Dynamische richtingaanwijzers – De Vluchtstrook

Hoewel de term niet zo bekend is, weet iedereen meteen waar het over gaat als je het over ‘die Audi-richtingaanwijzers’ hebt. Audi introduceerde in 2012 een nieuwe vorm van led-richtingaanwijzers op de gefacelifte R8, die eerder al het led-dagrijlicht introduceerde in Europa. In plaats van het eenvoudige aan-uit bestaat de ‘Audi-richtingaanwijzer’ uit een ledstrip die geleidelijk aangaat in de richting die wordt aangegeven. Het begint dus aan de binnenzijde van het voertuig, waarna het licht zich in één vloeiende lijn een weg naar de buitenkant baant om vervolgens wel in één klap te worden uitgeschakeld.

Inmiddels hebben heel wat merken deze hippe richtingaanwijzers omarmd. Binnen de Volkswagen Group laat zelfs een Skoda Scala zich ermee uitrusten, maar ook merken als Peugeot (3008) en Toyota (CHR) doen vrolijk mee.

Deze moderne vorm van sequentiële richtingaanwijzers komt inderdaad van Audi, maar toch is het merk niet de bedenker van het idee om een richtingaanwijzer stapsgewijs in te schakelen. Die eer gaat naar Ford, zoals in de recente dubbeltestvideo ook al even door ondergetekende werd aangehaald.

Ford Thunderbird (deze is van '64 omdat we geen goede foto konden vinden van een 65-er, maar het idee is duidelijk)

1965

Ford kwam al in 1964 met de sequentiële richtingaanwijzer op de proppen bij de toen net nieuwe Thunderbird. Het afdwingen van de benodigde regelgeving vertraagde de marktintroductie met een jaar, maar voor modeljaar 1965 reden er daadwerkelijk Thunderbirds met sequentiële richtingaanwijzers aan de achterzijde rond.

Uiteraard werkte de Ford-vinding niet met led-techniek en een computer, maar met eenvoudige gloeilampjes. Geheel naar de Amerikaanse mode van die tijd beschikte de Thunderbird van de jaren zestig over brede, geheel rode achterlichtunits met drie lampjes per kant. Deze werden, eveneens naar Amerikaanse gewoonte, alle drie gebruikt voor zowel het achterlicht als het remlicht als de richtingaanwijzer.

Een beeld uit de originele brochure van de Thunderbird. 

Ford koos er eenvoudigweg voor om deze lampjes niet gelijktijdig, maar één voor één in te schakelen bij het richting aangeven. De binnenste lamp werd aangevuld met nummer twee en drie, zoals bovenstaande GIF als het goed is duidelijk maakt.

Het idee vond snel navolging, zowel binnen Ford als bij de Amerikaanse concurrentie (zie video onderaan). Uiteindelijk is het niet de Thunderbird, maar de Ford Mustang die het meest met deze richtingaanwijzers wordt geassocieerd. Het fenomeen werd in 2010 op dat model geherintroduceerd en is sindsdien onlosmakelijk met de Mustang verbonden.

Europa

Terwijl de Amerikaanse wegen decennia lang prachtig oplichtten in het overdadige licht van vuurrode richtingaanwijzers, kregen wij in Europa lange tijd niets van dit fenomeen mee. Dat komt enerzijds door de totaal andere en veel kleinere auto’s die wij hier reden en rijden, maar heeft ook te maken met de Europese keuze om richtingaanwijzers in een apart gedeelte van de behuizing onder te brengen en van een oranje kleur te voorzien.

Interessant genoeg vissen de Amerikanen juist bij de moderne versie van de dynamische richtingaanwijzer achter het net. De Amerikaanse wet dicteert namelijk dat een richtingaanwijzer een minimaal oppervlak van 2.200 vierkante millimeter dient te beslaan op het moment dat deze wordt ingeschakeld.

Dat is een probleem voor de Audi-vondst, want op het moment dat die wordt ingeschakeld licht immers alleen het eerste ledje op. Om dit probleem te ondervangen, kiezen veel merken er eenvoudigweg voor om de dynamische functie uit te schakelen. Bij Audi bedacht men wat anders. Het dynamische gedeelte licht (in het rood) gewoon op, maar wordt aangevuld met een gelijktijdig meeknipperend remlicht.

Nog ingenieuzer is de manier waarop Ford en Chevrolet met deze regel omspringen. Bij de Chevrolet Corvette C8 en Ford Mustang Mach-E is het proces simpelweg omgedraaid en gaat de richtingaanwijzer eerst helemaal aan, om vervolgens geleidelijk en van binnen naar buiten te worden uitgeschakeld. Dat levert bijna hetzelfde effect op, al had Ford wat ons betreft best trouw mogen blijven aan het originele Thunderbird-recept. Eén twee drie, één twee drie, één twee drie …