Ford Ranger Super Cab 2.2 TDCi XLT (2013)

autoreview

11 juni 2013 om 14:47

Uitvoering	Ranger Super Cab 2.2 TDCi XLT
Versnellingen	6, Handgeschakeld
Bouwjaar	2013
Jaar van aanschaf	2013
KM-stand bij aanschaf	10 km
KM-stand laatst	20.000 km

Afscheid van de Ranger

20.000 km
11 juni 2013

Ford Ranger Super Cab XLT 2013

Korte inhoud van het voorgaande.
Mijn vorige auto was een Ford Ranger Super Cab Wildtrak 2012 van het type dat in 2009 werd geïntroduceerd, en vrijwel identiek was aan de Mazda BT-50. Het was dan ook een Mazda-ontwerp en hij kwam van dezelfde band in Thailand. Ik kocht hem in maart 2012. Het was een van de laatste Rangers uit die serie. 'Wildtrak' betekent een hele verzameling deels nogal opzichtige en niet allemaal even functionele toeters en bellen. 'Laatste van de serie' betekende een forse korting. Dat, samen met de rijkwaliteiten van de auto en de handige suicide-doors achterin, gaf de doorslag om die auto te kopen, als opvolger van mijn Toyota Hilux uit 2003, die me tegenviel. Gedoe met koppeling en versnellingsbak en vooral: veel roest op het chassis en voorwielophanging. Mijn eerste Hilux, uit 1990, was veel beter. Had ik nooit weg moeten doen. (Toyota-monteur: 'Dan had je nou een tuin vol Toyota's gehad!')

Inmiddels veel gelezen over de nieuwe Ranger. Vrijwel unaniem positieve berichten. Onder andere nogal wat veiliger, dankzij ESP. Als ik van die nieuwe Ranger nou een eenvoudiger versie kocht had ik een auto die beter bij me past en hoefde ik misschien niet al te veel bijbetalen...

De nieuwe.
Dat lukte. De nieuwe auto op 10 mei 2013 gehaald. De eerste impressies zijn gunstig, op één punt na, waarover later meer.
De auto is veel zorgvuldiger en netter ontworpen dan de vorige Ranger. Geen schroeven in het blikveld, en de elektrische bedrading onder de motorkap ziet er veel netter uit. Het interieur en het dashboard doen minder speelgoedachtig aan dan van de vorige Ranger, hoewel het van mij nog wel wat 'rustiger' had gemogen, zoals bij VW's Amarok.
Daar staat tegenover dat de laadbak links een centimeter korter is dan rechts. Op zich geen ramp, maar ik brak me wel lange tijd het hoofd over hoe het nou toch kwam dat die deksels die ik zelf aan het maken was steeds scheef op de bak kwamen te liggen terwijl ik toch zo netjes had gezaagd. De bak van de vorige Ranger was trouwens ook niet recht.
De geluidsinstallatie is verrassend goed, en de dure set speakers die ik alvast had gekocht blijft nog even in de kast liggen.

Stille kracht.
Eerste punt dat opviel was hoeveel stiller de motor is, of liever: beter gedempt, want buiten is het nog een onvervalste diesel. Het bandengeluid is in verhouding erg sterk, en komt vooral binnen via de luchtafzuiging in de achterwand van de cabine. Binnenkort maar eens wat geluiddemping aanbrengen; dat lukte in de vorige Ranger ook goed.
De eerste rit, naar huis, bleek de motor niet veel sterker en de auto niet veel sneller dan de 'oude' Ranger. Alleen kun je merken dat de motor van de nieuwe veel meer koppel onderin heeft. Tussen 1500 en 2500 toeren trekt hij als een beul en hij trekt in z'n zesde versnelling nog best vlot op.

Versnellingsbak.
De versnellingen - het zwakke punt. De auto schakelt moeizaam; je voelt sterke weerstand bij het duwen van de ene naar de andere versnelling. En als je dan wat harder duwt kraakt-ie. Ook schiet de bak bij het wegrijden soms uit z'n één of uit de achteruit. Dat vervelende schakelen is des te lastiger doordat de eerste drie versnellingen veel dichter bij elkaar liggen dan bij de vorige Ranger, en je dus meer moet schakelen. Vanwege dat hoge koppel onderin was dat wat mij betreft ook niet zo nodig. Mijn Toyota Hilux schakelde een stuk beter, maar die schakelde zelfs beter dan de Mazda MX5 die ik er een tijdje naast had.
Ik hoop dat het schakelen na verloop van tijd en kilometers beter wordt. En een lichtpuntje: de achteruit is veel lager gegeard dan in de vorige Ranger, waarover droeve verhalen over verbrande koppelingen gingen omdat de achteruit daarvan zo hoog was.

