Peugeot 308 SW Style 1.2 PureTech 130 (2015)

autoreview

5 augustus 2015 om 13:39

Uitvoering	308 SW Style 1.2 PureTech 130
Versnellingen	6, Handgeschakeld
Bouwjaar	2015
Jaar van aanschaf	2015
KM-stand bij aanschaf	35 km
KM-stand laatst	21.000 km

De nieuwe auto

950 km
5 augustus 2015

Begin dit jaar zag ik een prachtige auto rijden. Een 508SW? Nee, toch niet. Het bleek de nieuwe 308SW. De drieserie was voor mij altijd tussen servet en tafellaken. Hoewel zelf vader van drie koters vond ik auto's uit deze serie altijd truttige gezinsbakjes. Maar wat ik in januari zag, deed mijn hart sneller kloppen. Niks geen gezapigheid, een mooie agressief ogende wagen, die de 508SW naar ouderwets deed wegkwijnen. Zo dacht ik erover en die gedachte liet me niet meer los.
Dus foldertjes, Peugeotsite veelvuldig bezoeken, dromen. En relativeren: zo’n drie cilinder van totaal een goeie liter, dat kan toch nooit iets zijn… Daarnaast de immer als het auto’s betreft ontmoedigende woorden van mijn vrouw: “We hebben toch een mooie auto. Die is toch gewoon nieuw. En zo lekker groot.” Ja, een 406 break 1.8 uit 2004 met 220.000 kilometers op de teller. Dan wil je als kerel toch op een gegeven moment gewoon iets anders. Niet iedereen begrijpt zoiets, zeker mijn echtgenote niet.
Dus dat werd een intensief charmeoffensief, met als schoorvoetend geleverd resultaat dat er in mei en famille een bezoek aan de dealer gebracht zou worden met als doel een proefrit. En óm was het meisje, toegejuicht door de overenthousiaste kinderen op de achterbank. Wat een heerlijke auto was dit. Bestel maar. Er moest echter toch nog wat water door de Rijn, de keutel werd zogezegd later die dag weer teruggetrokken, maar 18 juli was het dan toch zover: de Style benzine versie kon opgehaald worden. Dark blue. Bomvol luxe en opties: lm-wielen (gewoon 16”), panoramadak, achteruitrijcamera, ingebouwde tablet om alles te regelen en noem maar op. We zaten op ons vakantieadres in België en we besloten dat ik alleen heen en weer zou rijden. Wat een feest. Tja, ik was zaterdag zo vroeg bij dealer Boonstoppel in Waddinxveen, dat de verpakking met strik nog niet om de auto zat. Pfffff… En was mevrouw er niet bij? Wat dan te doen met de bos bloemen? Bijzaak jongen, allemaal bijzaak. Ik wil rijden.
OK, dan nu over de auto. Daar ging ik: van bedaagde sukkel in een slome, oude wagen naar een Sjonnie in een kar die gaat als de brandweer. Kerel, wat heb ik tijdens die rit naar de Ardennen een plezier gehad en wat hebben de andere weggebruikers zich wellicht aan mij geërgerd. Ik ging helemaal los.
Als gezegd: drie cilindertjes met een povere 1.2 liter en 130 hoefdieren. Maar wat een trekkracht! Hoewel ik gewoon in een familiewagen rijd, voel ik me een coureur. Verrukkelijke zit, prettig dat kleine stuur, goed zicht op het instrumentarium, kek ipadje, dat makkelijk te bedienen is en een oogstrelende cockpit. Onderweg stoppen langs de snelweg, achterin zitten. Ze zeggen immers dat de been- en hoofdruimte krap zou zijn. Nou, misschien ligt het eraan dat ik de grootste niet ben en dat dat glazen plafond een ruimtelijk effect geeft, maar ik vind het geweldig. Daar kunnen die drie koters zich prima vermaken. En er natuurlijk even uit en er maar omheen lopen. Wat een prachtig lijnenspel. Een mooie weergave van hoe auto’s nu moeten zijn. Dit gaat vast veel navolging krijgen. En oh, wat een lekkere katachtige blik aan de voorzijde. In hun achteruitkijkspiegel zien mijn voorgangers een beest! Nog een keer eromheen en de achterklep open. Hendels naar je toehalen en pang, pang, een vlakke laadvloer met een zee aan ruimte. Stoelen weer terug, nog eens kijken. Mmmm, nog steeds veel ruimte. Maar zit een gedeelte van die 600 liter misschien onder de laadvloer? Daar is namelijk ook nog plenty plek.
Rijden maar weer. Nu wat binnenwegen. Snel, wendbaar en strak, ik kan het niet anders beoordelen. Schakelen gaat soepel. Inmiddels in heuvelachtig gebied. Ai, dan blijken zes versnellingen je toch flink aan het werk te zetten. Dat merk je in Nederland natuurlijk niet zo, maar nu al het besluit genomen dat de volgende een automaat gaat worden. Die is zuiniger, maar het is gek genoeg toch een relatief kostbare optie. Maar alla, laat ik niet zeuren. De auto schakelt soepel en kort, daar is hoegenaamd niets mis mee. Nog wat harder door de bochten, me een Timoftom wanend. Wellicht is dit uitsluitend mijn eigen perceptie en ga ik in werkelijkheid als een slak, want uitbreken ho maar. De wagen rijdt gewoonweg fantastisch en plakt aan de weg. En als ik dan de toeren snel en flink op laat lopen, hoor ik warempel een lekker rauw geluidje. Op de achtergrond, maar toch.
Terug naar de snelweg, even relaxed cruisen. Hoor ik wat? Weinig. Klassiek muziekje aan. Kijk uit, niet wegdromen. Wat een warm bad. Oeps, je gaat toch bijna 180, jongen. Even kalm aan! Maar het gaat zo lekker, ik zou naar zuid Italië kunnen rijden. In één keer. Graag zelfs. Maar helaas, daar is al de afslag naar ons vakantiehuis in België. Ik zet de auto stil op de oprijlaan om de auto nog even voor mezelf te hebben. Even geen krijsende kinderen. Nog even zen naar dat prachtige dashboard kijken. Wat nu? 1:12 gereden? Hij zou toch zo zuinig zijn? Ik kijk in het spiegeltje en zie het antwoord: ja jongen, je hebt gereden als een gek…

