Subaru Outback 2.5i Luxury aut. LPG (2006)
autoreview
32
Signalement
| Uitvoering | Legacy 2.5i Comfort Pack |
|---|---|
| Versnellingen | 4, Automaat |
| Bouwjaar | 2006 |
| Jaar van aanschaf | 2006 |
| KM-stand laatst | 137.300 km |
Subaru Outback 2.5 luxury aut. LPG
Op een dag in het najaar van 2006 reed ik de eerste kilometers van deze Soeb en ik verklap u alvast, het genoegen is al die tijd onverminderd gebleven. De auto is een Outback automaat (4) op LPG en is door mij als particulier aangeschaft. Ben je dan zo'n kilometervreter? Nee, eigenlijk niet, maar alles heeft z'n verhaal. Ik ben zelf ook een review-liefhebber, inclusief de reacties met soms felle voors en tegens, mits niet op de man gespeeld (schrijven vrouwen weleens een review?). Kortom, het werd tijd eens iets van mijn eigen ervaringen op te schrijven. Er staan genoeg Outback-reviews op de Autoweek-site, maar nieuwe zijn net als de wagens zelf niet rijk gezaaid. Voor de snelle scorer: ik sluit af met (vooral) wat plussen bij wijze van samenvatting.
De aanloop
De voorganger van de Outback was een ronde Citroën Picasso 1.8, u kent deze wel, een soort rijdend, bol Paasei. Onovertroffen in binnenruimte en uitzicht en met een hoge zit op een zachte fauteuil, waarmee ik nauwelijks vermoeid raakte van de kilometers. Waarom deze dan toch verkocht, temeer daar er na 3 jaren pas een goede 20.000 km op zaten? Dat waren nog niet eens de terugroepacties van de importeur voor wat software of het (nog onder garantie) vervangen van het hele stuurhuis, omdat er een rare, slepende piep te horen was bij het draaien aan het stuur (notabene een nieuwe auto). Nee, de doorslag gaf eigenlijk iets onnozels, maar wat onder bepaalde omstandigheden erg lastig kan wezen. Ergens in besneeuwd Oostenrijk draaide ik aan de stuurstengel om het pompje met ruitenwisservloeistof in werking te zetten, toen sneeuw en ijs de voorruit snel ondoorzichtig maakten. Er gebeurde … niets. Een landgenoot in het hotel die reed in een Renault Scenic vertelde van hetzelfde euvel. Een Franse aandoening wellicht. Was het een bevroren pomp? In ieder geval kwam het ding niet meer tot leven, ook niet eenmaal thuis op temperaturen boven nul. Volgens de garage gebeurde het wel meer en zat het pompje op een kwetsbare plaats. Garantie, geen probleem, maar dit gaf toch wel de zet om nu eens de altijd gewilde auto van kwaliteit te kopen zonder compromissen. Dat dat overigens niet bestaat wist u al, maar het bood volop inspiratie.
De aankoop
Een vingerwijzing naar Subaru vormde een vriend van mij, een homo technicus met hoge eisen aan materiaal en ontwerp, die korte tijd eerder een nieuwe Outback had aangeschaft. Ik vond het een fraaie wagen (model 2005-06) en de beproefde vierwieltechniek en de in dit model nog stijlloze ramen spraken me aan. Bovendien had ik jaren terug veel kilometers gemaakt in een Subaru Justy die als enig feil een roestend benzineklepje had, maar verder een echte joris driepinter was op – letterlijk – 3 cilinders.
Het speuren naar een geschikte Subaru-dealer viel nog niet eens mee. Dit kleine land bleek nog eens verdeeld in officiële 6-sterrendealers die de zegen van de importeur hadden en een kring van Cosis-dealers, vaak ex-officiële dealers en Soeb-specialisten die de tucht van de importeur hadden afgezworen of gewoon baas in eigen showroom wilden blijven. Mijn zoeken was tegelijk naar een dealer die een Citroën voor een redelijk bedrag wilde inruilen voor een nieuwe Subaru. Wisselen van merk kost immers geld. Uiteindelijk vond ik die zowaar en na een tweetal proefritten in een Outback automaat was de keus al gauw definitief.
Wat bij de proefrit al meteen opviel was dat de wagen solide aanvoelde als uit één stuk, waar ik inmiddels ongemerkt gewend was geraakt aan de deurrubbers van de Citroën, die vanaf start tussen portieren en carrosseriedelen hoorbaar meevibreerden. Over het comfort en de ruimte van de Picasso niets dan goeds, maar de Soeb voelde wel een flinke klasse hoger. Daar was het prijskaartje ook naar, overigens, en ik maakte meteen gebruik van de aanbieding van inbouw van LPG. Even een moment nostalgie: in 2006 kostte LPG ergens tussen de 40 en 50 eurocent, 6 jaar later tussen de 70 en 80 cent of zelfs hoger. De veel voorkomende LPG-inbouw in Subaru's is anno 2012 dan ook alweer verleden tijd en ook de introductie van de boxerdiesel heeft niet kunnen voorkomen dat het merk danig naar de marge is gedrongen.
Het oog wil ook wat
Omdat ik het interieur en met name de stoelen vrij grauw en onopvallend vond, heb ik de auto na aankoop bij een bedrijf van leer laten voorzien. De combinatie van Newport Blue met een blauw afgebiesde, lichtbruine leren bekleding maakt er naar mijn smaak een andere en voornamere auto van. Ik ben met het resultaat nog steeds zeer ingenomen en ik kan menigeen aanbevelen om zelf leer uit te zoeken bij een gespecialiseerd bedrijf. De financiële stap naar een Executive-uitvoering met leer 'af fabriek' vond ik te groot en op deze manier had ik ook volledige keus over kleur en kwaliteit. Er is veel verschil in materiaal en aan te bevelen is om niet voor het goedkoopste te gaan. Het uitzoeken van de bekleding na het uitzoeken van de auto zelf is een heerlijke vorm van napret en geeft een persoonlijke tint aan wat uiteindelijk toch een massaproduct is. In een auto breng je bovendien vele uren door en vele fabrikanten spelen op veilig met interieurs die variëren van uitdagend zwart tot spetterend grijs. Brrr. Het bekledingsbedrijf (indertijd Cabarra) was mij aan de hand gedaan door Kleinwier, mijn huidige officiële dealer, toen nog Cosis.
Splinter?
Soms zie je dingen niet die je later enorm gaan opvallen. Details groeien zogezegd van splinter uit tot balk in je oog. Zo viel het mij op gegeven moment op, dat de twee rode lampjes in de voorportieren nooit brandden bij het opengaan. Leuk, zo'n veiligheidsvoorziening voor achteropkomend verkeer die niet werkt. Ik was al eens bij mijn Outback-maat wezen vergelijken en ja hoor, achter zijn rode plastic lichtten lampjes op. Een ramp vond ik het niet, maar zoiets hoort natuurlijk wel gewoon te werken, zeker op een nieuwe auto en al helemaal op een Subaru. Na twee jaar besloot ik dan ook m'n toenmalige dealer te vragen dit te verhelpen, de garantie zou immers na nog een jaar verlopen. Het bedrijf was in de tijd van aankoop net 6-sterrendealer geworden. Ik moest een aparte afspraak maken, nadat het bij de reguliere beurt niet was gelukt de lampjes te ontsteken. Eerst vroeg men zich nog af of het geen simpele reflectortjes waren in de portieren. Ahum, wie verkoopt er hier een auto? Ook de importeur werd geraadpleegd. Ook geen hoogvliegers daar, dus zonder effect. Gedurende een uur was men in de weer met een laptop onder de motorkap en doorliep daar waarschijnlijk alle menuutjes die er te vinden waren, maar ... er ging niets branden. Het kwam erop neer dat ik mij de komende jaren maar moest verzoenen met dit gebrek.
