Menu
Op het eerste Y-platform van General Motors, een relatief compacte basis waar een hele rits modellen van Buick, Oldsmobile en Pontiac werden geplaatst, parkeerde laatstgenoemde divisie van The General in 1961 de oer-generatie van de Tempest. Deze naar Amerikaanse begrippen compacte modelserie was volgens goede traditie in diverse smaken te krijgen; als vierdeurs station, vierdeurs sedan, coupé én als convertible. Bovenaan de ladder der verwennerij kon gekozen worden voor uitrustingsniveau LeMans, een lijn die de Tempest naar een luxueuzer én sportiever plan tilde.
De Tempest werd in 1964 aan een nieuwe generatie geholpen waarbij het Y-platform naar de prullenmand werd verwezen en het lichtere A-platform om de hoek kwam kijken. Het door Menno van Dongen gekiekte knalrode exemplaar rolde in 1967 van de band in zijn thuisland en werd vervolgens direct naar Nederland verscheept. Een jaar eerder werd de GTO, tevens een uitvoering van de Tempest, losgeweekt van modelnaam Tempest en als losstaand model in de markt gezet. In 1970 gebeurde iets soortgelijks voor de LeMans, vanaf dat modeljaar werd de Tempest-lijn omgedoopt tot LeMans.
In het vooronder van dit ogenschijnlijk goed verzorgde oude beest doet een V8 dienst als kloppend hart, al is het in dit geval helaas niet duidelijk of het om het 5,3- of het 5,7-liter grote exemplaar ging dat Pontiac vijftig jaar geleden op de prijslijst had staan. Of dat uitmaakt? Welnee, een roffel is een roffel en zeker in de conditie waarin deze Amerikaanse droom verkeert is het een historisch stukje pracht op wielen.
De discussie is gesloten.
Reageren is niet meer mogelijk.
