Peugeot J5 Electrique - Rijtest - Uit de Oude Doos
De Fransen waren er vroeg bij
Volledig elektrische bestelbusjes worden meer en meer gemeengoed. Stellantis doet een forse duit in het zakje met het aanbod, onder meer met de Peugeot e-Expert en e-Boxer. Die laatste heeft een verre voorvader, die we precies 30 jaar geleden reden.
Peugeot hoopt net als zijn zustermerken succes te boeken met elektrisch aangedreven varianten van zijn bestelbusjes. De Peugeots e-Expert en e-Boxer lijken met hun respectievelijk 330 en 340 WLTP-kilometers op het eerste gezicht kansrijk. Reken maar dat er in ieder geval meer van verkocht zullen worden dan van de Peugeot J5 Electrique die we precies dertig jaar geleden reden. Daarvan bleef naar verluidt de verkoopteller op driehonderd stuks steken.
De J5 Electrique was vooral een elektrisch busje dat lof verdient als het aankomt op ambitie. Peugeot was er immers érg vroeg bij. Er werd eind jaren 80 en begin jaren 90 weliswaar af en toe door merken geëxperimenteerd met elektrische aandrijving, maar Peugeot zette de J5 Electrique ook werkelijk in de bestellijsten. Onze redacteur van dienst schreef destijds dat 'Peugeot de eerste autofabrikant was die met een elektrische auto op de markt kwam'. Dat klopt niet, er waren immers zelfs eind 19e eeuw al elektrische auto's, maar een eenzame strijder was de J5 Electrique in 1991 zonder meer.
Op bruikbare techniek vooruit
De reden daarvoor was simpel: de techniek van toen maakte elektrische auto's weinig aantrekkelijk. Ook de J5 Electrique was, zeker met de hedendaagse technologie in het achterhoofd, een beetje een moeilijk verhaal. De 34 pk sterke elektromotor in de neus van de J5 werd van stroom voorzien door 28 loodzuuraccu's. Die waren niet netjes weggewerkt in de bodem of iets dergelijks, maar gewoon bij elkaar in een stalen kist gedrukt die in de laadruimte van de J5 was vastgezet. Het totaalpakket woog maar liefst 882 kilo, ofwel - zoals we in 1991 ook al treffend omschreven - ruim het gewicht van een Peugeot 205. De J5 Electrique woog daardoor in totaal bijna 2,5 ton.
Maar goed, die 28 accu's waren uiteraard broodnodig om de J5 Electrique een enigszins acceptabele actieradius te geven. Althans, als 70 km rijbereik onder de noemer 'acceptabel' valt. Ook in 1991 vonden we dat al weinig indrukwekkend. Daarbij kwam dat het bijladen van de accu's lang duurde. Pakweg acht uur. Ook het rijden zelf ging niet heel snel: Peugeot gaf een topsnelheid van 80 km/h op, al ging tijdens onze test de teller door tot 105 km/h. Dan had de teller óf een enorme afwijking, of het ging toch werkelijk wat sneller dan men had verwacht.
Peugeot J5
Verrassend 'normaal'
Wat Peugeot kennelijk toch goed voor elkaar had, was hoe de J5 Electrique reed: "Het rijden met de J5 Electrique went heel snel. De auto heeft gas-, koppelings- en rempedaal en een vijfversnellingsbak met stuurschakeling zoals elke J5. (...) De J5 Electrique rijdt ook als een normale auto. Alleen motorlawaai is er niet, al merk je daar in een lawaaiige bestelwagen weinig van. Wel even uitkijken bij het remmen, want je mag niet te veel afremmen op de motor. Ga je te ver, dan slaat hij spontaan af en je kunt hem pas weer starten als de rotor volledig stilstaat. Dat kan 5 à 10 seconden duren."
Waar tegenwoordig elektrische auto's vrijwel nooit een versnellingsbak hebben, had de J5 die dus nog wel. Dat kon hij ook goed gebruiken om er een beetje gang in te krijgen: "Door de aanwezigheid van de vijfbak maakt de auto niet zo'n slome indruk als je zou verwachten. Ben je bereid om een beetje te schakelen, dan kom je in de stad goed met het normale verkeer mee." Grappig genoeg werd er in de conclusie van de rijtest toch nog moeiteloos over het lage rijbereik en langzame laden heen gestapt: "De Peugeot J5 Electrique heeft ons één ding duidelijk gemaakt: rij-technisch gezien zijn er geen belemmeringen meer voor de productie van elektrische auto's. De Peugeot rijdt gewoon heel plezierig en vertrouwd."
Peugeot J5
'Elektrische auto geen echt alternatief'
In een apart kader, enkele pagina's verderop, deelden we onze kijk op elektrisch rijden in het algemeen. Vanzelfsprekend op basis van waar die technologie in 1991 was. Dat stemde nog tot weinig optimisme. De accu's hadden weinig rendement, gingen niet lang mee ('hooguit twee jaar') en zorgden er bovendien voor dat elektrische auto's loodzwaar werden. Dat laatste is nu soms nog wel het geval, maar zo extreem als in 1991 is het echt niet meer. Bovendien ontbrak het uiteraard volledig aan infrastructuur en moest je de J5 Electrique opladen met een laadapparaat dat niet in de auto zelf zat en gebruikmaakte van krachtstroom (380V). Laadstress in 1991 was dan ook echt nog iets totaal anders dan tegenwoordig: "Doordat je op de geladen accu's maar een beperkte afstand kunt afleggen, zijn de auto's alleen geschikt voor gebruik in de stad. Daar is het ontbreken van uitlaatgassen ook het meest welkom. Je dient elke dag goed te bedenken wat je met de auto van plan bent. Ben je na 70 km rijden met Peugeot weer op de thuisbasis aangekomen, dan kun je niet snel 5 km verderop nog even wat ophalen. Je strandt dan gewoon onderweg! Even bijtanken kun je wel vergeten. (...) De nadelen zijn nog te groot. Er zal in de nabije toekomst wel groei optreden. Een echt alternatief voor de conventionele auto is het helaas niet."
