Mercedes-Benz SLK 32 AMG (2003) - Test

Het waarschuwingslampje van de traction control is een soort pretmeter: als je het gas weer eens tot de bodem intrapt en vervolgens de bak laat terugschakelen, dan is de beer los. Je laat de volle 354 pk los op de achterwielen en dan gaat het lampje onvermijdelijk aan. De banden willen sneller draaien dan de auto hebben kan. Zet dus het knopje ESP op off en je weet dus wat de motor echt kan. De banden zoeken en vinden hun grip en de SLK gaat met je aan de haal. Als je een bocht uitaccelereert en je geeft volgas, dan komt de kont zó mooi om. Die V6 met compressor is écht een feest om te rijden.
Een Mercedes SLK is allang geen bezienswaardigheid meer. Het wemelt er niet direct van, maar op een mooie dag hoef je zeker niet lang op de weg te zijn om er eentje tegen te komen. Daarentegen blijkt de AMG-variant wél een spraakmakende versie te zijn. Parkeer 'm langs de weg en binnen no-time stappen pizzakoeriers van hun brommer om hun fooien nog eens na te tellen. En zij zijn niet de enigen. De paarse AMG trok veel aandacht – en dan hoefde de kap niet eens open te staan.
Die twee dikke uitlaatpijpen bijvoorbeeld, zie je ook niet op elke – excusez le mot – huis-, tuin- en keuken-SLK. En ze zijn ook niet van het type dat je bij de plaatselijke Halfords koopt – dit is serieus vet. En op het spatbord staat met redelijk bescheiden plaklettertjes 'V6 Kompressor' – ook al zo'n term die je niet dagelijks hoort vallen. De wielen trekken ook de nodige aandacht – er staat tenslotte AMG op. Het hoekige en puntige design past niet echt bij het ronde en vriendelijk ogende karretje. Maar ze geven 'm tegelijk wel een agressieve look. Sterker nog, ze bepalen voor een groot gedeelte de potente AMG-verschijning van de SLK.
Dat uiterlijk wordt waargemaakt door de techniek die onder de kap zit. Als basis voor dit geweld dient de 3,2-liter V6 die we kennen uit vrijwel alle Mercedessen, maar huistuner AMG vond het nodig om daar een compressor op te schroeven. Deze omgekeerde stofzuiger voor meer lucht in de cilinders doet z'n werk goed. In plaats van de standaard 218 pk van deze V6 komen er nu 354 pk op de achterwielen. Wat je noemt een boost. Vooral als je weet dat de V8-motoren van AMG, in bijvoorbeeld de ML55 AMG en oude E55 AMG, normaal gesproken 'maar' 347 pk leveren.

Jaloezie?
Met een druk op – of beter: een trek aan – de knop vouwt het metalen dak zich op in de kofferbak. Het blijft een evenement waar mensen hoofdschuddend (zeker groen van jaloezie) naar kijken. Feit is dat het een prachtig systeem blijft. Ramen omlaag – en de SLK is klaar om te rijden.
Twee dingen vallen negatief op bij de SLK. De vage besturing waarvan we hoopten dat die na een tijdje zou wennen, werd uitgesproken irritant. Vooral rond het midden is het een onbestemde bedoening en is het schier onmogelijk foutloos in te sturen. En juist bij een auto die door z'n vermogen nogal makkelijk dwars gaat, is een exactere besturing op z'n plaats. Maar da's helaas niet zo en het is dus af en toe gokken waar het heen gaat.

Niet handmatig
Ook de automatische bak stemt niet tot tevredenheid. Ten eerste wekt hij de indruk dat je 'm ook zelf kunt schakelen doordat er een plus en een min naast de sleuf staan geschilderd. Maar dat is niet helemaal waar. Zet je 'm in 4, 3 of 2, dan betekent dat niet meer dan dat 'ie opschakelt tót die versnelling. Hij houdt 'm dus niet vast. Je kunt afremmen en vervolgens weer gas geven en dan zie je dat hij gewoon zelf terug- en opschakelt. Verder valt op dat de kickdown veel tijd nodig heeft en dat de automaat een sterke neiging heeft om op te schakelen. Hij zou best wat langer een versnelling mogen vasthouden.
Maar ach, eerlijk is eerlijk, dat zijn van die dingen die een beetje in het niet vallen bij het rij-plezier. Het accelereren verveelt gewoon nooit, simpelweg omdat je je blijft verbazen dat het zó snel zó hard gaat. De snelheidsmeter neemt stappen van 30 kilometer en nog ver voordat je denkt dat het best hard gaat, is de naald de 180 al lang voorbij. Tweehonderd rijden is geen kunst met de SLK, al is het dan nogal winderig in het kleine kuipje. Echt hard rijden in een cabrio blijft trouwens een geweldige sensatie. De wind die vlak over je kruin heen buldert, de luchtwervelingen langs je gezicht – je bent echt buiten.