Versnellingen

4, Handgeschakeld

Bouwjaar

1971

Jaar van aanschaf

2019

KM-stand bij aanschaf

90.746 km

KM-stand laatst

90.815 km

Eerste ervaringen

90.746 km

27 juli 2020

Na eerder een review te hebben geschreven over m’n twee andere Kadettjes is nu ook de Manta aan de beurt. Ik heb nog geen reviews kunnen vinden over andere A Manta’s op Autoweek, dus wellicht vinden jullie het interessant.

Het verhaal:
Mijn opa (nu 84) had vroeger een garage waar hij vooral Opels verkocht. Mijn vader wilde toen graag een eigen auto en zijn oog is toen gevallen op deze Opel Manta uit 1971 die bij een ander autobedrijf stond. Van de eerste eigenaar, met een lage kilometerstand en nog zonder discutabele tupperwaretuning. In de winter van 1986 hebben ze de auto opgehaald in Culemborg. Met zijn 15 jaar begon de auto al aardig op leeftijd te raken, omdat roest ervoor zorgde dat de meeste Manta's vroegtijdig naar de sloop moesten. Ondanks de lage kilometerstand was de roest ook bij dit exemplaar al redelijk ver gevorderd op de voorspatborden. Dat was ook de reden om niet meteen te gaan rijden, maar hem eerst iets op te knappen. Helaas zijn ze door tijdsgebrek hier niet aan toegekomen. De auto heeft al die tijd in de showroom stil gestaan. Eind jaren ’90 werd de garage verkocht en is opa met pensioen gegaan. De auto is samen met een Kadett A (zie profiel voor review) naar een schuur in de buurt gegaan.
In 2015 moesten de auto’s noodgedwongen verplaatst worden naar een andere schuur. Ik was toen 14 jaar en ben mee gegaan met m’n vader en opa. Sindsdien heb ik de auto’s nooit meer kunnen vergeten. Ook mijn voorliefde voor oldtimers en dan met name voor Opels begon te groeien. In december 2018 had ik bijna mijn rijbewijs en wilde graag met de Kadett rijden. De Kadett was namelijk in betere staat dan de Manta. Dezelfde maand nog hebben we de auto’s opgehaald uit de stalling. De Manta kwam toen bij ons thuis te staan en heeft een hoop stof gevangen totdat de Kadett helemaal klaar was en ik tijd had voor de Manta. Ik heb verschillende mogelijkheden uitgedacht: helemaal uit elkaar halen, stukken erin lassen, spuiten en weer opbouwen. Maar dat duurde me te lang en was met name veel te duur. Ook had ik daarvoor te weinig ruimte thuis. Dus dan toch maar de korte route: doen wat gedaan moet worden voor de APK, rijden, en gewoon repareren als er iets kapot gaat. Misschien niet de beste manier, maar ik kon gewoon niet wachten om te rijden.

De ‘restauratie’:
Te beginnen met de remmen: nieuwe remslangen, remschoenen achter, wielremcilinders, remklauwen gereviseerd. Remblokken en schijven waren in 1983 nog vervangen en waren nog goed net als de remleidingen.
Toen de motor: om te kijken of deze rond ging, heb ik een ringsleutel op de krukas gezet. Maar helaas: er zat geen beweging in. Ook aanduwen en een hoop kruipolie werkte niet. Vervolgens was de enige optie om de motor eruit te halen en te reviseren. Iets wat ik nog nooit gedaan had, dus dat was wel spannend. Door overal foto’s van te maken en dingen te labelen bleef het georganiseerd. De meeste onderdelen kwamen er zonder problemen uit, behalve zuiger nummer 4. Deze zat zo godsgruwelijk vast dat ik deze met een stuk hardhout en moker eruit heb moeten slaan. Oorzaak: waarschijnlijk een lekke koppakking waardoor water in de cilinders is gekomen, wat roest heeft veroorzaakt in de 30 jaar stilstand. De cilinderwand zag er verrassend genoeg nog gaaf uit net als alle lagers. De eerste eigenaar is dus echt zorgvuldig met de auto om gegaan; dat doet m’n autohart goed. Vervolgens allerlei onderdelen besteld en de boel weer opgebouwd. Met de vraagbaak ernaast was dit redelijk te doen. Toen was het tijd om de motor er weer in te hijsen en alles weer aan te sluiten. De carburateur had een vriend uit elkaar gehaald en schoongemaakt. Sleutel omdraaien en met een beetje hikken en stoten zat er weer leven in! O jee toen zag ik allemaal witte smurrie aan de olievuldop zitten. Ik was een afdichtringetje bij de koppakking vergeten. Deze er weer tussen gezet en na een paar kleine aanpassingen liep de motor weer als een zonnetje. Dan krijg je zo’n voldaan gevoel, echt geweldig.
Verder werkte andere dingen als dynamo en startmotor nog steeds naar behoren. Tijd voor een proefrit! Dat ging heel goed totdat na een paar kilometer de temperatuur toch wel heel hoog begon op te lopen. Althans, dat leek zo. De spanningsstabilisator van de temperatuurmeter werkte niet goed meer. Volgens mijn opa een bekend kwaaltje bij oude Opels.

