De Citroën Ami 6 was Bertoni's kunstzinnige gatenvuller

Het vriendelijk klinkende Ami komt van de projectnaam MI, voor Modèle Intermediaire. Vrij vertaald: tussenmodel, conform de rol van de auto in het Citroën-gamma, dat sinds 1955 een hiaat vertoonde tussen enerzijds de spotgoedkope 2CV en anderzijds de kostbare DS. Tussen die extreme uitersten zou een conventioneel model dezelfde impact hebben als een klef broodje pindakaas tussen een bouillabaisse en een crème brûlée. Daarom besloot Bertoni om met de Ami geen olifantenpaadjes te bewandelen, maar nieuw terrein te ontginnen. Hij was slechts gehouden aan de technische beginselen van de 2CV, die onder zijn bewind niettemin een indrukwekkende transformatie onderging. Dat begon al bij de rechthoekige koplampen – een revolutie, begin jaren 60 – en een motorkap die net als de voorschermen als een plak gesmolten kaas vanaf de voorruit een weg naar het asfalt zocht. De flanken waren haast even glad als bij de DS, terwijl de spoorbreedte achter analoog aan dat model een stuk smaller was dan vooraan.

De grote troef van de Ami was natuurlijk zijn achterover hellende achterruit, die Ford twee jaar eerder al toepaste op de Anglia. Een dapper besluit van Bertoni, waarvan de auto alleen maar beter zou worden. Doordat de voor- en achterruit evenveel achterover leunden, leek de Ami zelfs bij stilstand al snel; het was alsof de raampartij onder invloed van de rijwind als geheel achterover werd geduwd. Verder haakten er praktische voordelen aan de bijzondere vormgeving, zoals de royale hoofdruimte achterin, een groot kofferdeksel en een achterruit die bij regen droog bleef. Toch bliefde lang niet iedereen die gekke Ami. Even goede vrienden, cher Citroën, maar kunnen jullie er geen stationwagon van maken? Dat kon zeker, waarna bleek dat de Ami 6 Break het vierdeurs origineel in populariteit zelfs zou inhalen. En dat nota bene in ongeveer de helft van de tijd die de modelreeks tot 1969 was gegund. Best leuk dus, zo’n gekke vriend. Zolang hij maar een beetje normaal doet.