Nulpunt
Mijn vertrouwen in dit bedrijf was tot onder het nulpunt gezakt. Uit clementie zal ik de naam maar niet noemen, inmiddels is men trouwens Subaru-dealer af. Een zegen van de recessie. Reden om een andere dealer te beproeven, Subaru-specialist Kleinwier, die inmiddels van Cosis was opgeklommen tot officiële dealer in Zwijndrecht, niet ver daarvandaan. Voor de derdejaarsbeurt bracht ik de auto weg en vertelde van de portierverlichting. Toen ik de wagen weer ophaalde, brandde de vraag natuurlijk op mijn lippen. En, ja? Ik kreeg direct antwoord. Men had zo eens naar de leren bekleding gekeken en toch maar even de portieren aan de binnenzijde opengemaakt. Wat bleek, het bekledingsbedrijf had vergeten … de draadjes weer aan te sluiten! Een geweldige anticlimax. Ja meneer, u weet, de jongere generatie monteurs kijkt eerst in de computer of er iets mis is, maar ik hoor uit de verte al of een motor op 3 of 4 cilinders loopt, aldus de besnorde en joviale eigenaar van Kleinwier, en daarmee had hij er een trouwe klant bij.
Boxer en rijgedrag
Na de wittebroodsweken in je auto word je wat kritischer, maar daar kan deze auto goed tegen. Iemand schreef ergens in zijn Outback-review van een limousine en zo rijdt hij ook. Stil en kraak- en rammelvrij, een wagen uit één stuk, vrij comfortabel afgeveerd en met een motor die dit luxegevoel ondersteunt door zich niet of nauwelijks te laten horen, afgezien van een grommetje of roffeltje bij extra acceleratie. Ook de automaat draagt bij aan rust en stilte in het interieur, die heerst bij alle gangbare snelheden.
Slechts een enkel punt van kritiek. Wanneer ik na koude start meteen een grote draai en dus wieluitslag maak, is er even wat gekerm vanuit – naar ik aanneem – de stuurpomp te horen. Ik heb besloten om dat niet angstaanjagend te vinden, hoewel een nieuwe pomp vast een dure grap is. Bij warme motor lijkt het opgelost, maar ik heb altijd de neiging om de wagen bij koude start op dit punt te ontzien. Eigenlijk nooit gemeld aan de garage, maar ik vraag me af of dit geluid helemaal klopt.
PK's
De 2,5-litermotor komt overigens niet over als een krachtpatser. De 165 PK hebben minstens 3000 toeren p/m nodig om er echt zin in te krijgen. De keuze van Subaru voor een beetje ouderwetse 4-gangsautomaat (in opvolgend model vervangen door CVT) maakt de motor naar mijn gevoel ook een beetje taai met een korte eerste versnelling en een hele lange 2 en 3. In het platte Nederland geen enkel probleem, maar in heuvelachtig terrein en in berggebied vind ik het een nadeel. Je komt dan al gauw in die 2 en 3 terecht met toerentallen ver boven de 3000 ten gevolg (geen aanrader bij LPG). Lange autobahnhellingen kun je het best vanaf minimaal 3000 toeren aanvangen – je zit dan op ca. 130 km op de teller, 120 echte kilometers – anders zakt de wagen terug en is het bij-accelereren met extra geluid en brandstofverbruik ten gevolg. Korte, steile vakantieberghellingen gaan vooral in 2, zij het dat je die een heel eind kan doortrekken. Maar al met al heb ik voor het eerst in mijn mobiele bestaan een motor onder de kap zonder resonanties, trillingvrij en doorgaans muisstil. Voornaamste geluid is dat van banden op wegdek, maar binnen de perken. De trillingsvrije boxer is niet alleen maar een verkoopverhaal, hij is gewoon zo.
Kleppen?
Rijden op LPG blijkt rijtechnisch geen enkel probleem. Je merkt het verschil met benzine domweg niet. Zelfs een nieuwsgierig bij 120 km.handmatig omschakelen van gas naar benzine weet de computer onder de kap onmerkbaar te laten verlopen. Hybride 'avant la lettre', zogezegd. Wat me wel wat tegenviel is het effect van LPG op de kleppenafstelling. Bij 30.000 km was de loop bij stationair al niet meer perfect, maar bij 53.000 km. moesten echt (in combinatie met de grote beurt) de kleppen gesteld worden. Inmiddels ben ik net voorbij de 80.000 km en is de stationaire loop weer licht onregelmatig. Mijn conclusie is dan ook dat je, ook bij een rustig rijgedrag, met gas rekening moet houden met kleppenstellen om ongeveer 30.000 à 40.000 km. Die extra onderhoudskosten tellen wel mee en het zijn niet bepaald de kosten waar autoverkopers je op wijzen als je op het punt van kopen staat. Laat het doen bij een geroutineerde garage, want stellen kost vooral werkplaatstijd, lees arbeidsloon.
Verbruik
Doorgaans rij ik in de Outback 1 op 10, op LPG wel te verstaan. Op benzine zal het een 10% zuiniger kunnen, schat ik in. Wel bij een gematigde rijstijl met voornamelijk snelwegkilometers. Wie van een beetje accelereren en doorrijden houdt zal eerder op 1 op 9 moeten rekenen. Op Duitse 'Langstrecken' met wat vakantiebelading, stevige tegenwind en met 130 km. doortrekken op lange hellingen haalde ik die 1 op 9 nog maar net. Maar het verbruik blijft al met al binnen de perken en zelf vind ik dit een mooie score, zeker voor een tweeënhalve liter met viertrapsautomaat. Menig gedownsized motorblok met turbo, zoals vandaag de dag de trend lijkt te worden, scoort hier op benzine verhoudingsgewijs niet veel beter, zij het dat die onderin meer trekkracht vertonen. Bovendien staan de boxermotoren van Subaru bekend om hun duurzaamheid en draaien ze gemakkelijk een paar ton of meer mee.
Van binnen
Een goede en nette afwerking, ik kan niet anders zeggen. Dit model 2006 betrof een facelift, waarbij de glimmende aluminiumlook van het dashboard werd vervangen door matzwart, wat mij betreft een hele verbetering. Overigens zit in de nieuwe Outback 2011-12 weer dat quasi-aluminium, wat mij kitscherig overkomt. Ik vind dat de lichtbruine leren bekleding veel bijdraagt aan het nu wat chiquere interieur, dat anders erg doorsnee-Japans is. De 's avonds rood oplichtende verlichting van dashboard en raambediening in de portieren draagt bij aan het gevoel van zekere luxe. De voorzittingen zijn eigenlijk iets te kort en relatief laag. De bijrijdersstoel kan helaas niet in hoogte worden versteld. Zitcomfort voor met name de bestuurder is goed en voldoende voor lange ritten, maar het zijn zeker geen fauteuils à la Volvo. De binnenruimte voldoet, ook achterin, hoewel automodellen in deze klasse inmiddels vaak ruimer zijn, zoals ook in de nieuwere Legacy. Zelf ben ik nogal gecharmeerd van praktische skiluikjes. Dat ontbreekt hier helaas, zodat een deel van de achterbank voor de langlauflatten altijd moet worden omgeklapt en de reisbagage onderweg ongenood kan gaan rondzwerven. Zo blijft er altijd iets te wensen.
De LPG-tank past in de uitsparing van het reservewiel, dat ik na een jaar meeslepen in de kofferbak voortaan maar thuisgelaten heb. Wiel en velg consumeren veel ruimte en ik heb zo'n spuitbusje aangeschaft, in de hoop het nooit nodig te hebben. De kofferbak biedt zo voor mijn gevoel en behoefte voldoende ruimte, hoewel deze wat verdiepter had mogen zijn, waarschijnlijk niet mogelijk vanwege de vierwielaandrijving.