Airco.
Het tweede, minder belangrijke, minpunt is de airco. De Ranger XLT heeft in tegenstelling tot de duurdere types een handbediende airco. Alleen: die is niet (alleen) handbediend. Op allerlei momenten (bijvoorbeeld als je de temperatuur op z'n laagst zet) schakelt hij zichzelf in, en vaak gaat dan ook nog de klep die de verse buitenlucht binnenlaat dicht. Het is om horendol van te worden. Ik laat in mijn Ranger evenals in de vorige een Webasto sunroof inbouwen. Aan airco heb ik alleen behoefte als het heel warm en/of vochtig weer is. En dan wil ik hem graag zelf mogen inschakelen!

Canbus.
De nieuwe Ranger was voor mij de eerste kennismaking met het Canbus-systeem dat het allemaal veel beter weet dan het vroegere accuutje-schakelaartje-lampje.
Canbus weet geen weg met LED-lampen op je trailer (in mijn geval: opzetcamper) en de berichtgeving over wat je daaraan bij de Ranger moet doen is nogal mysterieus. Ford Nederland is sowieso niet erg scheutig met technische informatie. Gelukkig heb ik inmiddels het werkplaatshandboek op Cd-rom, uit Australië, waar de auto ook is ontworpen. (Hij wordt gebouwd in Thailand en Zuid-Afrika, om het simpel te maken; het is dus in elk geval beslist géén Amerikaanse pick-up.)
Het probleem van LED-lampen en Canbus is dat het Canbus-systeem wel lampen 'ziet' maar die trekken zo weinig stroom dat Canbus denkt dat ze stuk zijn. Afgaande op informatie op internet heb ik dat opgelost door in de opzetcamper parallelweerstanden aan de (extra) achterlichten te monteren. Dat werkte, in elk geval bij stilstaande camper naast de auto. Ik las ergens dat Adria caravans om dit probleem te tackelen 'ouderwetse' gloeilampjes in de disselbak monteerde, die ook parallel aan de mooie LED-achterlichten waren geschakeld. O wonderen der moderne techniek.

Conclusie.
Ik mopper wel een beetje, maar ik ben blij met mijn mooie nieuwe blauwe Ranger. Hij rijdt lekker en rustig, en hij zal straks met de vakantie ongetwijfeld goed weg weten met mijn camper.
Ik ben ZZP-er die een groot deel van zijn tijd doorbrengt achter zijn PC en verder af en toe een verhaal houdt voor een zaal, of ernstig adviseert aan een grote tafel. Dat ik pick-up rijd is omdat ik eigenlijk altijd vrachtwagenchauffeur had willen worden. Maar hij komt ook goed van pas voor die camper en bij expedities naar de boomkwekerij en naar Gamma. Doordat ik minstens 10% van de kilometers voor mijn werk maak, kon ik de BTW terugvragen en hoefde ik geen BPM betalen. Anders had ik me deze auto ook niet kunnen permitteren.

Verbruik over de eerste ruim 700km was 1 op 10,6.

Wordt vervolgd.

18 september 2014

20.000 km, twee vakanties en een versnellingsbak later

De Ranger heeft in mijn bezit dik 20.000 km gelopen en ik ben er twee keer mee op vakantie geweest, een keer met een opzetcamper in de laadbak en een keer met een kleine caravan erachter. Het gemiddelde verbruik was ongeveer 1 op 11.
In augustus heb ik de auto ingeruild.
Hieronder vind je mijn aanvullende ervaringen. Ze zijn niet bepaald gunstig.

Het goede nieuws
Het goede nieuws eerst. Met de cruise control op 110 zoemde de Ranger rustig en tevreden met de opzetcamper (met onze spullen erin zo'n 700 kg, totaal bijna 3 meter hoog) in de bak voort over de snelweg. De auto blijft dan ook prima stabiel. Verbruik is dan wel ongeveer 1 op 9. Ruwweg hetzelfde verhaal geldt met een Kip youngtimer caravan.
De motor is geweldig: hij trekt vanaf 1500 toeren met volle kracht. Je kunt dus snel opschakelen. Althans wat de motor betreft...

