Rover 25 (2002)

autoreview

1 april 2021 om 21:54

Bouwjaar	2002
Jaar van aanschaf	2020
KM-stand bij aanschaf	123.000 km
KM-stand laatst	136.350 km

Engeland - Zwitserland

128.068 km
1 april 2021

Austin, Sunbeam, Wolesley, Triumph, Hillman, Riley, vroeger waren er genoeg merken in de betaalbare klasse die volledig Brits waren. De Rover 25 is de laatste auto voor de massa die in deze traditie is gemaakt. De ontwikkeling van deze auto had volledig plaats in Engeland en de motoren zijn ook helemaal Engels. Dat deze Rover is gemaakt in het zweet des aanschijns, in een fabriek waar het water langs de muren stroomde, onder een regime van een aantal opportunistische baasjes die met hun handen zaten te graaien in de pensioenpot van de brave borsten die deze auto in elkaar hebben gezet, draagt alleen maar bij aan de romantiek die rond deze auto hangt. Je leest het: voor je ’t weet heb je bij jezelf de aanschaf van een negentien jaar oude Rover goedgepraat.
Mijn vorige Rover 25 was nogal een teleurstelling omdat het zo’n trááge auto was. Ik ben gauw gaan sparen voor iets anders. Voordat ik het Rover 25-idee ging verlaten heb ik een proefrit gebietst bij iemand die er eentje met een 1.6-motor verkocht. Dat was een verademing ten opzichte van mijn 1.4. Ondanks dat de specificaties op papier nauwelijks verschillen is zo’n 1.6 wél gewoon een vlotte auto – al is het natuurlijk nog steeds geen straaljager. Het roestige proefkonijn liet ik staan en ik ging op zoek naar een 25 met een 1.6 motor. Die zijn heel erg dun gezaaid. Deze heb ik uiteindelijk in Zwitserland gekocht. Met de 1.6 en vijf deuren is het precies de auto die ik zocht. Daar komt nog eens bij dat hij net zo wit is als een bekertje clotted creme, staat op honeycomb wielen, beige lederen bekleding en een AA-schildje op de grille heeft. Zo’n maffe uitvoering kom je niet snel tegen; ik weet nog steeds niet of ik het prachtig vind of juist heel lelijk. Het is Engelse nepchic op z’n best. Ik zeg maar zo: als je hem door de wimpers van je ogen bekijkt, is het precies een Rolls-Royce.

Zelfs het klokje werkt
Een Rover 25 was destijds een ontzettend dure auto voor wat hij te bieden had. Maar Zwitsers hoeven niet zo snel te besparen: die kopen er gewoon eentje met alle opties. Tot op een elektrisch bediend schuifdak aan toe. Alleen de mistlampen in de voorbumper ontbreken. Die komen vast nog wel een keer. Mijn zoon vindt het een ontzettende oma-auto en een ander een ‘gruwelijke nichtenkit’. Beiden hebben ze een beetje gelijk. Maar het is vooral míjn auto. Een tweede zul je niet gauw vinden. Deze auto is een keeper. Hij straalt aan alles uit dat hij alleen maar zorgzame baasjes heeft gehad. Het interieur is volledig onbeschadigd en hij is vrij van parkeerdeukjes. Zelfs het digitale klokje werkt correct. Dat is nogal een bijzonderheid en het kan niet anders dan dat die in al die jaren ooit stuk moet zijn geweest. Als je de moeite neemt om het klokje in je auto te laten repareren, kan het niet anders dan dat je met de rest ook heel secuur omgaat.
Als je denkt dat je voor duizend piek een probleemloze auto koopt, kom je bedrogen uit. Dat was dan ook niet mijn verwachting. Er zat een ratel in de bak. Die moest dus worden vervangen; de Midland-transmissies zijn er berucht om. Gelukkig was het geen dure operatie. En dan was er nog het zonnedak dat lekte. Daarvan vond men dat ik die maar dicht moest kitten. ‘Dan gooi ik hem liever in de shredder’, riep ik stoer en daarmee had ik er een uitdaging bij. Na lang zoeken vond ik voor acht tientjes een dakje uit een sloopauto die in Duitsland stond. Die moeite heb ik dus maar genomen. Probleem opgelost - zelden zo gelukkig geweest. Verder waren er nog wat kleinigheden en nadat ik er nog een keer het aanschafbedrag in heb gestoken, is hij nu helemaal naar mijn zin. Tot slot heb ik mezelf getrakteerd op een LPG-installatie, die er prachtig is ingezet. Voor twee tientjes kom ik nu 350 kilometer ver.
De komende tijd ga ik er vooral lekker veel mee rijden: het is een heerlijk scherp sturende, vlotte en comfortabele auto. Intussen zet ik geld opzij om hem optisch weer helemaal netjes te krijgen. Er zitten wat beschadigingen op de achterbumper, roest aan de wielkastranden en er zit een bloemkooltje onderaan het voorportier. Dat wil ik allemaal eens laten herstellen en opnieuw laten spuiten. Met een beetje mazzel is er daarna nog geld over voor een anti-roestbehandeling.

