Ragnar baande zich een weg door de gevaarlijke jungle van tweedehands Porsches en vond zijn 996

Iedereen die een Porsche ambieert, kent de waarschuwingen: koop uitsluitend bij een handelaar met een vertrouwde naam, richt je alleen op auto’s met een sluitende onderhoudshistorie en neem altijd een kennis mee als je gaat proefrijden. Het is allemaal gemakkelijk gezegd, maar in de praktijk nog niet zo eenvoudig gedaan. Immers, er zijn toch genoeg onbekende handelaren waar je vast veilig heen kunt? Een factuur die hier of daar ontbreekt: moet je een auto daarvoor echt laten staan? En het meenemen van zo’n kennis? Je moet er maar net één hebben die zin en tijd heeft om op zijn of haar vrije dag met jou op pad te gaan naar de andere kant van het land. Heeft die kennis dan toevallig verstand van Porsches 911?

Een te koop staande 996.

Die waarschuwingen zijn er echter niet voor niets. Na een half jaar zoeken op bekende autowebsites, Marktplaats en in Facebook-groepen kan ik alleen maar zeggen: wat lopen er een boel rare snuiters rond als het om de verkoop van tweedehands Porsches gaat. Dan heb ik het nog niet eens over de verkoper die zijn 911 te koop zette, alsnog wilde houden, opnieuw online aanbood en hem alsnog liever hield. Of de man die een aantrekkelijke prijs vroeg, maar na één appje opeens een paar duizend euro meer wilde vangen. Of de keer dat een ‘mooie, goed onderhouden 911’ een afgetrapte wagen met jarenlang achterstallig onderhoud bleek te zijn, die niet eens wilde starten voor een proefrit … Een terugblik op een verbazingwekkende zoektocht.

Lapis-blauwe 996 die helemaal niet van privé-eigenaar bleek te zijn

Zeg nu zelf: wat boezemt meer vertrouwen in dan een vriendelijke Brabander die niet meteen een verkooppraatje begint, maar eerst je kinderen een glaasje limonade inschenkt? Het was deze zondagochtend, met de kinderen op de achterbank, dik anderhalf uur rijden richting een 996 Carrera in Lapis-blauw, die stond geadverteerd op Autoscout24. Voor een droomauto moet je wat over hebben, nietwaar? Als de garagedeur van de nette twee-onder-éénkapper opengaat, begint een fraai verzorgd exemplaar onmiddellijk met ons te flirten. Dit begint goed, dit zou hem zomaar eens kunnen zijn, hoor ik mezelf denken. En dat voor pakweg €21.000, een overzichtelijk bedrag voor zo’n legendarische sportauto. Niet alleen vanbuiten, maar ook vanbinnen is de auto, op de logische gebruikssporen en kleine krasjes na, dik in orde. Bovendien is hij uitgevoerd met de gewenste opties, waaronder een open dak en een Tiptronic-automaat. Terwijl de kinderen het speeltuintje in de buurt links laten liggen en hun onafscheidelijke mobiele telefoons tevoorschijn halen, rijd ik met de eigenaar een stuk door de omgeving. Of wacht, de eigenaar?

Dat blijkt onze nieuwe Brabantse vriend niet te zijn. In de advertentie stond al dat de auto wegens emigratie van de hand werd gedaan. Dat lijkt zo te zitten: niet de verkoper gaat verhuizen, maar een Nederlandse militair die hij goed kent wél. De liefde lokte de soldaat naar Noorwegen en bij nader inzien heeft hij besloten zijn Porsche niet mee te nemen, maar in Nederland te laten verkopen door zijn goede vriend. Het verhaal kan kloppen, maar ik voel direct nattigheid.

Kan iemand zomaar andermans auto van de hand doen zonder dat de rechtmatige eigenaar daarbij fysiek aanwezig is? Een belletje naar de RDW, de volgende ochtend vroeg, leidt tot een bevestigend antwoord. Ik bedank de medewerkster voor de informatie, ook al bevreemdt het mij dat je zo gemakkelijk de auto van iemand anders kunt verkopen, mits je in het bezit bent van het kentekenpasje. De RDW-dame biedt aan het kenteken van de Porsche nog even in te voeren in de systemen. Even later ziet ze dat de auto deel uitmaakt van de handelsvoorraad van een autobedrijf. ‘‘Hè?”, zeg ik. “Ik stond gisteren echt bij een meneer op de oprit en zeker niet in de hal van een autohandelaar.” Ze weet het zeker; het gaat hier niet om een privé-verkoop.

