Persoonlijk kenteken: wordt het nog wat?

In veel landen kan het: de naam van je vrouw (m/v), Fikkie of je bijslaap als kenteken op je auto. In de Verenigde Staten is het heel gebruikelijk, maar ook dichter bij huis. Sterker nog, in alle ons omringende landen kun je ook zelf kiezen wat er op je nummerbord komt te staan. Waarom doen wij dat niet, vroeg PVV-kamerlid Hidde Heutink zich begin dit jaar af. Drie medeparlementariërs van VVD, NSC en BBB schaarden zich achter hem. Het grote verschil met bij voorbeeld België en Duitsland is dat kentekens daar persoonsgebonden zijn, terwijl ze in Nederland sinds begin jaren 50 bij de auto horen en blijven. Daardoor is een gepersonaliseerd kenteken niet zomaar eventjes gepiept. Het vraagstuk is in opdracht gegeven bij een extern onderzoeksbureau met als doel tegen het eind van 2024 een antwoord te formuleren. Dat lijkt niet gelukt, want inmiddels is die deadline verstreken.

Oud idee

Het idee op zich is niet echt nieuw. In 2014 kwam VVD-er Barbara Visser met een soortgelijk voorstel, dat werd afgeschoten door toenmalig minister Melanie Schultz. Ze noemde het toen een veel te kostbare aangelegenheid om het systeem te veranderen ‘voor de leukigheid’. Toch duikt het idee tien jaar later opnieuw op. In principe zijn er twee mogelijkheden: het kenteken hoort bij de auto of is persoonsgebonden. De eerste is de meest waarschijnlijke. In dat geval zou de uitvoering waarschijnlijk zijn dat de auto een administratief kenteken heeft en behoudt, waarbij het persoonlijke kenteken er ‘voor de sier’ op zit en in de systemen gekoppeld is aan het administratieve kenteken, zodat de politie en de autobranche altijd weten om welke auto het gaat.

Maatschappelijk ongewenste beleefdheden

Voorstanders van persoonlijke kentekens schermen met een verdienmodel voor de overheid. In België is het sinds 2014 mogelijk, tegen betaling van duizend euro. Meer dan 52 duizend autobezitters maakten daar inmiddels gebruik van. Toch mooi weer 52 miljoen verdiend, zou je zeggen. Maar achter dit systeem zit een gecompliceerde schaduwadministratie en je kunt je afvragen wat er daarna nog overblijft van dat geld. Bovendien moet je er steeds alert op zijn dat mensen geen sociaal of maatschappelijk ongewenste beleefdheden op zetten, al dan niet versleuteld door met cijfers en letters te goochelen. Dat is deels handwerk en dus kostbaar. De RDW laat ons desgevraagd weten uitvoerend te zijn en er dus geen mening over te willen ventileren. Maar het lijkt onwaarschijnlijk dat we in Nederland voor niets meer dan de mooiigheid een dergelijk systeem gaan optuigen.