Met deze auto-prullaria maakte je veertig jaar geleden vader blij op vaderdag

In vroeger tijden waren winkels als Halfords een soort Jamin voor liefhebbers van auto-prullaria. Elke zichzelf respecterende stad had zo’n walhalla met wanden vol dingen waarop niemand zat te wachten, maar die iedereen wilde hebben. Want je auto zoals de fabrikant hem had bedoeld, dat was natuurlijk veel te saai en gewoontjes. Los daarvan viel er aan auto’s in die jaren nog heel wat meer aan te vullen dan tegenwoordig. Maar toch, wie zou er in 2023 niet stiekem weer eens willen rondneuzen in zo’n winkel vol foute troep? Loop mee!

Beschermingsplaatje achter sleutelgat

In de tijd dat centrale vergrendeling met afstandsbediening nog exotisch was, was de omgeving van je sleutelgat al gauw een oerwoud van lichte krasjes. Alleen de duurdere modellen wilden nog wel eens een lampje in de sleutel hebben, maar daarvan was de knoopcel gauw leeg en dan was het ’s nachts zoeken geblazen naar het sleutelgat. Gelukkig waren er die beschermingsplaatjes van zacht kunststof, meestal zilvergrijs met een merklogo erop. Dat moest chroom lijken en dat deed het in de winkel al nauwelijks. Na enige tijd in de zon waren ze urinegeel en verlangde je terug naar de krasjes eronder. Die na verwijdering van die lelijke plaatjes gezelschap hadden van hardnekkige lijmresten. 

Spatlappen

Nog een mooi staaltje van ‘het middel is erger dan de kwaal’: spatlappen. Natuurlijk zijn modderspatten rond je wielkasten weinig fraai, maar die plakken rubber eronder waren minstens zo lelijk. Gelukkig waren ze zwart, waardoor ze minder opvielen. Maar dat werd vaak weer teniet gedaan met witte merklogo’s of zelfs oranje reflectoren. 

Cd met cassettekwaliteit

Midden jaren 80 voltrok zich de transitie van elpee naar cd of, in de auto, van cassette naar cd. Wie zich geen nieuwe autoradio/cd-speler kon permitteren, redde zich met een portable cd-speler. Aux-aansluitingen waren er nog niet, maar de accessoire-industrie was niet voor één gat te vangen. Een adapter in de vorm van een cassette met een analoog snoertje met koptelefoonplug werd zo door je oude radio/cassettespeler opgeslokt en hoppa, ‘The final countdown’ klonk op cd weer net zo beroerd als van cassette. 

Flitssprookje: cd om flitscamera's te verblinden

Cd’s waren niet alleen handig als geluidsdrager, ze hadden nog een prettige bijwerking. Achter de voorruit geklemd reflecteerden ze radarstralen, verblindden ze flitscamera’s of wat het ook maar voor onzin was die werd gebezigd. De politie heeft nimmer één mislukte flitsfoto gekregen door toedoen van een compact disc, maar we geloofden er massaal in, getuige de talloze glimmende schijfjes achter voorruiten. Of misschien was de inhoud zo waardeloos dat de eigenaar de cd zo ver mogelijk van zijn speler wilde houden. 

Denk aan mij!

Een foto van moeders de vrouw op je dashboard, wie wilde dat dat nou niet? De denk aan mij-lijstjes had je ook in meervoudige versies, zodat ook de kinderen of zelfs Fikkie er bij konden. We kunnen het niet met feiten onderbouwen, maar we durven te veronderstellen dat dit destijds een populair vaderdagcadeau was. Populair onder de gevende partij dan, want het opschrift was niet voor niets gebiedende wijs. Ook de verstokte vrijgezel had lol van zo’n lijstje. Een veel te mooie out of your league-vrouw uit een buitenlands tijdschrift erin en je maakte indruk op je bijrijders. 

Een Turbo-sticker 

Turbo was het porno van de jaren 80. Als je auto geen turbo had, liep je naar de winkel en kocht je een naamplaatje met turbo. Overigens waren fabrikanten zelf ook niet vies van wat non-informatie achterop: double overhead camshaft (who cares?), 2 airbags (gefeliciteerd) of Twin Spark (nou, nou!). 

Nooit meer misselijk dankzij rubberen sleepstrip

Het zal vast wel eens zijn aangezien voor een doorgesneden remleiding, maar een rubberen sleepstrip onder de auto moest de koets ontdoen van statische elektriciteit. Nooit meer een optater als je het portier wilde openen en naar verluidt hielp het bovendien tegen wagenziekte. Hoewel dat laatste ons weinig medisch onderbouwd lijkt. 

Een telefoonantenne

Tegenwoordig word je zelfs als kleuter gepest als je niet met het nieuwste model smartphone loopt, maar in de roaring 80's was de autotelefoon nog iets super-exclusiefs. Gsm werd pas in de vroege jaren 90 over ons land uitgerold en daarom moesten wij het stellen met een krakkemikkig analoog netwerk. Alleen als je echt belangrijk was, had je zo’n dure optie in je auto. Dat lieten de minder prominenten natuurlijk niet over hun kant gaan, want voor een paar gulden had je een niet van echt te onderscheiden nep-telefoonantennetje dat je in een wip op je achterruit plakte. We bellen!

Lamellen op achter- en zijruiten

Heel premium werd je auto met zonnewering. Rolgordijntjes op de hoedenplank hielden de hitte buiten en beschermden de voorname inzittenden voor nieuwsgierige blikken. Voor wie dat te subtiel vond, waren er ook lamellen die je op de buitenkant van je auto monteerde. Minstens op de achterruit, maar een beetje vent voorzag ook de achterste zijruiten van dergelijke zwarte luxaflex. We willen er niet aan denken hoe het straatbeeld was geworden als de wet deze dingen op de voorste ruiten niet had verboden.

Stootstrips

Lekker ongecontroleerd je portier open smijten zonder je zorgen te maken over schade (aan je eigen auto dan)? Dat kon met de kunststof stootstrips die je om de rand van de deur klemde. Ze waren van zichzelf nog niet lelijk genoeg, dus deed de fabrikant er ook nog eens oranje reflectoren op. Lekker veilig, dat dan weer wel. 

Schapenvacht om stuur en stoel

Op de ontwerpafdeling van autofabrikanten werken specialisten die alles weten over kleuren en materialen, maar we lieten ons natuurlijk niet de les lezen door die wijsneuzen. Stoel- en stuurhoezen had je in ontelbare tinten en stoffen. Bijna complete schapen genoten een tweede leven als stoelbekleding, of zelfs om het stuur. Maar ook kralenmatten waren populair, vooral onder taxichauffeurs die geloofden in een heilzame werking voor de rug. Het zou ons niet verbazen als er destijds varianten met spijkers waren voor de Indiase markt. 

Loos alarm

Als kers op de taart mag het goedkope alarmsysteem uiteraard niet ontbreken, al was het maar om alle andere pracht en praal uit handen van auto-inbrekers te houden. Niet dat iemand zich wat aantrok van zo’n gillende Halfords-sirene, want ze gingen af bij elke tegen je band plassende pekinees. Behalve als er echt wat aan de hand was natuurlijk, want die alarmsystemen waren de pekinezen onder de waakhonden.