De Brabander blijkt een auto te verkopen die niet van hem is, maar die ook nog eens bij een onbekend bedrijf op de voorraadlijst staat geregistreerd. Hoe bedenk je het, vraag ik me af. Hier heeft hij mij niets over gezegd. Maar van wie is de Porsche nu en wie kan de auto aan mij verkopen? Na wat appjes op en neer blijkt het te gaan om een neef die de auto in zijn garagevoorraad heeft staan. Het kentekenbewijs dat me die zondagochtend was getoond, is daarmee onmiddellijk waardeloos geworden. Immers, de auto is nu in het ‘bezit’ van de handelaar en een koper ontvangt een nieuw kentekenbewijs via de RDW.

Advertentie van internet verdwenen

Naar de reden van de grote wisseltruc blijft het gissen. De ‘vriend van de militair’ blijft volhouden dat hij de auto gewoon kan verkopen, de RDW blijft zeggen dat alleen de handelaar dat nu kan. Dus bel ik die uit beleefdheid nog even op, maar hij verwijst terug naar de oprit waar mijn kennismaking met deze 996 Carrera begon. "Daar woont de verkoper." Wat overblijft, is de vraag of ik de militair in Noorwegen kan spreken. Wellicht dat hij in deze chaos nog een heldere verklaring heeft voor dit gedraai en gedoe. Geërgerd zegt zijn ‘vriend’ dat dat nu erg ingewikkeld is. Ongeveer net zo ingewikkeld als zijn eigen verkoopgeklets en dat van zijn neef, de handelaar. De volgende dag is de advertentie na een melding over mogelijke fraude van internet verdwenen, om er daarna niet meer terug te keren. Zou die militair in Noorwegen echt bestaan?

Toch maar een zilvergrijze

De twijfel heeft toegeslagen. Lapis-blauw staat de 996 goed, maar toen Ferdinand Porsche kort na de Tweede Wereldoorlog begon met de fabricage van zijn eerste sportwagens waren die toch zilvergrijs van kleur? Noem het blank metaal. En stond laatst niet in een magazine dat in die kleur de lijnen en het ontwerp van een auto het beste tot hun recht komen? Mijn Porsche moet bij nader inzien zilvergrijs worden. De neiging om misschien toch voor een cabriolet te kiezen, verdwijnt nu ook. Een coupé benadert het dichtst het origineel en dat telt voor mij zwaarder dan de wind door je haren, die paar dagen per jaar.

Deze Porsche 996 werd het uiteindelijk.

Misgrijpen op honderd euro

Ik begeef me ondertussen op het pad van de online-veilingen en besluit bij een bonafide veilinghuis mee te strijden voor een exemplaar uit 1998 met een eerbiedwaardige kilometerstand en wat plekjes hier en daar. Met het verstrijken van de tijd stijgt de prijs niet meer en tot op het laatst ben ik in de race om te ‘winnen’. Op iets van honderd euro grijp ik mis. Op het laatst slaat de twijfel toe en stop ik met bieden. Ik sta op het punt om bijna €18.000 uit te geven aan een auto die ik alleen van foto’s en een kort filmpje ken. Waar ben ik mee bezig? Het is uitstel van executie.

Minder dan €17.000

Groot is mijn glimlach als ik een paar weken later dezelfde Porsche opnieuw voorbij zie komen. Opnieuw op een veilingsite, nu bij het bedrijf Openlane. Denk ik. Met dezelfde beschrijving en dezelfde foto’s erbij als eerst. Raar, maar waar. Ik schenk er weinig aandacht aan, besluit me te registreren als bieder en mail snel wat vragen over de auto. Antwoord komt er niet. Wel ontvang ik twee dagen later opeens een unieke code, waarmee ik de Porsche direct kan kopen voor een vastgestelde prijs. Er zit ook nog eens een mooie korting op. Voor nog geen € 17.000 is hij van mij. Even is het spannend, maar met een eenvoudige klik op het toetsenbord is de zaak beklonken. Er zal vast iets aan deze 996 mankeren, maar met deze feestprijs is er nog budget over voor de ongetwijfeld benodigde verbeteringen. Ik vraag me af hoe snel ik hem in bezit zal hebben. Dat de auto eerst van de ene naar de andere veilingsite was verhuisd? Ik neem het voor kennisgeving aan. Dat soort dingen kan toch?

Overgeboekt aan malafide persoon

Tot ‘s avonds laat de bank belt. Het is belangrijk. De fraudeafdeling, kennelijk vierentwintig uur per dag actief, heeft reden om aan te nemen dat ik mijn aankoopbedrag naar een malafide persoon overboek. Of ik zeker weet dat de naam van de geadresseerde klopt, is de vraag. En of ik de overboeking niet beter kan annuleren. Graag! Heel graag, mevrouw! De veilingsite blijkt bij nadere inspectie een professionele scam. De nepperij is nauwelijks te zien, maar na het nodige googelen stuit ik op een filmpje waarin een slimme Duitser uitlegt dat hem bijna hetzelfde overkwam. Hij dacht een Amerikaanse slee aan te schaffen, maar voelde wel snel nattigheid. In de mails van 'Openlane'-veilingen wordt net een ander e-mail- en internetadres gebruikt dan door het echte bedrijf met die naam. De oplichters hebben simpelweg bijna de complete advertentie van het eerste veilinghuis gekopieerd en toch tuinde ik erin. Nader onderzoek wijst daarna uit dat de verkoper zogenaamd geregistreerd staat op een keurig woonadres in het midden van Nederland., het adres van een gepensioneerde huisarts ... Ik ben er ziek van dat ik niet door had dat het allemaal te mooi en te voordelig was om waar te zijn. In gedachten bedank ik de medewerkster van de fraudedesk nóg maar een keer.

