Na deze concept car werden de bakstenen van Volvo strak en modern

Volvo's modelgamma voor 1980 zag er reuze overzichtelijk uit. Er waren de compacte Nederlandse modellen 66, 343 en 345 en de grote Zweedse modellen 244/245 en 264/265. Allemaal brave, oerdegelijke en door-en-door veilige gezins- en zakenauto's waaraan niemand aanstoot kon nemen. Zoals gewoonlijk namen de grote stationwagons een eigen plaats in binnen dit geheel; Volvo was haast synoniem met deze multifunctionele autosoort. Het wekte daarom niet al te veel verbazing dat de Volvo Concept Car van 1980 een stationwagon was. Wel vreemd was dat hij een veel kortere achterzijde had dan de riante 245-modellen. Kijk maar naar de in stemmig geel gehulde dame, die haar luxueuze lederen reistas maar ternauwernood in de bagageruimte van de VCC kwijt kan. Zij moest het valies bovendien tot navelhoogte optillen om het überhaupt aan boord te kunnen krijgen! Volvo had daar een reden voor: er zat een nieuwe achteras onder. Nieuw in de zin dat het nog altijd een star exemplaar betrof, die alleen lichter was uitgevoerd en op een andere manier onder de auto was opgehangen. De constructie nam veel ruimte in beslag, hetgeen de wagenvloer omhoog bracht. Zulks is geen goed nieuws voor stationwagons, waarin zorgzame huisvaders zonder al te veel gedoe de fiets van een gestrand kind naar binnen willen schuiven. Het is de reden geweest dat de nieuwe achteras voorbehouden bleef aan de vierdeurs modellen, de 760 GLE in 1982 voorop. Verder viel er weinig af te dingen op de conceptuele Volvo, die niet alleen de mooie wielen, maar tevens de 155 pk sterke viercilindermotor van de kersverse 244 Turbo kreeg toebedeeld.

Volvo bracht om de vier jaar een concept car uit: de VCC van 1980 staat voor een experimentele taxi uit 1976 en de oranje VESC veiligheidsauto uit 1972.

Stroomlijn ging een rol spelen

Het koetswerk was een duidelijk statement van de Zweden, die functionaliteit schijnbaar lieten prevaleren boven stroomlijn als doel op zich. Toen hij werd ontworpen kreeg de VCC echter wel degelijk een windtunnel vanbinnen te zien. Sterker, hier viel het besluit om het model uit te voeren als stationwagon, omdat de lucht soepeler daarlangs bleek te glijden dan bij een sedan. De ontwerpers waren trots op de bereikte Cw-waarde van 0,37. Zij pasten een aërodynamisch slimmigheidje toe, in de vorm van een beweegbare voorspoiler. Het apparaat verschool zich normaliter deels achter de voorbumper, zodat de bestuurder hem bij het rijden over drempels of tegen stoepranden niet kon beschadigen. Pas bij snelheden vanaf 70 km/h klapte de windgeleider een stuk naar beneden, om zo de stroomlijn van de auto te dienen. Een leuk detail, maar het was vooral de vormgeving als geheel die de VCC achteraf bezien zo belangrijk maakt. Zijn eigenwijze, uit duizenden herkenbare basisvorm zou minstens twintig jaar actueel blijven. Een steengoed model. 

Overigens bracht Volvo ook deze eeuw nog een VCC, al stond het toen voor Versatility Concept Car. Een dikke stationwagon die enigszins hintte naar de V70 die in 2006 kwam.