Versnellingsbak
De versnellingsbak was van meet af aan een ergernis, en die werd steeds groter. Het schakelen ging erg zwaar en dat was des te vervelender doordat de eerste drie versnellingen nodeloos dicht bij elkaar liggen en je zeker in de stad dus veel moet schakelen. Het vergalde het rijplezier volledig.
Na de eerste vakantie speelde de onvolprezen Geert Ennema van Sutherland in Heerenveen het klaar de bak beter af te stellen waardoor hij iets beter schakelde. Waarom de bak niet meteen in de fabriek goed was afgesteld blijft onbekend. Een wondertje van souplesse was het echter nog bepaald niet. En schakelen van twee naar drie ging nog steeds vaak met luid gekraak gepaard, dat was echt onacceptabel. Op internet zijn veel sombere meldingen te vinden over deze MT82 versnellingsbak die ook in exoten als de Ford Mustang en sommige Land Rover Defenders is gemonteerd. 'Getrag' is een solide naam in de versnellingsbakkenwereld, maar deze komen uit China... De bak werd gedemonteerd, en het bleek dat de synchromeshringen niet goed waren. Levertijd van deze onderdelen voor een auto die al ruim een jaar op de markt was... minstens drie maanden. Dus is er bij 9000 km een compleet nieuwe versnellingsbak achter gekomen. Die lag kennelijk wel in het magazijn. Maar ook bij deze bak ging het schakelen van twee naar drie soms met tenenkrommend gekraak gepaard. Toevoeging van XL-18 (een Ford-product dat bij de importeur onbekend was maar standaard bij Mustangs wordt gebruikt en na een beetje Googelen ook in Nederland zo te krijgen was, zij het voor zo'n 70 Euro voor 27cc) aan de olie hielp nauwelijks of niet.
Het meeste bizarre was nog dat bleek dat Ford Europa al lang van de versnellingsbakproblemen op de hoogte was maar de dealers en al helemaal de klanten in het ongewisse had gelaten. Mm.

Ergonomische blunders
Als je wat langer in een auto rijdt gaan je meer zwakke punten opvallen. Dat ging ook zo met mijn Ranger. En de lijst is niet gering.

Uitzicht
De nieuwe Ranger heeft een heel vlak liggende voorruit en erg dikke A-stijlen, die voor enorme blinde hoeken links en rechts zorgen. Tot overmaat van ramp zijn die A-stijlen van binnen met wit plastic bekleed, wat je gezichtsveld nog meer verstoort. Ook zorgt de vlakke voorruit ervoor dat al bij normaal daglicht het dashboard hinderlijk in de voorruit wordt gereflecteerd. Ik zag op internet de tip om een polaroid zonnebril te gebruiken. Dat wèrkt!
De linkerbuitenspiegel kan niet ver genoeg naar buiten worden versteld. Nòg een behoorlijke blinde hoek dus. De automatisch dimmende binnenspiegel dimt veel te laat en te weinig.
De automatische antiverblindingsspiegel dimt te laat en te weinig.
De automatische ruitenwissers beginnen te laat en gaan daarna, zeker om het goed te maken, al snel over naar die zinloze en irritante snelste stand. O ja, en ze laten rechts een groot stuk in het ongewiste.

Deurgreep en raambediening
De deuren van de Ranger zijn groot en zwaar en je moet er dus stevig aan trekken om de deur te sluiten. Mechanica voor de eerste klas over koppel = kracht x arm leert dat die greep dan zo ver mogelijk naar achteren moet zitten. Maar ze zijn juist heel ver naar voren geplaatst en hebben hun plaats verruild voor die van de elektrische ruitbediening. Die zit daardoor te ver naar achteren, buiten bereik en buiten gezichtsveld.

Slechte stoelen
Het vlak van zitting en leuning van de stoelen in de nieuwe Ranger tussen de 'wangen' is te smal, ook als je niet erg breed bent gebouwd. Je rug wordt daardoor over de lengte van je ruggengraat onvoldoende ondersteund. De stoelen van mijn vorige Ranger waren veel comfortabeler. De verstelbare lendensteun is hooguit een bekkensteun. De steun in je lendenen is onvoldoende. Ik heb dit 'opgelost' met zo'n ouderwets verstelbaar ijzerdraad-met-plastic-rekje dat ik nog had liggen...