Over rijcomfort hoef ik het niet meer te hebben. Binnen heerst rust en stilte en ook van windgeruis geen last. Het maakt weinig uit of je 80, 120 of stevig daarboven rijdt. Helemaal goed!
De auto laat zich gemakkelijk bedienen. Een overzichtelijk dashboard met de mogelijkheid om ook overdag de klokken te verlichten. Wanneer je overdag verlichting inschakelt, worden de cijfers op de middendisplay van de boordcomputer gedimd, waardoor deze helaas nauwelijks nog te lezen zijn.
De airco is een verhaal apart. Zitten Japanners graag op de tocht? Ik zou het gaan geloven. Het is een automatisch, gedeeld links-rechtssysteem. Klinkt goed, maar in de praktijk blaast het systeem gewoon warm of koud. Die klacht lees ik ook in andere reviews. In de Citroën stelde het systeem bij hoge buitentemperatuur zich even in door de eerste minuten hard te blazen, waarna het ingestelde niveau werd bereikt en de airco de rest van de rit zonder dat je het merkte de temperatuur netjes onder de duim hield. In de Subaru blijft het systeem koudblazen, hoe lang je al bibberend ook wacht tot de luchtstroom afneemt (St.J.). Mijn geduld raakt dan op en ik stel een tandje hoger in totdat een – tijdelijk – evenwicht wordt bereikt. Maar na enige tijd moet je weer bijregelen, onhandig dus. Als dit automatisch is, dan wil ik weleens weten wat handbediening is.
Geluidssysteem
Het ingebouwde systeem omvat radio met een wisselaar voor 6 cd's. Hoewel ik een auto niet direct zal kiezen vanwege de audio, vind ik het wel belangrijk, vooral bij langere ritten. Geluidscomfort voor onderweg. Dit systeem krijgt van mij een voldoende, maar net als de airco niet veel meer. Goede doorsnee, en bij pop al gauw goed. Voor zachtere klassiek mis ik wat power over de hele breedte.
Allwheeldrive all the way
Wie Subaru zegt, zegt permanente vierwielaandrijving. Geen must, maar ik zie het als een extra veiligheidsfactor, met name onder bijzondere rijomstandigheden. Sneeuw bijvoorbeeld, soms in Nederland en een keer per jaar in de Alpen. Toch zie ik met enige verbazing sommigen verkondigen dat vierwielaandrijving alleen al voldoende doortocht biedt door sneeuw en ijs. Misschien gaat dat enigszins op in het platte Nederland, tenminste zolang je niet stevig hoeft te remmen of door een bocht moet. Koop eerst winterbanden, denk daarna pas aan vierwielaandrijving, zou mijn advies zijn. En winterbanden plus vierwielaandrijving is natuurlijk helemaal goed. M'n voorwielaangedreven Picasso ging in het besneeuwde Oostenrijk op winterbanden moeiteloos heuvelop en af.
Kort na de aankoop van deze wagen kocht ik bij Alband een set lichtmetalen velgen met vier Continentals Wintercontact, een maatje kleiner (scheelde aanzienlijk in aanschaf en net zo goed) dan de standaard 17 inch. Bevallen mij goed en tussen december en maart rij ik aangepast rubbermengsel. Geen maand langer dan strikt nodig, want de wegligging is dan wat minder strak. Met deze Outback op winterbanden negeer ik ook de Oostenrijkse bordjes met de verplichte 'Schneekette' en zijn besneeuwde bergweggetjes geen uitdaging meer. Jongensvermaak. Buiten het winterseizoen geeft de vierwielaandrijving me vooral een veilig gevoel bij overvloedige regen, op snelwegen en op autobahnen, waar zoab zelden voorkomt. Ook dan zal echter gelden, dat voldoende profiel boven alles gaat.
Bandenslijtage onder de Outback is mooi gelijkmatig over alle wielen gelijk. Nu rond de 80.000 km heb ik nog 4 mm profiel, wat ook wat zegt over rijstijl en het soort (snel)wegen waar de wagen vooral voor wordt gebruikt. Hoe dan ook een mooie score.
Weggedrag
Doorgaans is de Outback een koersvaste auto met een stuur dat noch licht noch zwaar werkt. Op snelwegen hoef je niet tot nauwelijks bij te sturen bij rechtuit, hoewel de wagen voor bovengemiddelde windsnelheden enigszins gevoelig blijkt door zijn iets verhoogde koets. Wie ook dan snaarstrak wil rijden, kieze voor de wat lagere Legacy. De iets verhoogde instap in de Outback vind ik erg prettig.
Rust r...
Remmen doet de Outback ook, maar voor mijn gevoel mag het wat steviger en met meer 'bite'. Het pedaal heeft naar mijn gevoel behoorlijk wat druk nodig en ook dan staat de wagen niet meteen stil. Dit zal voor een deel verbeelding zijn. In de Picasso had ik het gevoel meteen stil te staan, waar dit gevoel versterkt werd door het duiken van de neus, waaraan de langere veerweg debet was. Anticiperen blijft natuurlijk het beste. Hoewel … ik daar een aparte ervaring bij heb opgedaan na drieënhalf jaar en bij een km-stand van rond de 43.000. Mijn gewoonte is door tijdig gas terugnemen en uitrollen remgebruik tot een minimum te beperken. Mijn garage had me al eens aangeraden nu en dan even stevig door te remmen. Goed tegen de aangroeiende roestdeeltjes! Die winter was innig en diep. De vakantierit naar Leipzig en Dresden was onder haast Siberische omstandigheden verlopen onder veel gladheid en zoutbestrijding. De voorgaande maanden had ik al gemerkt dat de schijven een schurend geluid gaven. Na die vakantie werd het schuren sterker en ik besloot eens een keer stevig door te trappen. Dat heb ik geweten. Het schuren ging acuut over in trillen en heel het stuur vibreerde mee. Bij Kleinwier de voorste schijven gedemonteerd en wat bleek, sterke roestvorming. Ik vermoed dat mijn eenmalige remactie heeft geleid tot hoge wrijving op juist het punt van aangrijpen van de remklauwen, met een onregelmatig patroon in de roestaanslag tot gevolg. Slijpen dus, dacht ik nog even, maar dat werd toch teveel gezien als een belediging 'voor zo'n wagen!'. Oké, twee nieuwe schijven en een grap van een kleine 300 euro. Maar wel bizar, nieuwe schijven wegens te spaarzaam gebruik! Nog een klacht naar de importeur gestuurd, maar die wimpelde het vriendelijk af. Gewone slijtage, meneer. Slijtage, pardon? Enfin, ik heb mijn rijgedrag wat aangepast door doorgaans wat later in te remmen. Zijn er review-lezers, die ook weleens met dit (roest)bijltje hebben gehakt?
Van buiten
Persoonlijk vind ik deze worp een van de meer gelukkige van de Japanse ontwerpers. Een goed gelijnde wagen met een beetje sportief front, ook al is het in schaatstermen meer een stayer dan een sprinter. Het effect wordt ondersteund door de doorlopende (is inmiddels mode) koplampen en stijlloze ramen. Het merk heeft helaas een reputatie als het gaat om het negeren van de Europese smaak. Ik vind het in ieder geval door zijn lijnen een mooie bak. En de beste mode is niet altijd de laatste (en omgekeerd).
