Mitsubishi Pajero Sport 3.0 V6 Intense (2006)

autoreview

Gebruikersreview

Uitvoering	Pajero Sport 3.0 V6 Intense
Versnellingen	4, Automaat
Bouwjaar	2006
Jaar van aanschaf	2006
KM-stand bij aanschaf	195.000 km
KM-stand laatst	195.000 km

Pajero Sport; het verhaal

195.000 km
16 juli 2016

De Mitsubishi Pajero Sport is vanaf 1996 door Mitsubishi geproduceerd. Volgens moderne maatstaven noemen we het een SUV, maar het is wel een SUV die zijn roots vindt in de Mitsubishi L200. Een werkpaard, meestal uitgerust met een turbodieselmotor, een aanhanger erachter en bemand door kerels met bouwhelmen op. Dat men destijds nogal sceptisch stond tegen een op dat model gebaseerde luxe terreinwagen moge duidelijk zijn, maar als ik de autotests er uit die tijd op nalees werd de Pajero Sport over het algemeen goed ontvangen. “Verrassend goed weggedrag”, “het geheel doet luxe aan” etc.

In Nederland kwam de Pajero Sport volgens de gegevens die ik heb pas vanaf 2002 op de markt en werd hier tot in 2008 verkocht. Vanaf 2008 maakte Mitsubishi een nieuwe uitvoering (wederom gebaseerd op de L200) maar die is nooit naar de Nederlandse markt gekomen. Voor Europa koos Mitsubishi voor de Outlander en dan zou de Pajero Sport die auto wellicht in de weg zitten (of andersom). Het gebrek aan een directe opvolger maakt dat de Pajero Sport in het Nederlands straatbeeld niet direct ouderwets aandoet, terwijl hij in essentie toch al zo’n 20 jaar geleden zijn oorsprong vond.

Zelf ben ik bijna twee jaar lang (2014-2016) trots bezitter geweest van een Pajero Sport uit 2006, met een 3.0 V6 automaat onder de kap, geheel zwart en in de Dakar-uitvoering. Dit laatste betekent onder meer lederen bekleding, iets meer bodemspeling, een limited slip differential (LSD) op de achteras, treeplanken, wat meer chroom hier en daar, een soort van pushbarr en 18 inch velgen in plaats van de gebruikelijke 16 inch. Ik kocht de auto met 195.000 km op de klok en nam twee jaar later afscheid met ruim 247.000 km. Ik geloof dat ik daarom wel in staat ben om een oordeel te vormen.

Waar je je op moet voorbereiden als je dit soort auto’s koopt is dat je vaak gevraagd wordt: waarom deze auto? Om de een of andere reden moet je je in Nederland altijd verantwoorden als je geen Opel Astra 1.6 of VW Golf 2.0 op de oprit hebt staan. Niet erg hoor, ik leg het graag uit, maar toch. In mijn geval geldt ten eerste dat ik een groot liefhebber ben van 4x4’s. Het moest en zou zo’n auto worden, na een voortraject met alleen maar 4x4’s. Mitsubishi had ook mijn voorkeur. Na niet al te beste ervaringen met andere merken dacht ik terug aan de Mitsubishi’s die mijn ouders vroeger hadden gehad en waar nooit wat aan was. Goed, het waren L300 busjes die qua techniek ook niet veel hadden om kapot te gaan, maar toch. Zoiets beklijft nou eenmaal. Verder vond ik de Pajero Sport altijd al een bijzondere verschijning. Stoer, met die iets te lage daklijn, die grote wielen, alsof ie uitstraalt: stap maar in, met mij kom je der wel. Verder wilde ik geen diesel (want ik verwachtte daarvoor te weinig kilometers te rijden) en dan wordt de keuze ook wat beperkt.

Budgettechnisch waren er uiteindelijk 3 kandidaten: de Jeep Grand Cherokee (viel onder meer af vanwege beperkte binnenruimte), Land Rover Discovery II (viel onder meer af vanwege veel te onbetrouwbaar) en toen resteerde de “Mits”.

Na wat zoeken, bezoeken, proefrijden en heel veel info van het wereldwijde web halen besloot ik op een goede dag Zuid-Holland te rijden om te kijken naar de Mitsubishi waar u boven de foto van ziet. Deze kostte € 2000 minder dan andere exemplaren, had weliswaar geen onderhoudshistorie maar ik besloot mijn “gevoel” te vertrouwen en hoopte dat ik de € 2000 verschil in koopprijs niet geheel aan achterstallig onderhoud zou moeten spenderen. Sorry voor de mensen die houden van spanningsopbouw, maar: ik zou het zo nooit meer doen.
In de twee jaar die volgden heb ik veel reparaties aan de auto uitgevoerd. Direct na aankoop heb ik hem door de 4x4-specialist laten checken en daaruit rolde al bijna € 2000 aan reparaties die niet of niet lang konden wachten. Onder meer een volledige vervanging van de schijven en blokken rondom, hier en daar een lekkende ashoes, gescheurde rubbers, fuseekogels met speling etc. en daarmee liepen de kosten wel aardig op. Was het daarbij gebleven had ik daarover niet verder geklaagd, maar helaas zou er nog wel het een en ander volgen.