Bouwkwaliteit
Vanwege mijn opzetcamper had ik het ladderrek van de laadbak verwijderd. De bak bleek daaronder tot mijn verbazing niet gelakt te zijn maar alleen in de primer te zitten! Hetzelfde geldt voor de scharnieren van de achterklep en zelfs de hele onderkant van de bak. Ford Nederland reageerde via mijn dealer dat de auto's nu een keer zo gebouwd worden. Tja...
De scheluwe laadbak heb ik al in mijn eerste verslag gemeld. Inmiddels was er na enkele (zomer)maanden op het chassis, de voorwielophanging en de aandrijflijn roest verschenen. Het leek wel een Fyra. De dealer verzekerde me dat het geen kwaad kon maar toch. Dus heb ik de Ranger een Dinitrolbehandeling laten geven bij Gosliga in Leeuwarden, voor zover mij bekend de beste in het noorden des lands. De medewerker die de klus klaarde was verbaasd over het gebrek aan anticorrosiemaatregelen aan de auto.
Begin dit jaar (2014) was er een terugroepactie van Ford vanwege... de slechte anticorrosiebehandeling. Opnieuw behandelen was bij mijn Ranger natuurlijk niet nodig dus vroeg ik in plaats daarvan bescheiden of ik de kosten van het tectyleren dan (voor een deel) terug kon krijgen. Nee, zei Ford, want we kunnen de kwaliteit van die behandeling niet garanderen. Alsof ze dat wel konden bij die van hun eigen behandeling... Wàt een dedain.

Tests?
Je vraagt je af of de testers die de Ford Ranger 'meedogenloos hebben getest in de meest uitdagende omstandigheden, bij extreme temperaturen en over de ruwste terreinen' (citaat van Fords website) de auto ooit ook eens een weekje als dagelijks vervoer meenamen. Dan hadden ze al deze problemen zo ontdekt en had Ford er iets aan kunnen doen. Echt onbegrijpelijk. En onvergefelijk. En of de versnellingsbak in die testauto's ook uit China kwam?
De Ranger is pick-up van het jaar 2013 geworden en ik vraag me dus af of ook de sukkeltjes van die jury hebben zitten slapen. Zó slecht zijn de HiLuxen, Navarra's etc toch niet?

De houding van Ford
Al in december 2013 schreef ik Ford Europa een brief met alle problemen, uiteraard met verzoek om een reactie. Die kwam niet. Naar aanleiding van de terugroepactie een soortgelijke brief naar Ford in Engeland. No reply. Toen maar een droeve mail gestuurd naar de meneer die altijd de juichende mail-persberichten van Ford Nederland ondertekent. Die beloofde dat het allemaal beter zou worden. Werd het niet. Na enige tijd kwam er een brief dat ik mijn eerste brief naar Ford Europa waarschijnlijk naar de verkeerde afdeling had gestuurd. Kijk jongelui, dàt is PR. In een béétje klantgericht bedrijf wordt zo'n brief in zo'n geval natuurlijk linea recta naar de juiste afdeling doorgestuurd.
En ook niet bepaald netjes van Ford om de dealers èn klanten het maar te laten uitzoeken wat de ondeugdelijke versnellingsbakken betreft.

Afweging
Het zal duidelijk zijn: mijn oordeel over de nieuwe Ford Ranger is gewijzigd in nadrukkelijk 'niet weer kopen'. Er is gewoon te veel mis met deze auto. Het is de slechtste auto die ik ooit heb gehad. Het ironische is dat ik destijds mijn oude Ranger (door Mazda ontworpen en op dezelfde band in Thailand gebouwd) heb verruild voor deze nieuwe, voornamelijk vanwege de extra veiligheidsvoorzieningen zoals ESP. Ik hoopte die nooit nodig te hebben, en je merkt er normaliter natuurlijk niets van. De oude Ranger reed veel lekkerder. En dàt merkte je elke kilometer, elke dag.
Dat ik de behandeling door Ford Europa en de Nederlandse importeur als schofferend heb ervaren zal ook duidelijk zijn. Dat ik niet de enige ben valt op diverse internationale fora te constateren.

Dat was een van de redenen dat bij de keuze van de nieuwe auto de Ford-kandidaat al spoedig afviel.
Voor zover ik nu kan nagaan zal straks mijn review van mijn nieuwe auto, géén Ford dus, veel vrolijker worden!

Voor de volledigheid laat ik u nog even meegenieten van de laatste mail van Ford:

'Uw e-mail hebben wij ter informatie aan het dossier toegevoegd.
Uiteraard betreuren wij dat het zo heeft moeten lopen, maar wij wensen u straks veel rijplezier in uw nieuwe auto.'

Las laatst dat het niet zo goed gaat met Ford. Verbaast me niet. Verdriet me ook niet zo.