De portemonnee
Subaru's zouden dure jongens zijn, want stevige innemers en duur in onderhoud. Voor wie dat aanhoort, wees gerust, want het is een fabeltje. Eén op tien gemiddeld op LPG voor een meer dan 1400 kilo zware wagen met klassieke automaat, heel netjes. Vele gedownsizede turbo's in lichtere wagens zie ik in praktijktests – niet op de rollenbank die maatgevend is voor de CO2-belasting – niet heel veel zuiniger scoren.
Onderhoudskosten? Ik heb de bonnetjes er nog eens bijgepakt: kleine beurten doorgaans rond de € 200 euro, groot ruim € 300. Plus soms wat extra's, zoals een keer een (altijd dure) ruitenwisser (overigens pas bij 73.000 km) naast een trekhaak met multi-aansluiting rond de € 600 (geen onderhoud) en een keer een grote beurt inclusief kleppenstellen voor € 600. Over m'n luie schijven schreef ik hierboven al. En verder geen fluit, alles functioneert als vanzelfsprekend. Je zou bijna gaan denken dat iedere auto zo werkt. De praktijk leert anders. En bij kosten telt voor een privérijder uiteindelijk toch het totaalplaatje van aanschaf, afschrijving, verbruik en onderhoud.
Helaas zijn Subaru's in aanschaf niet goedkoop. Een dure Japanse munt, vierwielaandrijving, ongeblazen motoren en de in Nederland eenzijdige belastingfocus op CO2, tel uit je winst. Een nieuwe Outback begint inmiddels al stevig boven de € 40K, met een navenant slinkend aanbod aan gebruikte exemplaren. Er komen zuiniger motoren en ook een Subaru-hybride zal wel niet meer heel lang laten wachten, maar een koopje zal het wel niet worden. Een pluspunt ter compensatie in mijn ogen zijn de relatief geringe onderhoudskosten en de degelijkheid van de wagen die doorgaans geen grote reparaties kent, afgezien van normale slijtage. Een Soeb is en blijft een sterke bak en als je over langere periode afschrijft zeker niet onvoordelig. Dat geldt des te meer bij een occasion.
En nu?
Tien jaar, zo lang dacht ik met de wagen te gaan doen, toen ik 'm in 2006 aanschafte. Ik sta dit jaar op zes en rij wat minder kilometers dan eerst gedacht, nu ca. 15.000 per jaar. Op gas spring ik er dan licht positief uit, hoewel dat niet veel scheelt en het vrolijke bonnetje aan de pomp uiteraard niet m'n verhoogde wegenbelasting meerekent en soms extra onderhoud, zoals kleppenstellen. De auto rijdt nog als nieuw, comfortabel, geruisloos, zonder piep, kraak of – tot op heden – trammelant. En de grootste afschrijving ligt al achter me. Maar ik moet bekennen dat bij deze jaarkilometrage en vaste lasten – per maand aan wegenbelasting en all-risks toch al bijna €200 – het lage verbruik, de fascinerende techniek en lage storingsgevoeligheid van een Toyota Prius ook aantrekkingskracht uitoefenen, al is die auto totaal anders van karakter en afwerking. Dat wordt nog een lastige beslissing dit jaar. Hoe dan ook, deze Soeb kan nog tonnen mee.
Plussen en (spaarzame) minnen
Hoe zou ik de voornaamste elementen scoren?
Comfort +++
Motor +++
Bedrijfszekerheid +++
Overzicht carrosserie +++
Wegligging ++
Ruimte ++
Afwerking ++
Onderhoudskosten ++
Zittingen +
Geluidsinstallatie +
Verbruik +
Remmen +/-
Klimaat / automatische airco +/-
Update december 2012 bij ca. 87.000 km.
Het zesjarig rijdend bestaan van deze automobiel is in oktober gemarkeerd met een grote beurt. Tevoren heb ik nog gedubt om vóór nieuwe banden om te laten leggen, niet dat het huidige profiel met 4 millimeter schreeuwt om vervanging. Maar in de garage popelt al vier jaar een in 2006 nog meegeleverde volwaardige reserveband op lichtmetaal. Een reservewiel, dat waren nog eens tijden, ook al heb ik mijzelf inmiddels ook op het rantsoen van de spuitbus gezet (zie boven). Het leek me een geschikt moment om aan de voorkant een wissel te doen met de aankoop van slechts één extra band. Ook verkneukelde zuinigheid, ik geef het toe, al is het voor de helft een sigaar uit eigen doos. De dealer adviseerde echter om vanwege de vierwielaandrijving voor vier nieuwe in één keer te gaan, en daarmee wachten we nog rustig een jaartje.
De beurt leidde alleen tot routinematige vervangingen, waaronder naast de gebruikelijke antivries, olie (forse kostenpost tegenwoordig) en remvloeistof een LPG-filtertje en vier nieuwe bougies. Tot op heden is nog geen lampje stukgegaan, terwijl er toch heel wat donkere kilometers op zitten. De rekening sloot alles bij elkaar op net 500 euro, zo’n fifty-fifty van basisprijs en onderdelen met BTW.
Doorrijden?
Met een voorbehoud voor aardbevingen, overstromingen, nare schades, tornado's en wisseling van (belasting)klimaat lijkt deze auto nog vele soepele jaren mee te kunnen. Een langeafstandloper met bij de jaarlijkse pitstop hooguit vervanging van een onderdeeltje vanwege wetmatige slijtage. Ik geef toe, een luie rijstijl draagt daar ook toe bij, en met 87.000 kilometer is deze Soeb om zo te zeggen nog maar net ingereden.
Volgend jaar is het tijd om de distririem te vervangen na 7 jaar en ca. 100.000 km, wat ik dan zou willen combineren met het stellen van de kleppen die op dit moment (sinds de vorige bijstelling bij ca. 53.000 km.) weer licht van slag blijken. Dit is overigens alleen te merken bij stationair motortoerental, daarboven zoeft het als altijd.
De (altijd) aanwezige verleiding om ook 's naar andere modellen te kijken (!) concurreert met het nuchtere economisch geweten, dat doorrijden ondanks periodieke onderhoudsbeurten altijd voordeliger is dan inruilen. Zelfs ondanks de aankondiging van de barre accijnsverhoging op LPG van 7 eurocent per 2014, waarmee een nieuw kabinet de collectieve schuld lijkt weg te willen masseren. In 2013 gaan we dus weer een nieuw (en nuchter) rekensommetje maken. Maar ja, wat doe je met een auto die nog steeds rijdt als nieuw? Een goed ingereden en onderhouden Subaru rijpt met de jaren als goede wijn: ieder jaar smaakt (nog) beter. Kortom, wij gaan nog even door.
90.000 km. - eerste lampje
Mijn gedachte dat er zo langzamerhand weleens een lampje de geest zou mogen geven is eindelijk beantwoord. Bijna een opluchting. Maar eens geprobeerd om zelf een nieuwe H7 voor dimlicht erin te knutselen. Dat blijkt voor de gemiddelde doehetzelver redelijk te doen, ook al zitten in instructieboekjes contactklemmetjes nooit vast en blijken borgveertjes in de praktijk soms hardnekkig. Maar na het losmaken van wat plastic schroefjes waarmee links het ruitensproeierreservoir en - voor rechts - de luchtinlaat vastzitten, kun je er al met al aardig bij. Ik heb eens gehoord van een Passat waarbij in het vooronder een deel helemaal moest worden uitgebouwd om een lampje te vervangen, waarmee dat niet alleen een tijdrovende (dealerbezoek), maar ook een prijzige zaak werd. Niets daarvan bij deze Subaru in ieder geval.
Toen ik het kapotte lampje eens tegen het licht hield, zag ik daar op de metalen rand de letters van de heer Philips ingekerfd. Toch een vleugje vaderland! En allerminst een slecht teken als de naar perfectie strevende Japanners kiezen voor een Philips-onderdeel in hun product. De kwaliteit is na zoveel lichtjaren wel gebleken.
