Test: Nissan Juke (2010)

Het zal weer eens niet ... In de persinformatie van de Juke rept Nissan met veel bloemige termen over hoe robuust en karaktervol de nieuweling is, terwijl-ie ondanks dat alles ook beschikt over 'het rijgedrag van een sportwagen'. Dat is niet direct het eerste waar je aan denkt als je het nieuwste model van de Japanners ziet. Of het met dat rijgedrag echt zo goed zit, gaan we straks ontdekken. Eerst maar eens een stapje terug, want waar moeten we dit 'lekker gek' ogendewagentje eigenlijk plaatsen?Wel, zie de Juke als het kleinere broertje van de Qashqai, Nissans volume-model. De Juke is een alternatief voor de 'gewone' hatchbacks uit het B-segment (zoals Clio en Polo), maar dan met een hogere zitpositie en 'n wat dikker uiterlijk dan z'n concurrenten. Ten opzichte van de verstandige Note en de comfortabele Cube moet de Juke het sportieve alternatief zijn. Nissan verwacht er jaarlijks 3.000 te slijten, maar wanneer je de verkoopcijfers van de Toyota Urban Cruiser (576 verkocht sinds 1 januari 2010) en de Kia Soul (435 in dezelfde periode) ziet, dan blijken de kopers nog niet massaal toe te happen. En toch vissen die Toyota en Kia in dezelfde vijver als de Juke. Overigens mikt het merk ook op kopers van auto's als de Citroën DS3 en de Alfa Romeo Mito. Mensen die wel 'ns wat anders willen, dus …

Het wijnrek

De Juke past in dat plaatje. Heel verfrissend in een tijd dat autofabrikanten steeds meer samenwerken, wat resulteert in modellen die alleen van elkaar verschillen door de logo's op neus en kont. Nee, dan de Juke. De snoet van de compacte cross-over is niets minder dan spraakmakend; bovenop trekken puntige lichtunits de aandacht. Daarin vind je de stadlichten terug, terwijl de dimlichten een plekje hebben gekregen in de grote ronde units naast de grille, die volgens Nissan zijn geïnspireerd op de extra koplampen van (klassieke) rallyauto's. Opvallend is ook de bumper, met onder de kentekenplaat drie grote ronde gaten die de radiateur van lucht voorzien. Geinig. Intern noemt Nissan deze vondst 'het wijnrek.'Vanaf de zijkant bezien vallen vooral de enorme wielkasten op, die minimaal 16-inch wielen herbergen en optisch doorlopen in 't plaatwerk. Daarnaast is de scherp aflopende daklijn, die net als bij de 370 Z en GT-R vlak boven de voorruit knikt, essentieel voor z'n herkenbaarheid. Eenmaal binnen valt vooral de brede middenconsole op en de tunnelconsole, die je in allerlei kleuren kunt bestellen. Verder herkennen we een hoop knoppen en vormen uit andere Nissans, en de ergo­nomie is dan ook prima voor elkaar.De Juke herbergt trouwens nog een vondst in de vorm van het Dynamic Control System. In de basis zie je knoppen om de airco en ventilatie mee te bedienen. Met een druk op de D-Mode knop verandert het aircocluster echter in 'n paneel om de instellingen van de auto mee aan te passen. De icoontjes van de airco maken plaats voor toetsen met 'Sport', 'Normal' en 'Eco', waarmee je vervolgens de gasrespons, directheid van de stuurbekrachtiging kunt aanpassen. Dat scheelt een hoop knoppen en komt de overzichtelijkheid enorm ten goede.

1.6 DIG-T

De ruimte op de bestuurdersstoel is voldoende, jammer dat je 't stuurwiel alleen in hoogte kunt verstellen. De zitpositie is acceptabel, met leuk uitzicht op de twee stadslichtbobbels. Achterin en in de bagageruimte valt de Juke tegen. Eenmaal onderweg laat de auto zich een­voudig en helder besturen, met 'n mooi lineair werkende stuurbekrachtiging en een strakke versnellingsbak. Die zesbak kan bij de benzinemotoren ook worden vervangen door 'n continu variabele transmissie.De instapper is een 1,6-liter viercilinder benzine met 117 pk. Helaas hebben we hiermee niet kunnen rijden. Naar verwachting neemt deze versie het leeuwendeel van de verkopen voor z'n rekening en niet de dieselversie, die de bekende 110 pk sterke 1.5 DCi van Renault in de neus heeft liggen. Verreweg de interessantste motor is echter de 1.6 DIG-T, die debuteert in de Juke. Die letters staan voor Direct Injection Gas­oline Turbo, ofwel een relatief compacte turbomotor met directe inspuiting en continu variabele nokkenastiming, die een vermogen van maar liefst 190 pk op straat legt. Daarmee moet de Juke in acht tellen van nul naar honderd kunnen versnellen.Als enige Juke is deze versie trouwens te koppelen aan vierwielaandrijving, dat in de duurste uitvoering (bijna ¤ 32.000, slik!) bovendien is voorzien van 'n Torque Vectoring System. Dat TVS verdeelt de aandrijf­krachten constant tussen de achter­wielen, waarmee de Juke vlotter en soepeler de bocht uit kan accelereren. Al rijdt de tweewielaangedreven versie ook helemaal niet verkeerd; de 190 paarden trekken af en toe wat in het stuur, maar de Juke ligt zeker in de bocht en is comfortabel genoeg. Het is geen verrassing dat de DIG-T sterk zat is, al doet z'n karakter een beetje denken aan de turbomotoren van Opel; onder de 2.000 tpm gebeurt er niet zo gek veel, maar eenmaal op stoom knalt de turbo erin en raast de compacte cross-over ervandoor. De krachtsopbouw had dus wat fraaier gekund, maar wie de toeren een beetje op niveau houdt, heeft aan de Nissan Juke 1.6 DIG-T een lekker autootje.