Test: Suzuki Alto (2009)

Aan het einde van de jaren zeventig van de vorige eeuw had Suzuki in eigen land zoveel succes met de toen kersverse Alto, dat het besloot het autootje ook te exporteren. In 1981 was het dan zover: de Suzuki Alto landde op Europese bodem. En ook hier kende het handzame Japannertje veel succes. Hij bood veel waar voor z'n geld en bleek een handzame metgezel in de urbane gebieden. De Alto blies de aftocht in 2006, nadat hij in diverse verschijningsvormen hele volksstammen voor zich gewonnen had. Inmiddels zijn die volksstammen door z'n vertrek versplinterd, en heeft de concurrentie goede zaken gedaan. Vanaf april moet een gloednieuwe Alto vele harten voor zich terugwinnen, en dat wordt nog een hele klus.

Maar de Japanners onderschatten de opdracht van hun kleintje allerminst. Om in Europa wederom succes te genereren met de Alto hebben designers van Suzuki in de ontwikkelingsfase van de Alto veel tijd doorgebracht in Europa, vooral in Milaan en Parijs. Hier bestudeerden ze nauwkeurig de concurrentie, om vervolgens met hun nieuw opgedane kennis een Alto te ontwerpen die bij ons keurig in het straatbeeld past. En het moet gezegd: Suzuki heeft zich behoorlijk van z'n taak gekweten. Nog altijd verhult de Alto z'n Aziatische afkomst niet met z'n hier en daar wat merkwaardige ontwerpfratsen. De neuspartij oogt bijvoorbeeld wat te pompeus ten opzichte van de rest van de auto, die een stuk ranker is vormgegeven. Wel zitten er moderne, grote koplampen in het front van de Alto en een imposante grille. De aan de voorzijde omhoogkrullende motorkap maakt er een vrolijk geheel van, en laat de Alto eruitzien als een lachebekje. Naar achteren toe wordt de Alto steeds Europeser, met als klap op de vuurpijl een Renault Twingo-achtige kont.

De achtersteven zet bijna onmiddellijk achter de achterportieren een vrijwel verticale daling in, net als bij belangrijke concurrenten van Toyota en PSA, de Aygo, de Peugeot 107 en de Citroën C1. Vooralsnog is de Alto louter leverbaar als vijfdeurs, wat wel zo handig is; de kleine Suzuki is toch vooral een stadsrakker die handig moet zijn in het gebruik. En van hoe meer kanten je in het interieur kunt doordringen, hoe beter het is. De achterportieren zwaaien ver open, zodat je je gemakkelijk toegang verschaft tot het binnenste van de Alto. Op de achterbank vind je als volwassene nog verbazend veel ruimte. Goed, zeeën ervan krijg je uiteraard niet, maar armen, benen en hoofd wordt wel zoveel bewegingsvrijheid gegund, dat een korte rit achter in de Suzuki best uit te houden is. Kinderzitjes kunnen dus eenvoudig op de achterbank. Net als een deel van de boodschappen, overigens, en da's wel zo handig. Met een inhoud van slechts 129 liter offreert de kofferbak namelijk maar een minimale hoeveelheid ruimte; een krat bier kun je er niet eens in kwijt. De achterbank neerleggen – alleen in de Exclusive in twee delen – kan ook; dan komt er maximaal 774 liter beschikbaar.

De meeste ruimte in de Alto komt ten goede aan de voorpassagiers. Op de voorste zitplaatsen kijk je uit op een dashboard dat elementen herbergt van familieleden Splash en Swift. Maar het interieur van de Alto ziet er een tikkie goedkoper uit. Karig kun je 'm daarmee overigens niet noemen. De Alto kent drie uitrustingstrims: Base, Comfort en Exclusive, en de Base heeft al een heel adequate uitrusting. Standaard zijn onder meer stuurbekrachtiging, een in hoogte verstelbaar stuur, een digitaal infodisplay voor de radio en metal-lookaccenten in het dashboard. Verder heeft iedere Alto ABS en EBD aan boord, evenals twee airbags. De Comfort voegt daar onder andere nog meer airbags, centrale deurvergrendeling met afstandsbediening en elektrisch bedienbare zijruiten voor aan toe. De standaarduitrusting van de Exclusive ten slotte, omvat boven op de uitrusting van de Comfort zaken als airco, een radio/cd-/mp3-speler, een toerenteller, een in hoogte verstelbare bestuurdersstoel en lichtmetalen wielen.

In motorische zin houdt Suzuki de keuzemogelijkheden voor de Alto simpel; er is maar één krachtbron leverbaar in de nieuweling. Dat is de 1,0-litermotor die we ook uit de Splash kennen. Hij levert een bescheiden 68 pk, maar de Alto komt er goed genoeg mee van zijn plaats. Althans, zo lang het aggregaat gekoppeld is aan een vijfversnellingsbak. Je moet de motor hoog in de toeren houden, maar dan wil de Alto best vooruit. Verwacht uiteraard niet dat-ie de klinkers uit de straat trekt, maar vlotjes met het stadsverkeer meebewegen is geen probleem. Láát schakelen dus voor het beste resultaat; 100 km/h haalt de Suzuki bijna in het tweede verzet. Te snel naar drie gaan, kost tijd; de motor heeft wat moeite om uit de onderste toerenregionen te komen.

Er is ook een viertrapsautomaat. Die schakelt uiteraard vóór je, en dat doet-ie al snel te vroeg. Onze voorkeur gaat dus niet naar deze configuratie uit. Bovenden zorgt de automatische transmissie ervoor dat de Alto een B-label krijgt opgespeld. Handgeschakelde Alto's staan straks in de showroom van de Suzuki-dealer met een A-label. Door een vijfbak toe te passen, houdt Suzuki de CO2-uitstoot lager. Die blijft steken op een keurige 103 g/km, en hierdoor is de auto vrijgesteld van bpm. Wie de kleine Suzuki zakelijk rijdt, komt in aanmerking voor 14 procent bijtelling. Suzuki heeft een start-/stopsysteem in de planning voor de Alto, waarmee de fabrikant de uitstoot van het autootje nog verder wil beperken.

De rijeigenschappen van de kleine Japanner kunnen de toets der kritiek goed doorstaan. De Suzuki is zelfs in voor een beetje kwispelen met z'n staart als je 'm daartoe uitdaagt. Voorspelbaar onderstuur gaat over in beheersbaar overstuur zodra je in een snelle bocht van het gas gaat. De elektrisch bekrachtigde besturing is niet heel precies noch informatief, maar voldoet goed in druk stadsverkeer, en da's de natuurlijke habitat van de Alto.