VriMiBolides: Koenigsegg

Wie nu de naam Koenigsegg laat vallen zal weinig vragende gezichten meer zien. De Zweedse supercarfabrikant heeft voor zichzelf een behoorlijke naam weten te vestigen. De exoten scharen zich inmiddels in het rijtje van de McLarens, Ferrari's Enzo en Pagani's van deze wereld. Een terugblik op het eigenzinnige Zweedse merk.

In 1972 werd Christian von Koenigsegg in het Danderyds Hospital in Stockholm geboren. Naar eigen zeggen bezocht de kleine Christian in 1977 met z'n vader de bioscoop, waar de Noorse film Pinchcliffe Grand Prix, een stop-motion film, veel indruk op hem maakte. "Ik ga auto's bouwen" was zijn eerste ingeving.

Goed, genoeg nostalgisch gepraat uit de mond van mr. Koenigsegg zelf. In 1994 startte het project dat moest leiden tot de daadwerkelijke uitvoering van het ambitieuze plan. Het concept was vrij eenvoudig: een tweezitter met een middenmotor, een verwijderbaar dak, en techniek ontleend uit de Formule 1. Het kenmerkende ontwerp met de rond lopende voorruit was op de eerste schetsen al zichtbaar.

Diverse prototypes werden gemaakt, en in 1997 was een pre-productieversie zelfs al te zien op het Cannes filmfestival. Het plan voor een standaard buizenframe werd vervangen door een koolstofvezel monococque. In 1999 werd een nieuw prototype van stal gehaald, en dat was het moment dat we voor het eerst kennis konden maken met de opvallende ronde lichtunits aan de voorzijde. Een jaar later stonden we op de Autosalon van Parijs voor het eerst oog in oog met conceptcar CC, die kort daarna op onze eigen Autoweek-stand op de AutoRai zijn Nederlandse debuut zou maken. Wie dacht dat de exotische Zweed z'n eigenzinnige lampjes zou behouden had het echter mis: de modellen die uiteindelijk als eerste geleverd werden, nu hernoemd tot CC8S, kregen lichtunits uit één geheel.

Het monster schoot in minder dan 4 seconden naar de 100 km/h, z'n topsnelheid bedroeg dankzij 655 pk 390 km/h. In 2004 besloot 'rupsje nooitgenoeg' Christian von Koenigsegg dat het wel wat extremer kon. De CCR werd geboren, een apparaat dat doorsprintte tot 400 km/h. Het sprintje naar de honderd was met 3,2 seconden achter de rug. Een prijskaartje? Ach, laten we het daar maar niet over hebben. De razendsnelle supersporter stootte in 2005 zelfs de legendarische McLaren F1 van de troon als snelste straatlegale auto ter wereld.

In 2006 verscheen een derde generatie van het Koningsei: de CCX. Koenigsegg had de smaak te pakken, krap een jaar later werd de CCXR geïntroduceerd. Het beest dronk E85 en perste er ruim 1.000 pk uit. Z'n topsnelheid is nooit officieel vastgesteld, maar naar verluidt moest de bliksemschicht de 430 km/h makkelijk kunnen halen. Zichzelf overtreffen leek niet meer mogelijk, toch besloten de Zweden hier hun koppen over te breken. In 2011 werd de Agera gepresenteerd, een auto die een 5-liter V8 met dubbele turbocharger onder de kap kreeg gelepeld. De hypercar schopte het tot bijna 950 pk en 1.100 Nm koppel. Sprintje naar de 100? 3,1 seconden. Oei.

Ook van de Agera kwam een -R variant. Met een prijskaartje van meer dan een miljoen euro is en blijft-ie ultiem exclusief. In minder dan 3 seconden weet het koolstofvezel beest, dat nogf steeds liever biobrandstof dronk, naar de 100 km/h te knallen. Met 443 km/h is dit de allersnelste Koenigsegg ooit. Z'n stapels paarden is inmiddels uitgegroeid tot een asfaltvergruisende 1.140 pk. De Koenigsegg heeft zich weten op te werken van super- naar hypercar, en het ziet er niet naar uit dat de Zweden van plan zijn op deze categorie te verlaten.