VriMiBolide: Toyota Celica GT-Four
Japanners en de rallysport vormden in de jaren '90 een gelukkige combinatie. Natuurlijk kenden we allemaal de brute Impreza GT Turbo van Subaru, maar ook de Mitsubishi Evolution-serie en Nissan Sunny GTi-R waren niet te missen krachtpatsers. Tussen zoveel geweld kon Toyota natuurlijk niet achterblijven, en daarom kwam de grootste onder de Japanse merken al in 1986 met de vierwielaangedreven Celica GT-four. Dit was de straatversie van het rallykanon dat met onder meer legende Carlos Sainz aan het roer maar liefst 13 WRC-rally's won.
Generatie ST165 was leverbaar tot 1989 en peurde in de straatversie 187 pk uit z'n tweeliter. Het vierkante model werd in 1989 opgevolgd door de veel meer afgeronde ST185. In de rallysport was het nieuwe model nog succesvoller dan z'n voorganger: de auto schreef maar liefst 16 ritten op z'n naam. Ook nu kwam er een straatversie, die met z'n 204 pk de magische 200 pk-grens doorbrak. De bonk high-tech woog 1468 kg, maar slaagde er toch in in 6,9 seconden naar 100 km/h te knallen. Met een omgerende vanafprijs van ruim 45.000 euro was exclusiviteit in ons land gegarandeerd: de 'gewone' 2.0 GTi mocht voor iets meer dan 31.000 euro mee.
De laatste generatie Celica GT-Four, de ST205, overtroefde z'n voorgangers in alle opzichten, behalve het aantal overwinningen in de rallysport. Het model met de vier ronde koplampen wist in 1995 nog één rally op z'n naam te zetten, maar toen trok Toyota de stekker uit het fabrieksteam om zich volledig te richten op de Formule 1. Dat weerhield de straatversie er gelukkig niet van zeer spectaculair te zijn: het 52.000 euro kostende, 242pk sterke monster knalde in minder dan 6 tellen naar 100 km/h om uiteindelijk de 245 aan te tikken. Tijdens een testrit concludeerden we dat de auto –die in Nederland overigens de naam Celica 2.0i GT Turbo 4WD droeg - weliswaar erg veel herrie maakte, maar daar eigenlijk alleen maar leuker van werd.
Net als z'n voorgangers bleef de laatste generatie erg zeldzaam: van de 2.500 homologatie-auto's bleven er 2.100 in Japan en kwamen er slechts 300 naar Europa. Wie er nu één wil moet een flink bedrag meenemen: goede exemplaren van de laatste generatie gaan in originele staat probleemloos over de 10.000 euro heen.