Dit lampje miste ik node afgelopen januari bij de terugrit uit Oostenrijk. Onverlichte autobahnen en dat, terwijl er in de loop van de donkerende namiddag neerslag begon te vallen met romantische titels als ‘Schneeregen’ en ‘Eisregen’. Brrrr dus, duister en onverhoeds glad. Dan zijn ondergebonden winterbanden en vierwielaandrijving wel een prettig idee, kan ik u verzekeren. Aan de andere kant van de autobahn stond een mastodontgrote BMW tegen de aarden wal in de berm. Verticaal, wel te verstaan, met de neus naar beneden. Grote auto’s zijn soms pseudoniem voor overmoed, lijkt het wel.
Update maart 2013 - de brom.
Een koude start bij hardnekkige oostenwind die de lente op afstand houdt wordt opgevolgd door een lage, beetje resonerende brom bij gasgeven. Deze brom lijkt te verdwijnen op de snelweg, maar begeleidt me nadrukkelijk bij het optrekken bij lagere snelheden. Een geoefend oor denkt dan al snel dat de kachelpijp misschien ergens een gaatje vertoont; tegelijkertijd hoopt de Subaru-adept natuurlijk stilletjes dat deze auto’s verheven blijken boven de roestduivel waaraan alle menselijke metallurgische producten onderhevig zijn.
Enfin, een bezoekje gebracht aan Kleinwier en jawel, terug op aarde. De zogeheten flens die de verbinding vormt tussen de lange middendemper en het voorste deel aan het blok blijkt aan de onderkant praktisch verdwenen, terwijl deze aan de bovenkant nog aanwezig is. Beetje pech, lijkt het, en de strijd verloren van vocht en pekel. Zoiets wordt een keuze tussen een geheel nieuwe middendemper - die bij dit model uitloopt in twee afzonderlijke pijpen aan de achterzijde - of een uurtje ambachtelijk handwerk. In het laatste geval kan er een plaatje op gelast worden.
Aangezien de demper verder goed lijkt, het kostenverschil wel een factor 6 beloopt en ik over maximaal een jaar of drie toch om me heen wil gaan kijken, kies ik in dit geval voor het ambacht. Ik moet zeggen, hij rijdt weer stil als vanouds en dat à raison van zo’n € 90. ‘En route’ dus weer.
Zomer 2013 – over kleppen, riemen en rollen
Buiten het opstarten van de motor zie ik nooit een dashboardlampje branden. Toch zag ik nu een geel lampje dat na raadpleging van de handleiding blijkt te wijzen op het motormanagement. Cruisecontrol op knipperen, uitgeschakeld en weer aanhoudend de voet op het gaspedaal. Verder niets aan de hand, geen noodloop, maar mijn voorgevoel dat de kleppen nu echt vragen om stellen wordt bij het doormeten min of meer bewaarheid. De loop bij stationair was al niet meer je dàt en de vorige keer was zo’n 40K geleden.
Hoewel ik in NL zelden aan de 3000 toeren p/m. kom, lijkt de limiet om kleppen te stellen ook bij mijn allesbehalve stevige rijstijl zo rond de 40K. Volgens garage Kleinwier moet ik de wagen juist meer de sporen geven, dan zou je er minder snel last van hebben. Dat lijkt de omgekeerde wereld, onderprestatie leidt tot reparatie. Waarheid of de betere garagewijsheid? Wie het weet mag het zeggen.
Twee vliegen
Hoe dan ook maar meteen de afspraak gemaakt voor een combinatie van kleppen stellen en distririem verwisselen, nu er toch aan het blok gesleuteld moest worden. De spaarpot opgegraven, niet aan te ontkomen. Nee, dat is flauwekul natuurlijk, maar zo’n - overigens reguliere en voorzienbare - beurt loopt altijd wat in de papieren. De totale ingreep beliep incl. de bekende 21% toegewijde waarde € 1004,60. Ongeveer 45% is loonkosten en 55% aan materiaal. Wat dat laatste betreft tel ik op de nota een nieuwe riem, een vervangen spanner, drie looprollen, twee nieuwe V-snaren en een oliekeerring. Al met al een fors bedrag, maar met veel minder had ik niet gerekend en hierop besparen is op den duur zelfs voor een Subaru funest.
Beneden peil
Ik kreeg nog een standje dat het oliepeil te laag was en ik vaker moet controleren, ook al brandde er nog niets alarmerends. Maar dan ben je eigenlijk al te laat. Er is liefst anderhalve liter bijgevuld, wat mij weer verbaast. Anderhalve liter lijkt veel, als bij de vorige beurt nog geen 9 maanden geleden met 4,5 liter netjes de olie is aangevuld en ververst. Naïef vertrouw ik erop dat reguliere beurten tussentijdse oliecontrole min of meer overbodig maken. Sukkel. Mogelijk dat een vakantierit in mei van ca. 2500 km met lange hellingen en wat hogere toerentallen over de ‘Payage’ hieraan mede debet is geweest. Vanaf 4000 toeren heb je dan overigens wel een berg trekkracht onder de kap. Menig medeweggebruiker moet dan op je inleveren. Enfin, ik zal mijn leven pogen te beteren.
Nu nog in het vizier de jaarlijkse APK (LPG) en een kleine beurt in oktober. Banden en accu hou ik nog even aan. De auto? Daaraan merk je niets: hij rijdt onbewogen als altijd.
Update
Wat kunnen we verwachten, wanneer we deze wagen na weer een kleine 20.000 km aan de tand voelen? Dit jaar heb ik van tevoren besloten het bij de APK en een controle te laten. Bij deze leeftijd van inmiddels acht jaar, na een jaar rustig doorkarren en vooral het fundamentele onderhoud van vorig jaar lijkt me dat voldoende. Of vergis ik me daarin?
Hoe dan ook, de rekening vertoont geen verrassingen. Nog sterker, ik voel me haast schuldig tegenover de dealergarage. Van een nota van 55 euro incl. BTW kan de schoorsteen nauwelijks roken, laat staan in crisistijd. Voor dat bedrag de APK (LPG), een half litertje olie, lambda-test en het vervangen van zegge en schrijven één stadslampje. Kortom, een onberispelijke staat van dienst. Een beslissing over het vervangen van de nog originele (!) banden heb ik gelet op het voldoende profiel naar het volgend voorjaar doorgeschoven. Het terugwisselen van de wintersloffen lijkt me daarvoor een mooi moment.
Een dieet van geregeld onderhoud lijkt voor deze Subaru (en voor welke auto niet?) de formule voor een goede conditie die per saldo de portemonnee ontziet. Bovendien wordt de jaarlijkse afschrijving steeds gunstiger. Auto's in deze categorie zijn juist vanwege de afschrijving door de particulier haast niet meer nieuw aan te schaffen. Lang doorrijden lijkt de (enige) manier om de afschrijving zogezegd uit te smeren en in feite te temperen. Zo doen we dus wat de meeste particulieren vandaag de dag doen: doorrijden! Met deze Subaru allerminst een straf.
Kleine verrassing. Twee weken later valt een brief van Subaru Benelux binnen met een terugroepactie (recall). Controle van de remleidingen in verband met mogelijke roestvorming. Hé, hebben we die actie niet eerder gehad? Inderdaad, maar nu gaat het een tandje dieper. De leidingen worden afgeperst voor een betere diagnose. Enfin, er blijkt niets aan de hand en na nauwelijks een half uur staan we weer buiten. Daar staan wat nieuwe Foresters, bereid voor een proefrit. Nog maar even uitgesteld.
