Menu
Tegenwoordig zijn we haast vergroeid met onze mobiele telefoon, maar 30 jaar geleden was het nog een betrekkelijk nieuw fenomeen. Zeker telefonie in de auto was in 1991 nog geen gemeengoed. In AutoWeek 13 van 1991 gingen we er uitgebreid op in.
De deur uit gaan zonder telefoon op zak is voor de meesten tegenwoordig amper voor te stellen. In 1991 was telefonie echter nog vooral iets voor thuis. Voor zakelijk gebruik hadden destijds al wel aardig wat mensen ook een autotelefoon, maar in de jaren die volgden zou de mobiele telefoon voor particulier gebruik pas zowel buiten als in de auto een enorme opmars maken. Op die gekte vooruit besloot AutoWeek destijds eens te belichten welke opties er zoal waren als je in je auto bereikbaar wilde zijn. Het ene principe is duidelijk meer aangeslagen dan het andere.
De vaste autotelefoon, daar begon het ooit allemaal mee. Die omschreven we, samen met zijn meer mobiele broertjes, in 1991 nog als 'iets voor yuppies en zakenmensen', maar dat zou snel gaan veranderen: "Over een kleine tien jaar is de autotelefoon net zo gewoon als de telefoon thuis, omdat hij bereikbaar wordt voor mensen met een smallere beurs." In 1991 was het echter nog een dure aangelegenheid. Of je moest een auto kopen waarin al een autotelefoon zat, of je kon er achteraf eentje in laten bouwen. Dat laatste was voor de meeste Nederlanders verre van interessant, want daar was het simpelweg nog te duur voor. We lieten zien hoe het hele proces in zijn werk ging, met het leggen van stroomvoorziening, kabels voor de antenne en het monteren van het 'zadel' voor de autotelefoon. Kosten; zo'n 400 gulden. Wilde je handsfree kunnen bellen, dan kwam er nog eens 75 gulden bij. Ja, los van de kosten voor het toestel zelf.
De vaste autotelefoon was nog puur in de auto zelf te gebruiken en kon je nog aardig wat kosten. Had je nóg meer te besteden en was je bereid dat te doen voor wat meer gebruiksgemak, dan was er de optie voor een deels mobiele autotelefoon. De zogenoemde 'transportable'. Dat was er eentje zonder kabel eraan, die je in de auto kon gebruiken en opladen, maar ook uit de houder kon nemen en net buiten de auto gebruiken. Het hoofdsignaal kwam wel via de installatie in de auto en de antenne op de auto binnen, maar werd versterkt en doorgegeven aan de antenne van de telefoon zelf.
Tenslotte was er, echt helemaal state-of-the-art in 1991, de 'handheld', of 'pockettelefoon'. Jawel, de mobiele telefoon. De auto speelde hierin eigenlijk niet echt een rol meer. Dit waren immers telefoons waarmee je simpelweg overal kon bellen, mits er bereik was, en het signaal direct door de telefoon zelf tot stand gebracht werd zonder noodzakelijke assistentie van antennes op de auto. Klonk toen al als de ultieme oplossing, maar er waren in 1991 nog enkele grote nadelen. Allereerst waren deze apparaten toen natuurlijk schrikbarend duur, maar vooral het signaal viel soms erg tegen. Daarbij duurde het niet heel lang voordat je door je acculading heen was.
Daar kwam de auto dan toch weer om de hoek kijken. Daar waren oplossingen in aan te brengen die vrijwel iedereen zich nog wel zal herinneren. Je kon immers een carkit installeren voor de mobiele telefoon, zodat deze in de auto bijgeladen konden worden. Een principe dat vandaag de dag nog steeds in zekere zin geldt, al laad je je telefoon nu natuurlijk via een usb-kabel of via inductie. Ook was handsfree bellen met je mobiel tijdens het rijden makkelijker door de carkit, vaak via een op de carkit aangesloten extra microfoon die bijvoorbeeld in de A-stijl werd gehangen. Met de telefoon in de carkit werd het signaal vaak ook versterkt via de antenne op de auto en anders boden diverse fabrikanten ook nog 'signaalboosters' aan.
Er was begin jaren 90 dus nog een behoorlijk brede keuze. Ging je nog voor een vaste telefoon, of was je al rijk of succesvol genoeg om je handen op een 'pockettelefoon' te leggen? Eén ding hadden ze in ieder geval allemaal gemeen: de telefoons waren behoorlijk rechttoe rechtaan qua opzet en vrijwel allemaal al voorzien van een display waarop je diverse gegevens af kon lezen.
Anno 2021 ziet het er hopeloos verouderd uit, maar je zou waarschijnlijk zo zonder grote problemen weten hoe het werkt en reken maar dat dergelijke telefoons lang mee gingen. Een beetje sentimenteel worden we er wel van, al is het tegenwoordig allemaal wel een stuk eenvoudiger voor elkaar. Wel worden we meer dan ooit afgeleid door onze telefoons. Dat werd al in 1991 voorzien. Handheld telefoneren en het in de weer zijn met de telefoon werd niet geheel verrassend als gevaar voor de verkeersveiligheid bestempeld en daarom moest er vooral worden ingezet op het installeren van telefoons die handsfree gebruikt konden worden. Dan zou er, mits er weinig handelingen nodig waren voor het starten van een gesprek, weinig mis mee zijn. "Als klap op de vuurpijl concludeerden wetenschappers dat telefoneren op saaie weggedeelten juist goed is: de aandacht voor het verkeer wordt er groter door", stelden we 30 jaar geleden zelfs.
De discussie is gesloten.
Reageren is niet meer mogelijk.
