht om het te verdraaien en de precisie kan wat beter. Toch kan een kind de was doen, deze auto is absoluut fool proof en dat is eigenlijk best een beetje jammer. De BMW is te goed en neemt je te veel werk uit handen. Aan de andere kant: de wijze waarop BMW het adagium 'veiligheid boven alles' in de praktijk brengt, grenst aan perfectie.