Reliant Robin 850 (1979) #2
autoreview
Signalement
| Uitvoering | Robin 850 |
|---|---|
| Versnellingen | 4, Handgeschakeld |
| Bouwjaar | 1979 |
| Jaar van aanschaf | 2008 |
| KM-stand bij aanschaf | 33.000 km |
| KM-stand laatst | 43.000 km |
De kleine dondersteen
In een soort van vervroegde midlife-crisis bedacht ik mezelf dat ik maar eens terug naar de essentie van autorijden moest gaan: van A naar B komen. Welnu, meestal lukt dat met de Reliant Robin. Ik kocht 'm in een opwelling en meestal resulteert dat dan later in spijt, maar dat viel mee.
De grote vraag 'heb je vier wielen nodig' kan ik ontkennend beantwoorden, maar motorrijders wisten dat allang. Ik hoopte eindelijk eens verlost te raken van mijn irritatie over bestuurders die zo treuzelen in bochten, maar helaas: ze moeten er al flink voor gaan zitten, willen ze dat rare Mr. Bean-ding uit hun binnenspiegel kunnen wissen. Het gebrek aan breedte speelt de Reliant in de kaart, want zo rijd je gemakkelijk ideale lijnen. Bovendien zorgt de middenmotor (achter de vooras geplaatst) voor een ideale gewichtsverdeling.
In theorie slikt de Reliant Robin vier personen plus bagage, in de praktijk kunnen twee man het sardientjesgevoel al delen, op een tamelijk intieme wijze zelfs. De vorige eigenaar kwam wegens rugklachten op het onzalige idee er veel te pompeuze Suzuki Alto-stoelen in te lepelen, wat een dermate ongelukkige houding veroorzaakte, dat zich de eerste symptomen van een bochel bij mij begonnen af te tekenen. Dat spul hebben we er dus maar gauw uitgekieperd en vervangen door de originele Reliant-kuipjes, met een rugleuning tot net boven de bilspleet en voorzien van een kleverig lapje kippenleer. Overigens kun je je benen strekken in een Robin, bij gebrek aan wielkasten. Je legt ze gewoon naast de motor, in het geval van de bestuurder tegen de uitlaat aan. Ideaal in de winter, want het wagentje moet het in dit geval zonder werkende kachel stellen. Nooit naar gekeken eigenlijk, want het vormt zeker niet de ergste ontbering.
Voor het snappen van het schakelpatroon moet je doorgeleerd hebben, de koppeling is een aan-uitschakelaar en de drie trommelremmen dien je geheel op eigen kracht te activeren, maar dat went allemaal snel. De prestaties kunnen er best mee door, zeker bij de aanzet tot wat je bij een normale auto een sprint zou noemen. De vederlichte Reliant (395 kg volgens het kenteken, maar in de praktijk vast wel meer) komt vlot uit de startblokken, maar boven de 70 km/h houdt hij liever een kalenderschema aan. Na enig aandringen bereik je evenwel een kruissnelheid van 100 km/h, waarmee je net onder de grens van exploderende trommelvliezen blijft. Als je schoonmoeder al mee durft, hoor je haar in elk geval niet zeuren en klagen, bijvoorbeeld over de totale afwezigheid van rijcomfort. Je merkt alleen maar dat er veren onder de auto zitten aan het feit dat hij extra hoog opspringt na het aanvallen van een verkeersdrempel.
De bediening is heel overzichtelijk: de ruitenwissers staan aan of uit en hetzelfde geldt voor de blower. Geen lastige keuzes of dilemma's, dus. Het tanken stemt optimistisch, want per 250 kilometer hoef je maar een litertje of 11, 12 bij te vullen. Boekhoudkundig gezien moet dat wel gecorrigeerd worden met een liter olie op elke 600 kilometer en dat is geen goedkoop spul. De Robin accepteert namelijk alleen 20W50. Dunner smeermiddel laat al gauw het olielampje aanfloepen.
Doet zo'n Reliant zijn naam een beetje eer aan of niet? Nou, daarover kan ik wel een boompje opzetten. Waarschijnlijk trof ik het bovengemiddeld slecht, maar in drie jaar tijd heb ik er een klein vermogen in gepompt, overigens deels te wijten aan het feit dat ik al het sleutelwerk uitbesteed. Laat ik de onbeduidende dingetjes maar even overslaan, anders ziet het er zo sneu uit. Een witte mistbank betekende vervanging van de koppakking en het vlakken van de kop, een klap en een kapseisbeweging duidde op een doormidden gebroken bladveer linksachter (het was een tamelijk hachelijke onderneming om daarmee naar de garage te tuffen; zo leerde ik balanceren als een circusartiest), het koelsysteem zat helemaal verstopt met prut en overleden kaboutertjes, de schieberende voorwielophanging vereiste een revisie, alle remschoenen moesten vernieuwd worden en op een dag liep er een achterwiel los (best avontuurlijk in een driewieler), dat gelukkig nog min of meer aan de tapeinden bleef hangen. Daarmee sneuvelde de lichtmetalen 10-incher van een onbekend type, zodat ik op zoek moest naar een alternatief duo. Meteen liet ik maar nieuwe achterbanden monteren, net als voorheen van die lekker dikke 165-jongens, voor de stabiliteit. Bleken de nieuwe oude wielen een andere inpersdiepte te hebben, zodat het rubber de bladveren raakte. Spacers hielpen niet helemaal, dus uiteindelijk moesten we een reepje van de bladveren af slijpen om de boel vrij te laten lopen. Een poosje daarna, natuurlijk midden in een dorp en niet lekker anoniem op een verlaten landweggetje, duvelde de uitlaat er onderuit. In Engeland kon ik voor een schappelijke prijs een nieuwe bemachtigen, maar die wilde men niet naar dat samenzweerderige vasteland van Europa sturen. Nou moest ik toch naar Schotland, dus vooruit, dan maar op die manier. Het moge duidelijk zijn: het leven van een Reliant Robin-piloot gaat niet over rozen.
Maar ja, als ik vervolgens met dat ding over 's Heeren wegen snor en ik sla gade hoe medeburgers zwaaien, lachen, wijzen, duimen opsteken en toeteren, dan zie ik toch wel weer de onbetaalbare lol van het autootje in. Ineens lijkt de hele wereld zijn opgefoktheid en agressie te verliezen. Zulke driewielertjes zijn een zalf voor de maatschappij. En u weet: zalfjes kosten altijd buitenproportioneel veel geld.
- Betrouwbaarheid3
- Prestaties3
- Comfort1
- Kosten3
- Zou u weer een auto van dit merk kopen? misschien
Beoordeel deze review
Geef uw mening over schrijfstijl en bruikbaarheid. Bij tenminste vijf binnengekomen waarderingen zal de gemiddelde beoordeling getoond worden.
