Eerste Rijtest: Suzuki Alto

Met een bijna Brits gevoel voor understatement meldt een Europese Suzuki-manager ons dat het mooier zou zijn geweest als de modelopvolging van de nieuwe Alto 'iets strakker was gepland'. Als importeur krab je jezelf immers wel even achter de oren wanneer de fabriek besluit om de levering van je bestseller opeens te stoppen. En de opvolger daarna bovendien nog jarenlang in het luchtledige laat zweven. Toch is dat precies het verhaal van de Alto, de kleine Suzuki die in ons land een kleine zes jaar geleden letterlijk niet aan te slepen was. En het merk Suzuki zelfs kortstondig naar een toppositie in de Nederlandse verkoopstatistieken lanceerde. Aangevuurd door de 'eerste generatie' van de milieukortingen in de autoshowrooms.

Tot… onze overheid haastig besloot om dat douceurtje voor de zuinige rijders al na minder dan een jaar terug te draaien. Zonder twijfel omdat het onverwacht goed werkte en Nederland daadwerkelijk massaal op de kleine Suzuki en andere spaarmodellen overstapte. En tja, groen praten lukt in Den Haag altijd best aardig, maar het moet natuurlijk niet ten koste gaan van de schatkist. Toch?

We hebben nieuws voor onze minister van Financiën: zet maar vast een paar centen apart. Bijvoorkeur niet op een IJslandse bank, want wanneer de nieuwe generatie Alto begin volgend jaar de weg op gaat, zal hij zonder twijfel vijf-, zesduizend kopers trekken. Op de auto zelf valt namelijk niet gek veel af te dingen en door zijn lage verbruik en bescheiden CO2-uitstoot (103 gram per kilometer) gaat hij de maximale aankoopkorting scoren. Plus een verlaagd tarief motorrijtuigenbelasting én voor zakelijke gebruikers het 14 procentstarief van de bijtelling.

India

Zoals we in onze eerdere reportages over het razendsnel groeiende 'autoland' India al uitgebreid hebben ontdekt, werkt alles daar een tikje anders dan we als westerling gewend zijn. Ook bij de introductie van een nieuwe. Zo meent men kennelijk dat een dergelijke presentatie niet per se hinderlijk hoeft te worden onderbroken door testritten. En zo komt het dat we onze hele trukendoos moeten opentrekken om extra kilometers te maken op het testcomplex van Maruti Suzuki in Gurgaon. En later ook nog een slinks een-tweetje met de officiële fabrieksfotograaf opzetten om ook elders – buiten de testbaan – nog wat extra te 'regelen'. Het schijnt er allemaal bij te horen in dit deel van de wereld.

Maar goed, de Alto is er tijdens de lange 'draagtijd' voor zijn geboorte in elk geval een aanzienlijk plezieriger auto op geworden. Met zijn lengte van drie en een halve meter en een breedte van één meter zestig blijft hij handzaam, maar in veel opzichten toch meer volwassen. Het begint al met de duidelijk op Europa geïnspireerde vormgeving: strak van lijn en vooral aan de achterkant opvallend geblokt. De vijfdeurs mini heeft een opvallend volwassen front met grote lampen en een kloeke grille. De voorruit ligt bijna sportief achterover. Dat verlaagt de luchtweerstand (Cw 0.30), maar de A-stijl komt vanuit de bestuurdersstoel wel opeens hinderlijker in beeld dan vroeger. Een ander minpuntje is de opmerkelijk hoge tilrand en de smalle toegang tot de ondiepe (129 liter) bagageruimte. De achterklep kun je overigens van binnenuit met een hendeltje opentrekken.

Ruimte

De ontwerpers hebben het interieur heel verdienstelijke afmetingen meegegeven, zodat de Alto ondanks zijn compacte formaat toch redelijk inzetbaar is als gezinsauto. Bij het instappen wél even het hoofd buigen om onder de aflopende deuromlijsting door te glippen. Daarna heb je (achter een niet al te grote bestuurder) een draaglijke hoofd- en beenruimte tot je beschikking. Het achterbankje voldoet heel redelijk, al had de rug wat hoger mogen zijn. Eenmaal onderweg doet het geheel trouwens nogal claustrofobisch aan, omdat de toch al kleine zijraampjes naar achteren ook nog steeds smaller worden. De kids zullen dus weinig van de buitenwereld zien.

Voorin is het beter voor elkaar. Je hebt redelijk de ruimte, het stuur is verstelbaar en de stoelen met geïntegreerde hoofdsteunen hebben een verrassend fors formaat. Het dashboard oogt eenvoudig, maar best strak en modern. Met een console die aan de bovenkant iets naar binnen komt, zodat de radio dichtbij zit. Daaronder en rechts ernaast vind je legvakken. Géén echte dashboardkast.

Op pad dan maar. Het eerste dat daarbij opvalt, is de karakteristieke driecilinderronk. De bekende twaalfklepper is goed is voor 68 pk en 90 Nm. Een geslaagde keuze. Je voelt 'onderin' aan de lichte zindering door de auto dat er een driecilinder aan het werk is. Er is dan niet veel trekkracht thuis. Pas boven pakweg 3.500 toeren komt hij echt op gang en ronkt er lustig op los wanneer je op het gaspedaal leunt. Op constante snelheid is de Suzuki veel stiller. De relatief lichte Alto trekt redelijk vlot op en kan met zijn top van 155 km/h leuk met het verkeer meekomen. Het schakelen verloopt niet flitsend, maar wel trefzeker. Overigens is er ook een vierversnellingsautomaat, maar die reden we niet en maakt ook weinig kans in ons belastingklimaat.

Het verdere rijgedrag is bijpassend klantvriendelijk. De vering neigt vooral op grote oneffenheden naar het zachte en voelt dan best comfortabel aan. Met kleine dwarsrichels in de weg heeft hij iets meer moeite, maar wellicht gaat dat weg als het onderstel wat is 'ingelopen'. De besturing werkt bijna té licht en biedt dus wat weinig gevoel, maar de kleine Suzuki laat zich niettemin met een tikkie onderstuur goedmoedig een bocht om dirigeren. Alles bij elkaar een karakter dat ook vrouwelijke rijders zal bekoren. Kortom: de huidige succesnummers in de spaarklasse – zoals de Aygo en de Cuore – krijgen er een probleem bij. De Alto prijzen zijn nog niet vastgesteld, maar gaan zich zonder twijfel ergens in de range van een kleine acht tot tien mille bewegen.