De volgende dag.
Uitslapen is er vandaag niet bij. Nee, ik moet toch echt even boodschappen doen, twintig kilometer verderop. Ook is het een mooi moment om eens stil te staan bij wat de plus- en minpunten zijn die de eerste vijfhonderd kilometers opleveren.
De pluspunten heb ik volgens mij al uit en te na genoemd. Ik zou er bladzijden over kunnen volschrijven. En het eerste minpunt was me ook al opgevallen: dat schakelen vanaf situatie heuvelachtig gebied. Ook is het touchscreen niet zo snel als een iPad, er zit een lichte vertraging in. Wat me verder opvalt is dat de achterklep niet gemakkelijk sluit. Je gooit ‘m naar beneden en denkt dat-ie in het slot valt. Knopje van de afstandsbediening indrukken en weglopen. Toch nog even omkijken, want hij ontsluit weer. De achterklep blijkt niet goed dicht te zitten. Dit een aantal malen geprobeerd. Het probleem blijft zich voordoen. Zonder geweld te gebruiken, moet je ‘m dus heel krachtig dichtgooien. Volgende keer een elektrische sluiting, want dit vindt ik irritant geneuzel. Verder: het afdichtklepje van de rechterachterlichten aan de binnenkant van de achterklep past niet goed. Zullen ze wel vervangen bij de eerste beurt, maar ik vind het slordig. Verder kan ik, hoewel bekend staand als cynicus, nog geen minpunten vinden. Ja 1:12, maar dat lag toch echt aan mijzelf.
Misschien nog een puur persoonlijke, miniscule ergernis om te benoemen. Ik haat paars, mijn vrouw vindt het prachtig. De auto was in de showroom toch echt diep donkerblauw. En toen ik de auto voor het eerst aan het gezin presenteerde in de stralende zon, rende mijn vrouw nog stralender op me af, uitroepend: “Schat, wat lief van je. Je hebt een paarse voor me genomen. Ik houd van je.” Ik heb even geslikt, ben uitgestapt en zag de paarse zweem en heb de situatie zo gelaten. Alleen gezegd: “Ja, schat. Voor jou.” Met de zon vanuit een andere hoek, was die paarse zweem snel verdwenen.
Tot zover weinig minpunten dus. Maar toch als positief slot nog even iets over die geweldige ruimte, hoe kan dat? Op een parkeerplaats naast een 508SW gaan staan. Aha, het zit ‘m in de neus. Logisch. Klein motortje. Maakt me niks uit, rijdt toch lekker. En ik heb wel de ruimte. En het kost veuheul minder dan de grotere broer.
Mensen, ik hoop me over een paar duizend kilometer weer te kunnen melden. Zoals het er nu naar uitziet blijf ik lyrisch.

Na een klein jaar

21.000 km
14 juni 2016

Inmiddels bijna een jaar en 21.000 km verder. Tijd voor een update.

Allereerst kan ik zeggen dat mijn enthousiasme niet getemperd is. Auto van het jaar in 2014 en dé leaseklapper van 2015, dat is allemaal niet voor niets. Het valt me verder op dat ik steeds minder nieuwe 508 SW’s zie rijden, wat mij doet vermoeden dat velen het grote prijsverschil niet willen overbruggen voor weinig meer. Ondanks dit positieve begin heb ik toch wat kritische nootjes te melden. Maar als alles perfect zou zijn, zou dat de saaiheid lelijk in de kaart spelen.

