Alfa Romeo Stelvio 2.2 Super - Test

Valt over smaak nu wel of niet te twisten? Ik heb de juiste formulering van de zegswijze even niet paraat, maar wie met een Alfa Romeo Stelvio onderweg is, zal ervaren dat hij regelmatig wordt aangesproken op het voorkomen van de auto. Sinds jaar en dag is één van de handelsmerken van het Italiaanse merk natuurlijk het fraai geboetseerde (persoonlijke mening …) uiterlijk dat de auto zo onderscheidend maakt van de strakke Duitse en Zweedse concurrentie. De auto heeft geen lijnen, maar vormen. Volgens een ander gezegde moeten we een boek echter niet alleen beoordelen op de omslag, en dat zullen we dus ook niet doen, maar op de scorekaart zijn de punten op het behoorlijk subjectieve onderdeel ‘uitstraling’ maximaal vergeven. Nu moet hij zich nog op de andere, meer objectieve punten bewijzen.

‘DNA’-KNOP

We hebben de Stelvio eerder getest met benzinemotor, maar zijn ook benieuwd hoe hij zich als diesel gedraagt. Alfa Romeo heeft drie varianten van de 2.143 cc grote diesel op de prijslijst staan, die van elkaar verschillen in prestaties. Er is een 150 en een 180 pk-versie, die elk over 450 Nm koppel beschikken, en er is een versie met 210 pk en 470 Nm, zoals in de auto die je hier ziet. Belangrijk te vermelden is dat deze sterkste diesel vierwielaandrijving heeft, net als alle benzinebroers, terwijl de ‘zwakkere’ diesels uitsluitend achterwielaangedreven verkrijgbaar zijn. Een achttrapsautomaat is altijd standaard. De aanduiding ‘Super’ heeft betrekking op de uitrusting, maar daarover straks meer.

De viercilinderdiesel is niet zo fluisterstil als van die van pakweg een BMW X3 of Volvo XC60. Hij is en blijft hoorbaar en voelbaar, ook als hij goed is opgewarmd. Hij loopt altijd wat rauw en dat doet afbreuk aan het comfort. Positief is dat het koppel al vroeg ruimschoots beschikbaar is en de powerband vrij breed is. De automaat verdient een pluim voor zijn bijdrage aan het rijplezier, want afhankelijk van de stand van de ‘DNA’-knop past hij zich aan. De D van Dynamic zorgt ervoor dat hij langer in de versnelling blijft zitten en wat eerder terugschakelt, en dat geeft de auto echt een sportief karakter. Laat je echter niet door je oren bedriegen, want hoewel het moeizaam klinkt, is bijvoorbeeld een acceleratie van 0-100 km/h in minder dan 7 seconden bloedsnel voor een diesel van 1.634 kilo. De N van Neutral is meer gericht op comfort; in die stand is de bak wat eerder geneigd op te schakelen en rijd je meer op koppel. De A van ‘All weather’ is de voorzichtige stand, zodat je bij ijzige omstandigheden niet op vol vermogen het parkeerterrein afzeilt; de auto is dan relatief lui. Met de draaiknop beïnvloed je niet alleen de transmissie; ook motorgeluid, gasreactie en ESP passen zich aan. De verschillen zijn duidelijk te merken.

Het uiterlijk mag dan een handelsmerk van Alfa Romeo zijn, de voortreffelijke rijeigenschappen zijn dat ook. Het is dan wel de eerste SUV van het merk, maar het is wél een Alfa Romeo. Aan de pluskant staat een wegligging die ongehoord goed is voor een SUV, een besturing die qua precisie de perfectie bereikt en grenzen van grip die vér weg liggen. Aan de minkant staan echter dingen die de typische SUV-koper wel eens problematisch kan vinden. Hij is namelijk zo sportief geveerd dat je dat ook kunt ervaren als stuiterig. In combinatie met een zeer gretige motor is rustig door stadsverkeer of een 30 km/h-zone rijden niet zo’n prettige onderneming. Alle in zittenden zijn zich voortdurend bewust van de auto waarin ze zitten. De bestuurder heeft de meeste lol, de passagiers echt wat minder. Bij andere auto’s die óók sportieve ambities hebben (zoals Jaguar), gaat het er toch wat gemoedelijker aan toe.

Nog een minpuntje van dat waanzinnig goede onderstel is het ‘wringen’ op lage snelheid. Wie een parkeervak uitrijdt, en meteen scherp naar links of rechts stuurt, wordt getrakteerd op een hevig schokkende auto omdat het buitenste wiel niet zo scherp stuurt als het binnenste (het zogenaamde Ackermann-principe, google dat maar eens). Beide banden zullen in een haakse bocht dus over de ondergrond slepen. Maar nogmaals: dat is een onvermijdelijke eigenschap van auto’s die ook op hogere snelheid nog gemakkelijk en met veel gevoel sturen. We zien het ook bij sommige BMW’s, evenals bij de duurtest-Peugeot 308 GTI die we twee jaar geleden hadden.

FERRARI

Als het uiterlijk en de rijeigenschappen je troefkaarten zijn, dan is in de ontwikkeling van de auto de focus wat minder op het interieur gericht. Ja, het is herkenbaar als Alfa Romeo met grote analoge klokken in aparte ‘kokers’. En de startknop links op het stuur en die grote aluminium schakelflippers lijken rechtstreeks van de schappen van Ferrari afkomstig. Erg mooi natuurlijk, maar het multimediasysteem is niet zo goed als de systemen van de meeste concurrenten, die qua beeldschermgrootte, functies en bedieningsgemak meer punten scoren. De gebruikte materialen voor de oppervlakken zijn netjes, maar hebben niet de premiumuitstraling die je zou mogen verwachten van een auto in deze (prijs)klasse. Hier laat de Stelvio wat punten liggen.

Deze motorversie is alleen leverbaar in combinatie met de luxe uitgeruste Superversie, die van de meeste gemakken is voorzien en net geen € 65.000 kost. Standaard zijn dan het multimediasysteem, 18-inch wielen en stoelen die gedeeltelijk met leer zijn bekleed. Qua veiligheidsvoorzieningen loopt Alfa niet voorop, maar zaken als een rijstrookassistent en botswaarschuwing (overdreven alert weliswaar) zitten erop. Adaptieve cruisecontrol bijvoorbeeld dan weer niet, maar die is voor € 1.195 wel te monteren. Maar een zeer belangrijk onderdeel van de veiligheid zijn de remmen en die verdienen bij de Stelvio een pluim, want bij temperaturen net onder het vriespunt stond de Alfa binnen de 37 meter stil. En dat is net zo belangrijk als een bliksemsnelle acceleratie.