Het rijden:
Hier was ik echt over verbaasd. Voor zo’n oude auto gaat het allemaal erg soepel. Sturen gaat redelijk licht net als het koppelen en remmen. Schakelen gaat erg trefzeker met de korte pook (Sportschaltung). Voor een 1600 motor met 80 pk en tweetraps carburateur voelt ie aardig vlot. Meer heb ik helaas nog niet kunnen testen, omdat hij eerst gekeurd moet worden voordat hij officieel de weg op mag.

Binnenkort wordt de auto APK gekeurd en de laatste dingen gerepareerd. Dan ga ik ook de roest aanpakken. Tegen die tijd hoop ik wat meer ervaringen met jullie te kunnen delen. Dan zal ik weer schrijven. Ook ben ik te volgen op Instagram: @jerresopelgalerij. Groetjes.

Change of plans

90.815 km

7 juni 2022

Dat was even een tegenvaller. De APK stond gepland en de auto was er helemaal klaar voor. Althans, dat dacht ik. Bij aankomst had de garagist al een korte visuele inspectie uitgevoerd en aan zijn gezichtsuitdrukking kon ik al zien dat het resultaat niet geheel foutloos zou zijn. Een paar dagen later kon ik de auto ophalen en helaas, zoals verwacht, niet geslaagd. Het kwam erop neer dat het plaatwerk onder de voorspatborden, de bodem en de chassisbalken te slecht waren.
Dus toen moest toch maar het lasapparaat eraan te pas komen. Hier ben ik zelf (nog) niet zo goed in, maar een vriend van me wilde het met plezier doen. Toch begon ik in die dagen erna steeds meer te gaan denken naar de ideale route om de auto weer mooi te krijgen. Dit was eigenlijk niet dit 'oplapwerk', maar gewoon alles uit elkaar halen, goed schoonmaken, opnieuw spuiten en weer opbouwen. Na overleg met de baas (m'n vader) kwamen we erachter dat dit eigenlijk financieel niet uitkon. Maar zoals zo vaak bij mannen en auto's won uiteindelijk de emotie van het geld. De vader van een vriend van me werkt bij een autorestauratiebedrijf en zo was een afspraak al gauw gepland. Om de kosten zoveel mogelijk te sparen zijn we overeengekomen dat ik veel zelf zou doen en mee zou helpen. Het werd een soort begeleid restaureren. Het plan was als volgt:

Ik zou zelf de auto thuis uit elkaar halen en vervolgens de kale carrosserie naar het bedrijf brengen. Daar werd de auto volledig gestraald met droogijs om de bodem te ontdoen van alle tectyl en zo de roest zichtbaar te krijgen. Dit werd samen met het lassen gedaan door het bedrijf. De meeste voorbereidingen en afwerkingen heb ik zelf gedaan, zoals het schuren van de oude lak en de lassen afslijpen. In de tussentijd heb ik thuis de techniek opgeknapt, zoals de motor, vooras, achteras en alle aanbouwdelen. Hier en daar een paar nieuwe onderdelen er tegenaan, maar zoveel mogelijk met de originele delen.
Toen het lassen klaar was, was het tijd voor de grondverf, kitten en natuurlijk het aflakken. Over de nieuwe kleur was geen twijfel, dat moest natuurlijk weer oranje worden. Of, zoals Opel het zelf noemt, Ziegelrot. En dan, als de kleur er eenmaal op zit, dan vergeet je even alle tegenslagen die je hebt gehad en weet je weer waar je het voor doet. Ik kan hier nog wel uren over door schrijven, maar dat zal ik jullie besparen.

Dit is eigenlijk nog maar een heel korte samenvatting van al het werk dat is verricht in anderhalf jaar. Binnenkort zal het opbouwen weer beginnen en daarna kan ik ook wat weer rijervaringen delen. Dat is ook immers waar deze site voor is.

Groetjes.

9,0