Aston Martin DB7 Vantage (2000)

De lijnen van de DB7 zijn simpel, maar er zit geen verkeerde tussen. Het is akelig knap dat ze het klassieke Aston Martin-front in die verder zo ronde lange neus hebben gekregen zonder dat het detoneert. Het interieur is onversneden Brits: leer en wortelnotenhout. Wat wij jammer vinden, is het feit dat diverse knopjes (raambediening, tractiecontrole enzo) standaard Ford-knopjes uit bijvoorbeeld de Focus en Mondeo zijn - en dat in een auto van f 370.000...
Met het vermogen van 420 pk in een verpakking die zó bizar luxe is, dat je er niets van merkt, maak je weinig vrienden in Driebergen - of juist hele dikke. Geef een beetje gas en je hoort ergens heel in de verte een vliegtuig opstijgen. Het landschap verandert, dat wel, maar verder... Alleen een blik op de snelheidsmeter zal je vertellen "waar wij nou helemaal mee bezig zijn". Wie van tractiecontroleknopjes afblijft en normaal met het gaspedaal omgaat, zal nooit bewust merken dat hij iedereen, maar dan ook echt iedereen "los" rijdt.
Alleen al door zijn forse formaat maakt de Aston Martin een gedistingeerde en superluxe indruk. Daarnaast is hij meer elegant dan bruut gelijnd, en ook klassiek met de grille, achterruitlijn en luchtgaten opzij zoals de legendarische DB"s 4, 5 en 6. De neus is tot de nok volgepropt met twaalfcilindermotor. Symbolisch voor "wie het breed heeft...". Want chic mág in Engeland, staat daar niet voor poenigheid maar voor stijl en smaak.
Je zou niet zeggen dat de Aston Martin relatief smal is. Of dat ondanks zijn lengte van een echte achterbank geen sprake is. Hij geeft wel een ruime indruk. Al zijn de stoelwangen aan tunnelzijde afgewerkt met suède in plaats van leer, omdat leer zou doorschuren tegen de middentunnel waar de stoelen strak tegenaan schurken.
Ruimte voor weekendbagage is er genoeg. Zelfs als je vriendin zich graag voor elk dagdeel in een aangepaste kledingstijl vertoont... Hoewel, twee golfsets mag een Brits echtpaar graag bij zich hebben, en dan blijft er niet veel plek over onder de achterklep. Nou ja, er is altijd nog die achterbank.
Wil je echt ver weg, dan is de Aston een ideale superauto, zonder enige twijfel. Soepel geveerd, ruim, stil. En met een soort clubfauteuils waarin je kunt gaan zitten zoals het jou op dat moment zint. En in de Aston Martin kun je je linkervoet kwijt als "ie niets te doen heeft - wat permanent het geval was in deze Aston, met automaat.

Olifantenschop

Dat zachte gorgelen waarmee Astons nieuwe V12 ontwaakt klinkt meerdere klassen beter dan de standaard compressor-zescilinder van de DB7. De waarschuwing "geen gasgeven bij het wegrijden, rem los en laten wegrollen" klonk ons wat overdreven in de oren. Maar er zit toch iets in, want met een klein streepje gas gaat "ie er vantussen of er een olifant van achter tegen je aan botst.
Als het eenmaal rolt, lijkt van motorisch geweld geen sprake meer. Bij hooguit 2500 toeren schakelt de automaat soepel door, onbegrijpelijk alleen waarom het andere verkeer daar maar blijft stilstaan. Zacht roffelend snelt de Aston vooruit. Beschaafd, vooral. Hoeveel acceleratie je krijgt met een halve millimeter gasgeven maakt eigenlijk meer indruk dan de spurt bij een volle dot gas. Tenminste, als je achter een Ferrari aan hangt. Hoewel, wacht eens. Dat je die kunt bijhouden, is toch veelzeggend. Dat kan die achterlijk sterke Aston. Zelfs met traction control betekent een beetje fors wegrijden al dat het gevaarte kwispelstaartend naar grip zoekt.
En dat ligt niet aan een gebrekkige grip van de kamerbrede rubberlinten om de 18 inch wielen. Waarin remklauwen ter waarde van een leuk stadsautootje je geruststellend toelachen. Zo doet ook de zeer directe en vrij lichte besturing al het wenselijke, en laat de dikkerd zich moeiteloos zuiver besturen. Gewicht, omvang en gevoel van de Aston noden niet om direct het onderste uit de kan te proberen, qua bochttempo.
Met de mantel der Anglofiele liefde bedekken we dat de Vantage V12 ontstond uit twee aan elkaar geplakte Ford V-zessen. Want hij klinkt goed, adellijk, en man, wat is dat ding machtig sterk! Héél voorzichtig wegrijden, maar verder is het een goeierd. Daar zouden we best in kunnen wonen.