Fantoomdruppels

136.350 km
19 januari 2022

‘Hoe zou het toch zijn met die leuke Rover, die zo mooi valt op het snijvlak waarbij een auto ineens een automobiel gaat heten?’ Ik weet dat velen van jullie het zich hebben afgevraagd dus tijd voor een update. Welnu: de Old English White Twenty Five met beige lederen bekleding én af-fabriek schuifdak gaat als een speer. Vorige maand kwam hij probleemloos door de APK en is er bij de onderhoudsbeurt een nieuwe bobine ingezet. Ik had dus bíjna een startprobleem, die lol is jullie helaas niet gegund. Tussen de beurtjes heb ik een klein half litertje olie bijgevuld. De éénpuntzes doet het verder geweldig en start met één tik. En natuurlijk is er de elektromotor, die via de 12V batterij moeiteloos de ruitenwissers aandrijft.
Na een jaar leer je zo’n auto natuurlijk steeds beter kennen en eigenlijk heeft deze auto maar één nadeel. Dat is dan ook meteen een belangrijke: de zitpositie is veel te hoog. Deze variant heeft hoogteverstelling op de voorstoelen maar in de praktijk betekent dit dat je jezelf alleen maar nog dichter naar het plafond kunt draaien dan bij de variant zonder hoogteverstelling. Ik zit in de laagste stand met mijn kruin tegen het dak. Natuurlijk op zoek geweest naar een manier om de stoel omlaag te krijgen. Maar daar is geen oplossing voor. Een vriendelijke Brit raadde me via Facebook aan om het stoelframe af te zagen. Dat leek me niet zo’n fris plan. Verder is er een stoelframe te koop voor de rallyauto die er van dit type was (echt waar!). Dan zit je wel lager, maar is de stoel niet meer in lengte verstelbaar. Dat is ook niet echt een optie. Ben je ook lang en zie je nu je 25-droom uiteenspatten? Dan verwijs ik je graag door naar de Streetwise. Die heeft sportkuipen daar zit je dan weer prima in. Helaas nooit leverbaar geweest met mijn bekleding - anders wist ik het wel.

Krabben aan de binnenkant
Vocht is een grote vijand van deze auto. Eerder was er het lekkende schuifdak maar nu moest ik op een winterse ochtend mijn voorruit krabben… vanaf de binnenkant! Bij dat soort dingen kun je me enorm ongelukkig zien zijn. Ik heb dan ook meteen visioenen van urenlange zoektochten naar de oorzaak en een gepeperde rekening. Gelukkig wist de garage meteen waar ze het zoeken moesten. De kit waarmee de folie achter de deurpanelen is bevestigd droogt uit en veroorzaakt lekkage. Nieuw folietje, paar druppels kit en probleem opgelost.
Dat is meteen ook de reden dat ik met deze auto naar een merkspecialist ga. Daar hebben ze dit model zien komen en weer zien gaan en versleutelen ze hem met hun ogen dicht. Hoewel het technisch verder een simpel ding is, betaalt de moeite zich met dit soort dingen weer terug. Dus mensen uit Assendelft, als jullie meelezen: honderd punten voor jullie! Bovendien is de rekening altijd vriendelijk – voor zo ver dat mogelijk is bij garages.
Ook nog leuk om te vertellen: aan het lekkende schuifdak heb ik een licht trauma overgehouden. Als ik onderweg ben in de regen, zou ik zweren dat ik af een toe een druppel voor mijn ogen langs zie gaan of denk ik dat ik een druppel voel in mijn haar. Dat blijkt dan niets te zijn. Nog vijf sessies en ik ben van de fantoomdruppels af, is me beloofd.
En natuurlijk maak ik jullie nog graag nog even jaloers met mijn LPG-tank. Ook wij gasrijders hebben last van hoge brandstofprijzen, maar het lukt me nog steeds om onder de negentig cent per liter te tanken. Dan voel je je toch wel helemaal het mannetje als iemand achter in de rij bij het tankstation staat die net voor honderd piek in zijn anonieme middenklasser heeft gegooid. Wel jammer dat ik maar 350 kilometer ver kom op een tank. Eigenlijk zou ik eens iemand moeten opzoeken die de vulgraad vet illegaal op (bijna) honderd procent wil zetten. Op een zomerse dag reden we op ons dooie gemakkie naar Zeeland, voortkabbelend op de rechterbaan, schuifdak open. Toen haalden we 1:13 en hielden we geld over voor een gebakken vis.
Inmiddels heb ik ook de stoute schoenen aangetrokken ben ik eens gaan informeren wat het kost om de roestschade weg te werken. Op elk paneel zit wel een beetje. Dat gaat meer dan tweeduizend piek kosten en dan wil ik er natuurlijk ook nog een anti-roestbehandeling achteraan om hem bestand tegen de toekomst te maken. Het zal nog wel even duren voordat ik voldoende fuck you-money heb om aan die klus te beginnen. Maar de goede wil is er.

8,5