Alfa Romeo 166 2.4 JTD (1999)

Met hooggespannen verwachtingen keken we uit naar de 166 2.4 JTD. Die direct ingespoten 2,4-liter diesel met common-railtechniek en turbocompressor vormt immers met de 156 een zeer goed uitgebalanceerd geheel. 't Is dus niet ondenkbaar dat zoiets ook zou gelden voor Alfa's topmodel.
Nu heeft de nieuwe grote Alfa alles wat bij een luxe limousine hoort. De Italianen hebben dan misschien met de 166 een wat minder spectaculaire auto neergezet als met de 156, maar een zekere mate aan behoudendheid past natuurlijk wel bij zijn klasse. De styling is in ieder geval duidelijk verwant, al mist de 166 iets van de dynamiek van zijn kleinere broer. Hij is eerder lang, slank en elegant.
Zijn 2.4 JTD direct ingespoten diesel is voorzien van een systeem dat werd ontwikkeld in eigen (Fiat-)huis: de Uni-jet directe inspuiting. Fiat ontwikkelde dat systeem, beter bekend als common rail, en Bosch kocht de productierechten, zodat ook andere automerken van deze techniek gebruik kunnen maken. Met common rail krijgen de cilinders hun brandstof via verstuivers in één gemeenschappelijke leiding, die constant onder zeer hoge druk staat. De verstuivers hebben elektronisch geregelde ventielen. Voordeel is dat er voor de injectie al een pietsje brandstof wordt ingespoten (voorverbranding) en dat de brandstoftoevoer zeer nauwkeurig wordt geregeld. Resultaat: een reductie van verbrandingsgeluid en een effici'ntere verbranding, ofwel zuiniger verbruik. De 2,4-liter diesel is bovendien nog voorzien van een turbocompressor en een tussenkoeler.

Verschillende eindoverbrengingen
De 2.4 JTD levert een vermogen van 136 pk bij 4000 tpm en een respectabel koppel van 304 Nm bij 2000 tpm. Kopers kunnen bij de 166 JTD, die standaard is uitgerust met een zesversnellingsbak, kiezen voor twee verschillende eindoverbrengingen. Normaal gesproken is hij kort, terwijl de langere eindoverbrenging met zes-overdrive als optie (en zonder extra kosten) leverbaar is.
Met onze testauto met 'sportieve' zesbak kun je dan ook levendig en precies schakelen, terwijl hij boven 2000 toeren een enorme souplesse aan de dag legt. Hij is daarbij ook nog lekker snel.
We accelereren in 10 seconden naar 100 km/h, inhalen in 4 kost 'm een tel minder en in 5 een tel meer. Wie bij verboden snelheden in 6 het gaspedaal dieper indrukt, voelt onmiddellijk een reactie. Het testverbruik van
1 op 12,5 km is daarbij een bonus. Wie niet test, maar z'n 166 normaal gebruikt, doet het zeker nog wat zuiniger.
Voeg bij al deze zaken nog het feit dat het binnen in de 166 heerlijk stil is, en je hebt al heel wat in huis voor een prima reisauto.
Daar dragen het elegante, maar niet spectaculair vormgegeven interieur, de goede stoelen en het ruimteaanbod ook nog een flink steentje aan bij.
Jammer dat juist de ruimte voor de achterpassagiers als stiefkindje is behandeld. Zouden ze bij Alfa ervan uitgegaan zijn dat je zo'n auto vooral alleen moet rijden? Op het punt van het onderstel hebben de techneuten eveneens een steekje laten vallen. Gewoon rijden is geen probleem; de auto heeft een prima onderstel met multilink wielophanging achter en triangels v--r. Hij voelt op het grootste deel van ons testtraject goed stevig aan. Maar op verkeersdrempels valt hij door de mand. De demping van de grote Alfa is zo zacht, dat je je tanden op elkaar moet klemmen en je moet voornemen n-g langzamer, dat wil zeggen met zo'n 15 km/h over het volgende obstakel te rijden.
Niet alleen demping, maar natuurlijk ook de lengte en de grote overhang zijn van invloed op het te ver doorslaan van de auto. Eigenlijk is de oplossing redelijk simpel: met een stel andere schokdempers zal er van deze kritiek niet veel meer over zijn. 't Is in ieder geval ook geen reden om de 166 in de showroom te laten staan.
De luxueus uitgevoerde Alfa Romeo is tenslotte een heerlijk rij-ijzer, met een fijn en veilig weggedrag en voor een prijs die niet extreem hoog is. Toegegeven, zijn prijs van zo'n 84 mille is geen kattenpis, maar je krijgt er een moderne auto voorzien van een riante standaarduitrusting voor terug.