Illustratie Leonie Hahn.

Leugen uit Litouwen

Het is warm buiten, eigenlijk al wekenlang. Vlak in de buurt staat al maanden een 996 Carrera cabriolet te koop voor ‘maar’ €21.950. De verkopende partij is een fatsoenlijk garagebedrijf, al is de auto toch weer eigendom van ‘een vriend’ van de verkoper en staat de Porsche waarschijnlijk in de showroom om hem gemakkelijker kwijt te kunnen. De proefrit met open kap valt niet tegen, al gaat datzelfde dak na afloop niet goed dicht. Bovendien zitten er in mijn ogen lelijke wielen onder de auto, is het navigatiescherm beschadigd en staat de diep donkerblauwe kleur mij niet zo aan. Nee, dan de zilverkleurige cabriolet die ik vind in – je komt nog eens ergens – Tietjerksteradeel. De reis naar Friesland is lang, maar als de Porsche bij aankomst buiten staat te schitteren op een industrieterreintje ben ik dat meteen vergeten.

Gekocht op een Poolse veiling

GT 3-wielen, een kilometerstand ver onder de twee ton en een vraagprijs van ook hier €21.950 en er lijkt ruimte voor een lager bod. Dat de bedrijfseigenaar zelf een mooie Cayenne rijdt, biedt net dat beetje extra vertrouwen. Wat mij wel bevreemdt, is dat de Porsche uit Litouwen is geïmporteerd. Gekocht op een Poolse veiling bovendien, vertelt de verkoper alsof hij daar ook dagelijks zijn boodschappen doet.

Op het uiterlijk is niets aan te merken, de onbeschadigde lak glanst, maar het schakelen gaat hakerig en er lijkt iets aan de hand met de stand van de pedalen. Ergens vertrouw ik deze vriendelijke Friese niet, maar de aap komt pas later uit de mouw, door een ‘foutje’ van de verkoper. Die keek bij ons vertrek nog even in een buitenlandse app met relevante auto-informatie. Als ik thuis tegen betaling hetzelfde doe, lees ik dat de Porsche jarenlang rondreed in Las Vegas, totdat de auto betrokken raakte bij een zwaar ongeval. Een grote gevarendriehoek verschijnt op het scherm van mijn mobiele telefoon. Dit is een waarschuwing uit de buitencategorie. Met uitroepteken.

Een paar weken na het ongeluk blijkt de auto via Los Angeles te zijn verscheept naar Litouwen. Wat googelen leert dat ze daar meesters zijn in het omkatten van wrakken in pareltjes. In mijn hoofd steek ik een middelvinger op richting de verkoper, maar ik app toch nog beleefd dat ik afzie van een bod. De volgende dag staat de zilverkleurige Porsche opeens voor € 3.000 minder te koop en ontdek ik dat hij gewoon op een Nederlandse veiling is gekocht en dus niet in Polen. Kennelijk is de handelaar verstrikt geraakt in zijn eigen web van leugens.

Gelukkig gokje

De Porsche die ik al zo lang écht graag wil hebben, vind ik ‘gewoon’ via Marktplaats bij een verkoper van tweedehands elektrische auto’s in Zuid-Holland. De zilverkleurige 996 coupé komt oorspronkelijk uit Duitsland, maar rijdt al meer dan twee decennia rond in Nederland. De Porsche heeft een paar eigenaren gehad, die hem jarenlang in bezit hadden. Tijdens een lange proefrit merk ik dat de verkoper eigenlijk wel van de Porsche af wil. Er is niet veel interesse en de 996 is een vreemde eend tussen de rest van zijn aanbod. De onderhoudshistorie is weliswaar niet compleet, maar alles aan de auto is mooi en in nette staat, behalve een klein putje in de voorruit. Ik doe brutaal een bod, dat tot mijn verbazing wordt dat geaccepteerd: € 20.000 precies. De dag erna neemt de mooie Porsche me voor een rit mee naar de Alpen. Probleemloos, zonder gekke geluiden of knipperende lampjes, komen we na een weekje veilig thuis. Toch nog een beetje gegokt, maar gewonnen. O ja, de prijs van een paar Classic-wielen kwam er nog bij.