BMW 2-serie Active Tourer (2014) - Test

Het waarom van achterwielaandrijving is voor puristen een uitgemaakte zaak. Wil je het een brave automobilist uitleggen dan vermoedt die vaak dat het om driften gaat. Iets waarvan hij (terecht) opmerkt dat dat eigenlijk een vrij nutteloze eigenschap is voor 99,9 procent van de auto's die in Nederland rondrijden. Het is echter ingewikkelder dan dat. Het gaat om de totale balans van de auto die compleet anders is. Soepel, verfijnd, met neutraal stuurgevoel waarin de aandrijfkrachten totaal zijn verdwenen. De twee krachten – het sturen en de aandrijving – worden immers over twee assen verdeeld. Bovendien hebben BMW's vaak een prachtige gewichtsverdeling: de motoren zijn de lengte geplaatst en liggen daardoor deels achter de vooras. Dit in plaats van in zijn geheel op of zelfs voor de vooras, zoals bij voorwielaandrijvers met dwarsgeplaatste blokken vaak het geval is. Niet goed voor de balans! Let wel, merken kunnen best goed rijdende voorwielaandrijvers maken. De Ford Fiest ST, de Mini Cooper, De Renault Mégane RS: ze hebben allemaal voorwielaandrijving en zijn stuurkampioenen. Maar toch is er verschil. Heb je een mainstream racegame thuis als Forza Motorsport of GranTurismo? Maak dan eens hetzelfde (virtuele) rondje in een auto als een BMW M3 of een Honda S2000 en doe het dan nog eens met een Golf GTI of Focus RS. Die laatste reageert dan ineens erg direct, tenzij je te snel gaat en geconfronteerd wordt met bakken onderstuur. Beide videogames pakken de essentie van het verschil vrij goed. Het rijdt compleet anders. En daarom is de claim van BMW bij de presentatie van de 2-serie Active Tourer (AT) dat het rijdt 'als een BMW' eigenlijk onzin. Van een 118i en een X3 tot een M6 of een 5-serie GT: het heeft allemaal diezelfde basisopzet waarbij de balans is als die van 'een BMW'. En een paar kilometer met de 2-serie Active Tourer is genoeg om te ontdekken dat deze auto dat niet heeft. Vrees niet! Hij rijdt goed. Maar zijn rijeigenschappen hebben niets te maken met wat vaste BMW-rijders op dit moment waarderen aan de manier waarop hun auto rijdt. Dat was simpelweg onmogelijk met de opzet van een dwarsgeplaatste motor voorin.

Het oordeel
Hoe rijdt de auto dan wel? Twee modellen schieten ons hoofd binnen: de Mini Cooper en de Renault Clio. De eerste is logisch. Niet alleen laat BMW met Mini al jarenlang zien dat het uitstekende voorwielaandrijvers kan maken, de 2-serie AT staat ook nog eens op hetzelfde platform als de nieuwe Mini. De Clio is opvallender. Renault heeft evengoed een prachtig onderstel ontwikkeld voor de Clio (en ook de Captur) waar een soort directheid in zit die het rijden heel prettig maakt. Eigenschappen die we ook vinden in deze BMW: als je instuurt reageert de koets meteen. Ook met remmen duikt de hele auto niet naar voren, maar blijft de koets strak. Dit is vrij eenvoudig te creëren met een plankhard onderstel, maar het knappe is nu juist dat daar geen sprake van is. De BMW is niet zo comfortabel als een Golf Sportsvan, maar geen moment stuiterig of vervelend. Ook niet op slechte wegen. Terwijl het stuurplezier, jawel, zeker aanwezig is. Door de directe manier van reageren voelt de auto kleiner aan dan dat hij is. Dat is prettig zowel in de stad als in de bergen.
Geen zorgen of de rijkwaliteiten dus. De Active Tourer mag dan niet rijden als een BMW (een beschrijving die we de komende jaren misschien moeten herzien) maar is wel in één klap de best rijdende auto in het segment der mid-size MPV's. Niet dat dat lastig is, veel merken mikken daar in deze klasse (terecht) niet op. Wel op ruimte, een gebied waar de nieuwe BMW het redelijk doet. De vormgeving is zo gedaan dat de auto zowel voor als achterin ruimtelijk aanvoelt. De beenruimte achterin is netjes (geholpen door het feit dat er geen cardanas is) en de hoofdruimte uitstekend. Gaan we door naar achteren dan is 468 liter niet opmerkelijk, maar wel netjes. De banken kunnen op een gemakkelijke manier plat, zodat je 1510 liter en een vlakke laadvloer krijgt. Een voordeel van voorwielaandrijving: er is een extra laadvlak onder de vloer van de kofferbak. Kom daar maar eens om in een 1-serie! Terug naar de bestuurderstoel dan, waar je het stuur werkelijk enorm ver naar je toe kan halen. Ideaal om een perfecte zit te creëren. De ergonomie is dankzij iDrive fabuleus, het TFT-scherm is voor dit segment mooi groot. Voor je neus geen HUD in de voorruit zoals gebruikelijk bij BMW, maar op een los schermpje zoals in PSA-auto's. De totale uitstraling is mooier dan in een BMW 1-serie, en goed afgewerkt, maar verbluffend zijn de materialen ook weer niet.

Drie motoren
BMW begin het voorwielaangedreven avontuur met drie motoren: één diesel in de vorm van een 218d met 150 pk, en twee benzineversies. De 218i krijgt de 1.5 cilinder uit de Mini Cooper met 136 pk, en de 225i, de 2.0 liter uit de Cooper S met maar liefst 231 pk. Een opvallend vermogensgat, maar versies er tussenin staan vooralsnog niet in de planning. De 218i en 218d zijn beide goed voor 20 procent bijtelling, waarbij die 218i de bulk van de verkopen voor zijn rekening zal nemen. Bij de introductie was die helaas niet voor handen en hebben we de 225i meegenomen. Het mag voor zich spreken dat die meer dan genoeg vermogen heeft. De motor is bovendien soepel en fijn over het hele toerenbereik. Deze sterkte versie komt standaard met de (fijne) achttraps automaat van BMW, de 218's zijn ook met handbak te krijgen. Gezien de forse meerprijs van de 225i is de 218i in Nederland wel de versie die je moet hebben, als zou iets van 150-160 pk ideaal zijn.
BMW verwacht zelf totaal geen kannibalisatie van het gamma, en zelfs geen nieuwe klanten vanuit Mini-kringen. "Bij de lancering van de 1-serie waren we daar ook bang voor, maar iemand die een Mini koopt dat dat heel bewust." Het zijn de mensen die nu uitkomen bij een Mercedes B-Klasse, VW f Sportsvan of Ford C-Max die BMW richting de 2-serie Active Tourer hoopt de krijgen. Is het succes groot, dus is het zeker dat dit niet de laatste voorwielaandrijver uit de BMW-fabrieken zal zijn. De plannen voor meer varianten met FWD worden gesmeed. Niets is meer heilig, maar stiekem is dat niet zo erg.