LPG
De inkt van de vorige update (117.000 km) was nog nauwelijks droog, of ergens op de A12 lijkt er een trilling door de wagen te gaan, voor deze auto heel ongewoon. De reactie op het gaspedaal was nu matig en mijn eerste gedachte was een lekke band, hoewel de auto nog goed leek te sturen. Even uitgestapt terwijl het vrachtverkeer van na de ochtendfile voorbij denderde. Banden oké. Vreemd. Vlakbij de afrit naar een benzinestation genomen voor beraad, want strak doorrijden leek geen optie.
Daar zie ik dat het lampje van het motormanagement ook is ontwaakt. De motor pruttelt onregelmatig stationair, zo ongeveer wanneer je het stellen van de kleppen te lang hebt uitgesteld. Even bellen met de garage wat wijsheid is. Die adviseert om op benzine verder te rijden, want 'het zou weleens de LPG-injectie kunnen zijn'. Dat klinkt alsof vaker met dat bijltje is gehakt. Inderdaad, lees de reviews over enkele Subaru's en LPG er maar op na. Ik had de stille hoop dat dat euvel aan dit exemplaar voorbij zou gaan. Even overschakelen op benzine en jawel, de motor loopt weer als een zonnetje.
De garage kan een paar dagen later bevestigen dat een van de vier cilinders onder LPG is uitgevallen. Injector kapot, kaduuk en het fijne van dit soort exemplaren (merk?) is dat het niet meer verkrijgbaar is. Wel geheel andere, uiteraard, en die moeten bovendien met nieuwe software worden ingeregeld in de auto. Kosten ca. 800 euro. Topservice van Kleinwier dat ze kostenloos een gebruikte injector voor me erin zetten om het viertal weer compleet te maken, zodat ik even vooruit kan.
Ik kan nu natuurlijk gewoon doorrijden, het viertal niet vervangen en de gok nemen dat er geen een meer uitvalt. Maar net als bij een set lampjes lijkt het vooruitzicht van een ongewis volgend defect, dichtbij of ver weg, weinig aantrekkelijk. De afspraak voor vervanging is dus inmiddels gemaakt. Hoe heet dit gevoel ook weer? O ja, balen! Geweldige auto's, Subaru's, maar dit soort panne met ingebouwd materiaal doet naar mijn gevoel wel wat af aan het merk. Ook al begeeft zo'n onderdeel het na 117.000 km. Dan is een Subaru immers nog niet op de helft?
Klein onderzoek
(vervolg) Of zou ik er toch afstand van doen? Na 9 jaar geen schande toch, bijna de 10 die ik me had voorgenomen gehaald. En weer iets nieuws, moderners, bij wie gaat gaat dat niet kriebelen? En voor een paar proefritten trekken we toch graag onze 'dure' tijd even uit, niet? Die ritten maak ik vervolgens in een segment lager, met hoge zit. Maar maakt het veel uit? De techniek is vooruitgegaan en een C-segmenter van nu is qua ruimte en comfort misschien al wat de D-klasse van 10 jaar geleden bood? Met maandelijks een wat meer opgewekte afschrijving op belasting en verzekering. We nemen dus de vergelijkende proef op de som.
Een Mercedes B-klasse 1.6: hoge afwerking, goede zit, voelt degelijk aan. Vooral op snelweg vaste loop en wegligging. Wel kan je merken dat de kortere afstanden tussen de 6 versnellingen zijn toegesneden op een kleinere motorinhoud en de turbo absoluut nodig is. Het duurt ook even voordat 'ie er vanuit stilstand inkomt. Niet erg, maar wennen met een ongeblazen boxer als ijkpunt. Het uitzicht naar achteren in de Benz-B is dramatisch slecht, zeker in verhouding tot de panorama-Outback.
De Nissan Qashqai lijkt gemaakt om visueel te imponeren met hoge heupen en forse stoelen. Minder verfijnd afgewerkt, is 'ie tegelijkertijd grover dan de Benz, maar hij biedt veel waar en zeker meer ruimte. De 1.2 liter lijkt met het turbootje een kleine alleskunner, maar moet naar mijn gevoel behoorlijk aan de bak om de hele kolos vlot op 120 te krijgen. Het uitzicht naar rechtsachter is hier zo mogelijk nog verder onder de maat. Niet fijn bij rechts invoegen. Zonder de piepende sensoren en de 360-gradencameraatjes is een scherpe parkeersteek een avontuur. Nog meer wennen dus.
Daarna een Forester uit de bekende stal. Ongetwijfeld ben ik erfelijk belast, maar hier voelt alles meteen als op z'n plek. De auto hangt bij wegrijden lekker aan het gas van de 2 liter, rijdt vlot en licht en biedt vanaf hoge plek een zee aan uitzicht. Enige nadeel is dat deze wagen van binnen meer basic oogt: stoer, sterk en recht voor z'n raap. Zo ook de grafische interface met de vierwielaangedreven wielen, midden boven het dashboard, informatie die naar mijn gevoel vrijwel nutteloos is. Ook verbeeld ik me wat meer afrolgeluid van achteruit te horen.
Toevallig is er ook een Subaru-event, 's-avonds bij de dealer. Terwijl het buiten rilkoud is, krijgen we een demonstratie van de vierwielaandrijving met X-mode, waarbij de wielen onafhankelijk worden aangestuurd of, beter gezegd afgeremd. Mooie techniek en je hunkert bij het komende voorjaar alweer naar een pak sneeuw om dit te gaan uitproberen.
Tot slot een Golf Sportsvan, een uiterst vernuftig verlengde Golf, waar ik in de VW-showroom tegenaan loop. Ziet er goed uit, strak maar elegant, goede verhoudingen, riante binnenruimte bij geringe buitenmaten, van binnen fraaie uitstraling, zeer ruime en goed te verstellen fauteuils en een grandioos zicht rondom. Een auto die in alle opzichten Duits uitstraalt. Dat wordt dus zeker een proefrit. Deze stelt na de eerste aanblik niet teleur. De 1.4 met DSG rijdt soepel en stil en alles zit waar het zitten moet. Zou het nu toch een serieuze optie worden om de trouwe Outback te gaan inruilen?
Dat is echter een verhaal apart. Verdienen VW-dealers zo weinig aan al die leasewagens, dat de particulier daarvoor moet bijplussen? Nee, natuurlijk niet. Maar even voelt het zo! Het bod is ongeveer de helft ten opzichte van inruil bij het eigen merk. Ook Nissan zit een stuk hoger. De Sportsvan blijft een interessante auto, maar deze gaat het dus voorlopig niet worden.
Conclusies na dit ingelaste, klein vergelijkend warenonderzoek? Is een moderne, uit de kluiten gewassen C-segmenter met turbo een volledig alternatief voor de tweeënhalve liter, ongeblazen Outback uit 2006? Mijn antwoord is ontkennend. De stille Subaru maakt rijden uiterst relaxed. Het hogere wagengewicht zal er nog aan bijdragen. Je rijdt er haast in om te onthaasten. Maar met name de Sportsvan komt er naar mijn gevoel het dichtste bij. Voldoende stil en ruim en comfortabel. Daar is over nagedacht. Andere aspecten als storingsgevoeligheid en AWD laat ik dan even buiten beschouwing. O ja, de verlengde Golf gaat met 1.4 motorinhoud in Highline-uitvoering niet voor minder dan 35 mille de showroom uit. Voor niet heel veel meer rijd je in een … Outback 2015. Met alles erop en eraan. Case closed. Voorlopig gaan we investeren in onderhoud! (wordt vervolgd)
Onder de kap
Na bevonden te hebben dat ontrouw toch geen optie was, blijkt het geen kwaad te kunnen om het oor te luisteren te leggen bij een andere dealer van hetzelfde merk. Ik vertelde van mijn afspraak tot vervanging van alleen de LPG-injectie. 'Zou ik nooit doen', was de onmiddellijke reactie. 'Mijn klanten raad ik altijd aan de hele installatie te vervangen. Dan bent u ervan verzekerd dat alles werkt en mèt garantie'. En het zou nauwelijks meer kosten, een paar honderd euro misschien.