Behalve zaken die je in verband zou kunnen brengen met slijtage en “op het verkeerde moment gekocht”, zaten er toch ook wel wat bijzonderheden. Zo was het in- en uitschakelen van het 4x4-systeem niet altijd een eitje, en duurde het soms een paar keer in en uitschakelen voor je het systeem zijn werk voelde doen. Daarbij hielp ook niet dat het 4x4-lampje op het dashboard niet goed functioneerde, in schijnbaar niet eenvoudig op te lossen probleem. Soms wel branden, soms niet, maar juist bij inschakelbare 4x4 wil je zeker weten dat het systeem goed is in- en uitgeschakeld. Dit laatste met name wanneer je de verharde weg weer oprijdt, om “wringen” in de aandrijving te voorkomen.

Ook werd ik op enig moment geconfronteerd met een achterklep die niet meer open wilde. Het kostte een monteur (en ik stond erbij) meer dan een uur om de achterklep voldoende te demonteren, om te constateren dat een pinnetje in de sluiting van het mechanisme was afgebroken en precies het mechaniek blokkeerde.
Daarmee vergelijkbaar is dat één van de achterdeuren niet meer van binnen open ging, wat eveneens te maken had met afgebroken mechaniek.

Een afgebroken pinnetje in het roldoek van de achterbak maakte dat deze niet meer oprolde.

De stoelverwarming in de bestuurdersstoel werkte niet; probleem zat in het verwarmingselement in de stoel. Alleen demontage en vervolgens opnieuw bekleden van de stoel zou soelaas bieden, maar dat aanbod heb ik wijselijk afgewezen.

Een andere bijzonderheid betrof dat de auto soms niet doorhad dat de voordeuren open stonden; de “voelers” in de dorpels werkten niet meer goed. De binnen- en deurverlichting ging dan niet aan, wat soms erg hinderlijk kon zijn.

En voor wie dacht dat daarmee wel te leven was (ik was zo iemand) ging er op gegeven moment het emissielampje branden. De specialist verdacht een lambdasonde (dat wees de foutcode uit) en vervanging van de lambdasonde zou voldoende zijn. Maar, u raadt het al, vervanging hielp niet. Na veel getest, de auto dagen kwijt te zijn geweest (testen moest namelijk met koude motor) was ik uiteindelijk bijna € 1100 verder zonder resultaat. Een volledige vervanging van alle vier de lambdasondes én de katalysator zou het enige zijn dat het euvel met zekerheid zou oplossen. Een aanvullende kostenpost van € 2000 lag dan nog in het verschiet.

Het was dit laatste dat mij ertoe bracht om afscheid te nemen van mijn Mitsubishi, en ik vrees ook van Mitsubishi in het algemeen. Ik heb al vele auto’s in bezit gehad met deze en hogere kilometerstanden en een deel daarvan was technisch gelijkwaardig gecompliceerd (of gecompliceerder). Maar deze waslijst aan mankementen (en geloof me, het was nog lang niet alles) heb ik nog niet eerder meegemaakt. Met name kleine zaken (zoals die “voelers” in de deur, afbrekende mechanieken etc.) zijn irritant en doen flink afbreuk aan het oerdegelijk beeld dat ik van Mitsubishi had. Goed, de Pajero Sport kostte dan weliswaar een derde minder dan zijn grote broer de Pajero, maar het mag toch niet zo zijn dat een auto als deze met deze kilometerstanden zo veel gammelheden vertoont.

Gewone minpunten in het dagelijks gebruik waren er ook wel, maar dit kwam met name doordat ik dit type auto misschien te veel de snelweg op dirigeerde. Daar viel op dat de 4-traps automaat echt achterhaald was; even een tandje terug en het toerental zat meteen rond de 4000. Daar wordt je niet vrolijk van. De 170 PK die het blok levert is voor een 3.0 V6 is ook niet bijster veel. Ter vergelijking: een BMW X5 uit die jaren werd ook met een 3.0 V6 geleverd, maar had bijna 250 paarden onder de motorkap en een vergelijkbaar koppel. Qua prestaties meteen een wereld van verschil. Niet dat je een Pajero Sport moet kopen om de stoplichtsprintjes te winnen, maar iets meer power was soms zeker wel gewenst.

Was het dan alleen kommer en kwel? Zeker niet. De Mits was een heerlijke reisauto, die eenmaal op snelheid en op de cruisecontrol op 130 km / u met een heerlijk zachte V6-roffel op de achtergrond je van A naar B bracht. Reizen naar Oostenrijk en Frankrijk werden met plezier afgelegd. Een auto met verrassend veel binnenruimte, goed zicht rondom, een in mijn ogen en in de uitvoering die ik had tijdloze en mooie uitstraling. Buitenmaten die parkeren in de stad niet tot een buitenmenselijke opgave maken. Goede terreinkwaliteiten (nooit tot het uiterste getest overigens), in vergelijking met zijn concurrenten nog redelijk verbruiksvriendelijk (1:8 gemiddeld) en praktisch in klein onderhoud. Het vervangen van een koplamp bijvoorbeeld was bij geen enkele auto zo makkelijk. Een auto om van te houden dus, zeker voor iemand als ik. En die liefde was er ook wel, maar werd door de Pajero Sport helaas zwaar op de proef gesteld. Te zwaar.