De Opel Signum deed ‘t zelfs nog slechter dan de Vel Satis

Als succesvol zakenman, of –vrouw, wilde je ook twintig jaar geleden goed voor de dag komen. In die tijd betekende dat al snel dat er een dikke Duitse sedan of  stationwagon voor de deur kwam te staan. Want BMW, Mercedes, Audi: je kon er eigenlijk niet omheen. Maar op een zeker moment krabde Opel zich eens achter de oren en besloot op dit niveau mee te gaan spelen. En deze keer waagde het nuchtere Duitse merk zich niet aan een enorme slee als een Omega of Senator, maar aan een auto die het midden hield tussen een hatchback en een stationwagon. De Signum was geboren, en zo’n bijzondere verpakking vroeg natuurlijk om een bijzondere tegenspeler.

We zochten meteen een Vel Satis erbij

Lang hoefden we niet te zoeken. De Fransen hadden destijds de Vel Satis in de aanbieding, een enorme Renault met een futuristische uitstraling. Ook deze flinke jongen was een mengelmoesje, hadden we hier nu met een hatchback of met een MPV van doen? Om wat ‘premium’ aan de mix toe te voegen trommelden we de A4 Avant op, die net als de Renault veelal zijn uiterlijk of uitstraling werd gekocht. Had de Signum genoeg in huis om de zakelijke rijder te verleiden?

Ja en nee. De Signum profileerde zich als ultieme allrounder. Wat besturing betreft zat-ie exact tussen de boterzachte Fransoos en de scherpe Duitser in. We hadden de Cosmo-uitvoering, en die zat veel beter in zijn spullen dan de gelijk geprijsde Audi. Zijn bagageruimte viel ons wat tegen. De Signum was 4 cm langer dan de Vectra waarop hij was gebaseerd, maar die extra ruimte kwam ten goede aan de achterpassagiers. Andere minpuntjes? Jazeker. 40 mille voor een Vectra-variant vonden we wat gortig, maar dat zat hem een overwinning niet in de weg. Lees de test er nog maar eens op na (inloggen en downloaden pdf) 

Signum als dikke 3.0 V6 diesel tegen 407 SW 

Een auto die wilde meedingen in de hogere regionen van het D-segment moesten we natuurlijk in zijn ultieme vorm aan de tand voelen. Zodoende namen we de 3-liter V6 CDTi mee met alles erop en eraan. Opnieuw kreeg de Duitser Frans spervuur over zich heen, afkomstig van de Peugeot 407 SW. Auto’s voor de liefhebber, de connaisseur die het waagde iets anders te rijden. Beviel dat nou een beetje? Die vraag kunnen we bevestigend beantwoorden. Beide kilometervreters hadden een heerlijk smeuïge diesel onder de kap. Wat uitrusting betreft hadden we niets te klagen en ook de prijskaartjes waren aan elkaar gewaagd. We moesten kiezen, tussen Duitse degelijkheid en Franse zachtheid. “De Peugeot heeft meer aan boord en zijn motor is krachtiger. Ultiem Frans comfort, maar voor de lange afstand kiezen we voor de iets strakkere Signum.” Een fotofinish, maar opnieuw een overwinning voor de Signum.

Helaas voor Opel bleek de zakelijke rijder vastgeroest in het oude patroon. De Signum wist in zijn eerste jaren nog geen 1.500 kopers te vinden. Ook zijn facelift in 2005, waarna hij het rondere Vectra-front kreeg, mocht niet baten. In totaal heeft Opel 1.996 Signums weten te slijten, nog minder dan de 2.187 Vel Satissen die Renault verkocht. En dat is al een absolute zeldzaamheid op de Nederlandse wegen. Tot 2010 stond de eigenwijze Opel in de showroom, de eerste Insignia nam het stokje van zowel de Vectra als de Signum over, en daarvan werden er tot het heengaan van de tweede generatie begin dit jaar nog ruim 30.000 exemplaren verkocht. Inmiddels is ook de traditionele middenklasser vrijwel verdwenen en nu wil de consument een SUV of cross-over. Is die zakelijke rijder toch nog losgekomen van zijn oude patroon …