Test: Alfa Romeo Mito (2013)

Als je de motorkap van de Alfa Romeo Mito Twin-Air opent, zie je een halflege ruimte met daarin een minuscuul motortje. Alfa's befaamde 'cuore sportivo' – het sportieve hart – bestaat in dit geval uit slechts twee cilinders. De Mito werd al geleverd met dit ultieme staaltje downsizing, maar met een vermogen van 85 pk was de tweepitter tot op heden iets te zwak voor de auto. Alfa's kleinste krijgt in navolging van de 500L dan ook een sterkere variant van de Twin-Air-motor, goed voor 105 pk. Dat is een welkome krachtkuur, want met een leeggewicht van 1.130 kilo is de Mito Twin-Air geen vlieggewicht. De uiterlijke wijzigingen blijven bij de facelift bescheiden. De Mito krijgt een ander grilletje met chromen omlijsting en de koplampen hebben voortaan een zwarte ondergrond, ontleend aan het topmodel QV. Ook vanbinnen weinig nieuws. Afgezien van vier nieuwe bekledingcombinaties en het feit dat het dashboard nu ook leverbaar is in zwart-rood en grijs-zwart, bleef het interieur grotendeels onaangetast. Wel is optioneel een UConnect-infotainmentsysteem leverbaar met een 5 inch groot touchscreen, Bluetooth en usb. Tegen meerprijs kan het ook worden voorzien van navigatie. Het systeem is prettig te bedienen en het display is goed afleesbaar, maar het past qua vormgeving niet echt bij de rest van het interieur. De tand des tijds begint namelijk een beetje te knagen aan het Mito-dash. Het oogt nog altijd lekker speels en is netjes afgewerkt, maar de carbon-look waarvan het exemplaar in onze testauto is voorzien, oogt gedateerd en het bedieningspaneel voor de klimaatregeling zit echt te laag. Dat is bijvoorbeeld in de modernere Alfa Giulietta beter voor elkaar. Daar komt bij dat je nogal hoog zit in de Mito, ook als je de stoel in de laagste stand zet. En dat komt het sportieve gevoel niet echt ten goede.
Niet onderbemeten

Voorin heb je meer dan voldoende bewegingsvrijheid, achterin is dat een wat ander verhaal. En een praktischer vijfdeursuitvoering is er niet, ondanks de hardnekkige geruchten die daar een tijdje de ronde over deden.

Na het omdraaien van de sleutel komt de tweecilinder pruttelend tot leven. Hoewel de Twin-Air in de praktijk bepaald niet onderbemeten aanvoelt in deze auto, klinkt het toch een beetje alsof er in het vooronder een bromfietsmotor aan het werk is. Gelukkig stelt hij dankzij de aanwezigheid van een balansas niet teleur wat betreft loopeigenschappen. Het geluid dat hij produceert, is echter iets te prominent aanwezig. Bovendien is het bepaald niet fraai. Een ingenieur van het Fiat-concern vertrouwde ons tijdens de presentatie toe dat daar hard aan wordt gewerkt.

Als een blok op de weg

Tijdens het rijden is het zaak de toerenteller goed in de gaten te houden, want de naald schiet over de schaal heen en aan het motorgeluid hoor je bijna niet of de tweepitter nu 2.000 of 6.000 tpm draait. Het gevolg is dat we bij onze testrit een paar keer in de toerenbegrenzer belanden, mede door het gretige karakter van de motor. Hij sméékt je namelijk bijna om hem bij zijn lurven te pakken en er een sportieve rijstijl op na te houden. Overigens moet je de zogenoemde DNA-schakelaar daarvoor wel in 'Dynamic' zetten, want in de andere rijmodi zijn de reacties op het gaspedaal wat traag en is de besturing te licht. 'Dynamic' is eigenlijk de enige passende stand, want alleen hierin voelt de Mito aan als een sportief karretje. In 'Neutral' en 'All Weather' krijg je simpelweg te weinig feedback via het stuur, dat ook nog eens aan de grote kant is. Het gevolg is dat je regelmatig kleine stuurcorrecties aan het uitvoeren bent, zelfs als je gewoon rechtuit rijdt. In 'Dynamic' laat de Mito zijn sportieve kant zien, maar is de weerstand in het stuur juist weer wat te heftig en reageert het motortje wat te nerveus op bewegingen van het gaspedaal. En welke rijmodus je ook hebt ingeschakeld, de besturing blijft altijd wat kunstmatig aanvoelen. Op de wegligging is echter niets aan te merken. Mede door de stevig afgestemde vering en demping ligt de kleine Alfa werkelijk als een blok op de weg. Comfortabel is het onderstel niet te noemen; de toestand van het wegdek wordt altijd duidelijk doorgegeven aan de inzittenden.

Engelengeduld

En dan komen we aan bij wat eigenlijk het pièce de résistance van de Mito Twin-Air zou moeten zijn: het verbruik. Alfa claimt dat de auto per 100 km maar 4,2 l benzine nodig zou hebben. Bijna 1 op 24 dus. De praktijk is zoals meestal heel anders. We konden geen exacte verbruiksmeting doen, maar volgens de boordcomputer was het testverbruik een niet erg indrukwekkende 1 op 15. Daarbij steken we de hand ook in eigen boezem; dit motortje zweept je op om het gaspedaal wat dieper in te trappen en dat hebben we dan ook regelmatig gedaan. Je kúnt, als je beschikt over een hoge mate van zelfbeheersing, zuinig rijden met de Mito Twin-Air. Zelfbeheersing én engelengeduld trouwens. Onder de 2.000 toeren per minuut doet de tweecilinder namelijk niet veel en zelfs bij dat toerental laat hij nog stotterend weten niet in zijn element te zijn.

Exacte prijzen voor de gewijzigde Mito, die begin volgend jaar in de showroom staat, heeft Alfa nog niet bekendgemaakt. We rekenen echter op het huidige prijsniveau, vanaf € 15.950 dus.