Test: Mini Cooper (2014)

Hoewel de Mini zowel vanbuiten als onderhuids volledig nieuw is, zie je dat er niet direct aan af. Wel is de nieuwste Mini weer groter dan zijn voorganger. Met zijn lengte van 3,82 meter is de naam Mini nauwelijks meer toepasbaar. Sterker nog, de auto is zo'n 80 centimeter langer en ruim 30 centimeter breder dan het oermodel uit de jaren 50.

Desondanks is ook de jongste generatie van de Mini nog altijd geen ruimtewonder. De hoofd- en beenruimte achterin zijn redelijk, maar de achterbank is zo smal dat Mini maar twee achterbankgordels heeft gemonteerd. De kofferruimte is ten opzichte van de vorige Mini met dertig liter toegenomen, maar is nog steeds niet indrukwekkend te noemen. Gelukkig is de achterbank in delen neerklapbaar.

Geen Big Ben meer

Binnen in de auto zie je meteen dat je met de nieuwe generatie te maken hebt. Er is meer aandacht besteed aan de materialen en de afwerking, bovendien is de indeling van de instrumenten veranderd. Het belangrijkste verschil met eerdere generaties is dat de enorme, centraal geplaatste Big Ben niet langer dienstdoet als snelheidsmeter. Die vind je nu recht voor je neus. Dat is toch een stuk logischer. Het ronde scherm in het midden bevat alle info van de boordcomputer en dient tevens als navigatiescherm. De gekleurde lampjes in de rand van het display reageren op van alles en nog wat.

Uiteraard zijn de clusters met kenmerkende tuimelschakelaars gebleven. Daarin is nu ook de startknop verwerkt. Een belangrijke verbetering is de multimedia-interface achter de pook. De kleine, onhandige joystick van weleer is vervangen door een groot, robuust draaiwiel. Onveranderd zijn de lage zitpositie, de stevige sportstoelen en het kleine, sportieve stuur.

Geen scherpte verloren

Het belangrijkste technische nieuws van de Mini is onder de motorkap te vinden. Daar huist tegenwoordig een driecilinder. Nu niet meteen schrikken, want hij heeft een inhoud van 1,5 liter en wordt ondersteund door twee turbo's. Stationair klinkt de motor wat rauw, bijna diesel-achtig. Maar zodra je het toerental opjaagt, krijg je toch weer die lekkere, hese Mini-sound. De gretigheid van de 136 pk sterke motor is echt verrassend. Hij reageert fel, ook in combinatie met de automatische versnellingsbak. Gelukkig zijn de fijne rijeigenschappen intact gebleven; een prettiger sturende voorwielaandrijver is in deze klasse niet te koop. Het stuurgevoel is wat lichter geworden, maar heeft desondanks niets aan scherpte verloren; integendeel.