Dus meteen maar met de dealer gebeld, hoe dat nou zat, vervanging van alleen de injectie plus nieuwe software, terwijl voor nauwelijks meer duiten het hele LPG-systeem vervangen bleek te kunnen worden. Dus inclusief nieuwe computer, software, verdamper, filter, bedrading, zeg maar alles onder de kap. Anders gezegd: alles met uitzondering van de tank in de kofferbak. Met twee jaar garantie op de hele handel. Tja, men wist het eigenlijk ook niet. Ik had er niet naar gevraagd! Aangezien mijn probleem alleen de injectie betrof, had men in overleg met de gasboer voor dat probleem een oplossing voorgesteld.
Onnozel
Ik had er niet naar gevraagd. Helemaal waar, inderdaad. Ik verwachtte gewoon het beste advies te krijgen. Onnozel. Maar ik blijf het merkwaardig vinden. Een geval van teveel (2 à 300 euro besparen?) of te weinig met de klant meedenken?
Hoe dan ook, een nieuwe afspraak met een inbouwer was snel gemaakt. Ik heb het laten doen door AGIN in Schiebroek, die ook na de aankoop in 2006 deze installatie heeft ingebouwd en aangaf een geschikte vervangingsinstallatie 'op de plank' te hebben liggen. Een dag werk, een arbeidsintensieve klus. Alles moet vervangen en opnieuw op een geschikte plek vastgeschroefd en bekabeld. Tevens vergt de computer nieuwe inregeling.
Flacon
En zo rijd ik weer rond met onder de kap een nagelnieuwe LPG-installatie van Gfi. De oude Teleflex wordt in NL niet meer geleverd. En aldoende leert men, dus ook maar meteen gevraagd een klepsmeersysteem in te bouwen. Het is in feite een omgekeerde flacon met een slangetje en het werkt met onderdruk of zoiets. De inhoud moet voldoende zijn voor ongeveer 5000 km. Dus ook maar meteen een 5 liter navulflacon van JLM aangeschaft voor ca. 65 euro. De hele operatie beliep zo'n 1100 euro.
Dingetjes
Zijn we nu klaar? Nee. er blijken nog wat dingetjes op te lossen. Zo is de automatische overschakeling van benzine op gas in het begin heel schokkerig. Inmiddels is dat iets verbeterd, maar het haalt het nog niet bij de vorige installatie waar dit van meet af aan onmerkbaar verliep. Volgens AGIN een kwestie van inleren van de computer. Nu zie ik zelf computers als apparaten die strak uitvoeren wat erin is gestopt, dus ik ben benieuwd.
Vervelender is dat de auto bij een koude start de eerste minuten niet goed op benzine loopt en soms zelfs nauwelijks reageert op het gaspedaal. Het motortoerental lijkt me dan te laag. Volgens de gasboer echter moeten de kleppen worden gesteld. Klopt, maar de vorige installatie schokschouderde zich daar overheen en de boel ging netjes rijden. Het kan ook zijn dat de afregeling van de computer nog niet 100% is. Maar vooruit, eerst de kleppen.
Al met al natuurlijk een gekke onderneming. Ik maak betrekkelijk weinig kilometers en dan bestelt meneer een hele nieuwe gasinstallatie. Maar voor verkoop over een paar jaar lijkt me dit geen slechte investering. Ik rij weer onbezorgd. En ik hou niet van half werk. Dat betekent dat ik na 9 jaar ook de Yokohama's heb vervangen door 4 stuks Goodyear Efficiënt Grip, aangeraden door Alband. Nog genoeg profiel overigens en allevier gelijk afgesleten. Met aftrek van de winterkilometers bijna 120.000 km mee gereden. Dat kan minder.
De Goodyears zouden minder afrolgeluid maken dan de Yoko's. Hoe het exact is weet ik niet, het rolt weer gewoon heerlijk. Zoals het hoort.
Van dingen die voorbijgaan
Je kunt je afvragen of het bijhouden van een review over de jaren heen iets toevoegt aan de kennis van en over een automobiel. Na enige jaren en kilometers, zeg na meer dan een jaar of 4, 5, en eenmaal boven de eerste echte proeve van 100.000 kilometers heeft een dergelijk construct van samengevoegde onderdelen zijn grootste geheimen wel prijsgegeven. Constructieve zwakheden zijn in die tijd wel aan het licht getreden en zaken die in de loop der tijd als handig, onhandig, praktisch en onpraktisch of als vondst of miskleun zijn bevonden, zijn door de eigenaar beschreven, bezongen dan wel aan de kritiek vrijgegeven. Rest de verdere levensbeschrijving van de automobiel of liever gezegd de diverse onderdelen die langzaam toegeven aan de tand des tijds en rijdend of strijdend tenondergaan dan wel vervangen worden, wil de eigenaar nog ongebreideld, dat wil zeggen met alle opties en specs van zijn vervoermiddel gebruik willen blijven maken. Het is daarbij de vraag of het in die levensfase nog gaat om louter een vervoermiddel, of dat de eigenaar inmiddels zo'n band met zijn rij-ijzer heeft opgebouwd dat een stille cultstatus objectieve omgang met het apparaat onmogelijk heeft gemaakt. En bij een automobiel op voetstuk worden de afwegingen ook steeds lastiger te nemen. Doe ik 'm nu weg, vervang ik nog dit of dat, maar hij doet dit nog steeds zo goed of dat vind je tegenwoordig nergens meer. Misschien herkent u als particuliere eigenaar wel een van deze overwegingen.
De spiegelzijde van deze ontwikkeling is dat de autobiograaf moeilijk afscheid kan nemen van zijn onderwerp en haast dwangmatig zijn beschrijving van het wel en wee van zijn bezit voortzet, een wel dat steeds meer verkeert in wee door de reeds aangehaalde noodzaak nu en dan zaken te vervangen of te repareren. Hij calculeert en incasseert maar beschrijft bovenal voort en schuift daarmee het moment van een nieuw levensverhaal voor zich uit, dat zich immers pas kan ontvouwen na afscheid van het vorige. En afscheid, dat weten we, doet nu eenmaal pijn, zelfs als daarna overnieuw mag worden begonnen. Die nieuwheid ontbeert immers de groeven en het patina van al die opgedane ervaringen en moet zich nog helemaal gaan bewijzen. Zeker wanneer nieuw niet altijd beter is, maar een knieval voor zuinige overheidsregels.
Want waar waren we de vorige keer gebleven? Gasinstallatie helemaal vernieuwd, maar alles liep nog niet optimaal gebalanceerd. De volgende stap is dus een beurt, een grote, maar niet alleen omdat de garage dat graag wil. De vorige was immers alleen een kleine controle, geen olie, filters etcetera. Bovendien moeten de kleppen weer gesteld na ca. 30K. Op de afrekening staan behalve de standaard ingrediënten en de klepstelling ook het vervangen van de remblokken achter, evenals de bougies. Totale prijskaartje komt op ruim 800 euro. Het stationair motortoerental is op mijn verzoek iets verhoogd en ik heb nu geen last meer van de eerdere ontstekingsproblemen na koude start.
Vervolgens wordt koers gezet naar de gasinbouwer, nu de kleppen zijn gesteld en de loop dus optimaal is. Daar wordt de LPG-computer aan een laptop gehangen, waarna een programma de computer in een aantal minuten opnieuw inregelt. Daarmee is dat hoofdstukje (eindelijk) afgesloten, naar ik hoop.