Voor ik de scherpe punten noem, eerst de botte pech. In september 2015. Anderhalve maand na ontvangst van de auto: zevendertig putten in de lak als gevolg van hagelstenen zo groot als pingpongballen. Ik bleek natuurlijk niet de enige, waardoor ik pas na enige weken aan de beurt was bij dealer Boonstoppel in Waddinxveen, die het overigens allemaal keurig heeft hersteld!

Wat me nog steeds aanspreekt is het strakke design van het dashboard. Het multifunctionele touchscreen blijkt echter lastiger te bedienen dan aanvankelijk gedacht. Dit heeft een aantal oorzaken. Ten eerste is het systeem erg langzaam Hierdoor wil je tijdens het rijden wel eens te vaak op opties drukken, waardoor niet het gewenste resultaat bereikt wordt. Met name met telefoneren kan dit tot vervelende situaties leiden, bijvoorbeeld dat je iemand belt die je juist helemaal niet wil bellen.

Sowieso is de elektronica niet de sterkste kant van deze Fransman. Dit valt met name op bij het radiogedrag in de volgende situatie: de radio staat niet aan, de telefoon gaat, je beëindigt het gesprek en wat gebeurt er? De radio gaat aan… Soms luid, soms zacht, al naar gelang de instelling van het volume. De dealer erkende dit probleem, maar gaf aan er niets aan te kunnen doen. Dus wellicht een nieuwe software update afwachten. Ook als je RDS hebt aanstaan springt de radio aan na een verkeersmelding. En onlangs hoor ik in een keer af en toe de nieuwslezer of deejay als ik alleen al aan het stuur draai. Bizar.
Naast geluid is er ook wel iets af te dingen op beeld. Hoewel ik er hoegenaamd geen gebruik van maak, bestaat de mogelijkheid foto’s te bekijken via bijvoorbeeld een geheugenstickje. Naast het feit dat de bediening tergend langzaam gaat, bestaat er ook niet de mogelijkheid de plaatjes willekeurig te tonen. Dus mijn stick met 10.000 familiefoto’s begint telkens weer bij het begin. Tja, die eerste foto’s heb ik nu wel gezien…
Navigatie hadden de makers ook beter kunnen overlaten aan mensen die er verstand van hebben. De ommetjes die voorgesteld worden zijn soms namelijk ronduit lachwekkend. Zoals onlangs in Parijs, waar je toch zou denken dat deze voiture zich thuis zou voelen: in plaats van op ons logeeradres in het achttiende arrondissement werden we keurig afgeleverd in het toen nog bestaande Romakampement.

Het gebruikte materiaal van het interieur bevalt me nog steeds erg goed, maar bij de pook is het bij de verhouding design en comfort helaas behoorlijk scheef gegaan. Gelukkig is het deze winter nog niet zo heel koud geweest, maar door het gebruik van het prachtige geborsteld aluminium raadzaam dikke handschoenen te dragen tijdens het schakelen. IJskoud wordt die schakelstok als de auto een nacht buiten heeft gestaan. En een paar weken geleden heb ik bijkans mijn rechterhand verbrand toen ik in het zonnige Italië was.

Tot slot heb ik enkel een paar suggesties waar de tweede serie alleen maar leuker mee kan worden.
Zo zou het prettig zijn als de veiligheidsgordels voor in hoogte verstelbaar zouden zijn. Verder mag de sensor voor het gebruik van de gordel achter in het midden minder scherp worden afgesteld. Nu is het zo dat waarschuwingssignaal klinkt als er twee passagiers op de achterbank zitten en de middelste zitplaats niet gebruikt wordt. We lossen dat nu op door deze middelste gordel permanent in te klikken.
De sensor voor de ruitenwissers zou daarentegen wel wat actiever mogen zijn. In geval van een motregentje zit je op een gegeven moment te denk: toe nou, wissen!
Het headup display zou verder wat meer functies mogen krijgen, met name als het gaat om navigatie. Het is wel weer prettig dat de snelheid er in getallen verschijnt, maar daardoor zit de analoge snelheidsmeter er in mijn optiek voor spek en bonen in. Misschien een mooie plek voor een analoge klok?
De bediening van de achterruitwisser gebeurt door te draaien aan een stuurhendel. Dit kan volgens mij op een gemakkelijke manier comfortabeler, bijvoorbeeld door de hendel een tikje van je af te drukken of zo.

Als allerlaatste: het venijn zit ‘m in de staart. Een paar maanden geleden zat ik vast op een modderig pad. Een paar minuten slippen en een vieze brandlucht van de koppelingsplaten. Dus maar een half uur gewacht voor een nieuwe poging. Na weer een paar minuten proberen was het echt goed mis, de platen bleken verbrand. Dat werd afslepen. Gelukkig is dit wederom op een prettige manier door de dealer opgelost, waarbij gezien de leeftijd van de auto en de kilometerstand volledig onder de coulanceregeling viel. Al met al dus voor mij als klant prima opgelost, maar toch iets wat Peugeot goed in de gaten moet houden. Ik ga er vooralsnog van uit dat het hier een incident betreft en het niet is waar de 308SW op afgerekend kan worden.