Alles afgesloten? Een biografie kent geen afsluiting zolang object en beschrijvende pen nog in innige relatie met elkaar staan. Een maand of twee na de grote onderhoudsbeurt wordt een lang sluimerende brom ineens manifest. Het zal toch niet …? Jawel, korte inspectie leert dat de middendemper inmiddels definitief over zijn houdbaarheidsdatum heen is. Twee jaar geleden kwamen we er nog van af met een lasingreep. We incasseren en calculeren nog een keer dat dit regulier onderhoud mag heten. Een stuk pijp dat na 9 jaar verrot is. Liever zagen we hier natuurlijk het eeuwige of tenminste het verlengde leven. Er blijft nog stof voor de pen en iets te wensen over ...
Een wereld van verschil
In korte tijd is de middelste pijp van de Outback veranderd van demper in versterker. Een vriendin vergelijkt de knetterende roffel met die van een oude Volkswagen Kever. Met dit twijfelachtige compliment spoeden we ons dus naar de garage. Na bestelling van de onderdelen weet de monteur een week later in drie kwartier het oude door het nieuwe ijzer te vervangen. Hoewel ijzer misschien een aanduiding is die weinig recht doet aan het onderliggend vernuft. Een uitlaatsysteem schijnt tegenwoordig een geavanceerd stuk techniek te zijn vanwege de opgeschroefde emissie-eisen. Hoe dan ook, het gedeelte tussen het motorblok met demper en katalysator en de twee korte einddempers – bij latere Subaru-modellen weer gewoon een enkele – is door vers glimmend staal vervangen.
Als ik ooit iets heb gemerkt van een reparatie is het deze keer. Nooit is de auto zo stil geweest, behalve toen 'ie nieuw was! De pijp moet al langer niet helemaal meer hebben afgedicht.
Hebben we een oordeel over dit mankement? Subaru's zijn toch onverwoestbaar? De wagen staat geregeld binnen en wordt niet gebruikt voor korte stadsritten. Blijkbaar maakt dat voor dit soort slijtage niet veel uit. Maar mijn oude moeder had een Nissan Micra van wel 14 jaar oud die alleen maar gebruikt werd voor van die berucht korte stukjes. De parkeerplaats was altijd onder de blote hemel. Nooit iets aan geweest! Iets in mij vindt dat deze kar dat minstens zou moeten evenaren. De werkelijkheid laat zich echter niet vermurwen. Op internet heb ik overigens mooie roestvrijstalen uitlaatonderdelen te koop gezien. Vast te duur voor een standaardmontage af fabriek in Japan.
Nog even afrekenen ... de kosten beliepen deze maal iets minder dan 600 euro waarvan een kleine 400 euro aan materiaal. Al met al hebben we dit jaar zo'n drieduizend euro gespendeerd aan deze negenjarige. De vervanging van de LPG-installatie was een regelrechte tegenvaller, dankzij het niet meer leverbaar zijn van merkvreemde gasonderdelen. De vervanging van banden, uitlaat, blokken achter en de grote beurt beschouwen we voor onze gemoedsrust als inherent aan de leeftijd. Verdere troost is dat je op een nieuwe voiture van dit formaat en kaliber het eerste jaar al meer afschrijft dan deze reparatiekosten. Het blijft een gevoelszaak, een nieuwe auto zonder reparaties maar hoge afschrijving versus de routinier die weinig meer afschrijft, maar wel nu en dan naar de pits moet. Ongelijke strijd!
Komt aan alles toch een eind?
Daar lijken we niet aan te ontkomen. We schrijven 2016 en na 10 jaar is de auto … verkocht! Ik heb de 10 jaar met de Outback moeiteloos volgemaakt. In oktober zou hij z’n elfde jaar zijn ingegaan en kwam er voor mijn gevoel een soort kantelpunt. Gaan we door tot we de status van young timer hebben bereikt en misschien nog wel langer? Met mijn matige kilometerconsumptie voor deze auto geen enkel probleem. Bovendien zag hij er nog strak uit, wat vooral een kwestie is van geregeld en tijdig even schoonmaken van de buitenkant en wat ouderwetse groene zeep spenderen aan de leren binnenzijde. Hij leed aan geen enkel rammeltje, alsof dat de meest gewone zaak op aarde is. Natuurlijk moet ik toegeven dat 130K aan kilometers in 10 jaar niet zoveel voorstelt in dat opzicht.
Tegelijkertijd moet je nu wel bereid zijn en blijven om ieder jaar wat in onderhoud te stoppen, hoewel dat voor deze auto doorgaans beperkt blijft tot reguliere slijtage. Zoals een keer een accu, een einddemper die al een decennium meegaat of, ja of wat? Zelfs aan de airco heb ik nog nooit iets laten doen. Deed het altijd meteen. Maar na zo’n tijd zijn er inmiddels interessante ontwikkelingen, zoals zuiniger motoren. Andere automaten. En gewoon weer eens een nieuwe uitzoeken is een straf om niet uit de weg te gaan.
De mogelijkheid deed zich voor om de Subaru voor een tweede leven particulier te verkopen aan een liefhebber die mij met zijn kilometrage op LPG diep in de schaduw gaat stellen. Het idiote was dat het me moeite heeft gekost om de wagen, die in feite niet meer dan een ding, een voorwerp is, van de hand te doen. Na 10 jaar is het een metgezel geworden, die je nog nooit ergens heeft laten staan. Ook niet na een behoorlijk koude vriesnacht begin dit jaar op een Oostenrijkse berg, toen hij vlot startte op z’n originele accu. Hoewel ik moet toegeven dat dat tevoren een gokje was.
Leerpuntjes
Wat kunnen we nog aan deze laatste beschouwing toevoegen? Dat is vooral de LPG-installatie als vervanger van de Teleflex. Een Subaru-vreemd component, strikt genomen. De nieuwe gascomputer schakelde na koude start zo snel over van benzine op gas, dat de motor nog nauwelijks op stoom was en soms zelfs afsloeg. Door deze bij gasbouwer AGIN even aan de laptop te leggen, bleek het kinderspel om de overschakeltemperatuur een paar graden te verhogen. Een vorm van plug & play eigenlijk. Ongelooflijke techniek, een paar minuten werk slechts. Ook bleek na 10.000 kilometer geen druppel klepsmeermiddel uit het tankje gesijpeld. Daar hadden we het niet voor gedaan! Bij navragen blijkt aan het tankje een verdraaibare nippel te zitten dat het slangetje naar de kleppen meer of minder open zet. Zat dus dicht! Had dat eerder verteld, dacht ik. En dat zoiets niet goed wordt afgesteld bij inbouw begrijp ik evenmin. Hoe dan ook, het is bijgesteld en na een paar duizend kilometer blijkt het systeempje (1 druppel JLM per 8 seconden, jawel) terdege te kunnen werken.
Ik wens mijn opvolger veel plezier met deze comfortabele voiture die de Japanners op hun eiland bovendien voortreffelijk in elkaar hebben geschroefd. Ook hoop ik dat deze review zowel lering bood als voldoende onderhoudend was. Van de opvolger van de Outback, die overigens nog niet is gearriveerd, hoop ik tezijnertijd een nieuwe review op te maken.
9,0
- Betrouwbaarheid
- Prestaties
- Comfort
- Kosten
- Zou u weer een auto van dit merk kopen? ja
Beoordeel deze review
Geef uw mening over schrijfstijl en bruikbaarheid. Bij tenminste vijf binnengekomen waarderingen zal de gemiddelde beoordeling getoond worden.
