Uitvoering

Saratoga 3.0i SE

Versnellingen

4, Automaat

Bouwjaar

1991

Jaar van aanschaf

2016

KM-stand bij aanschaf

129.000 km

KM-stand laatst

138.000 km

Mijn Grijsler...

138.000 km

26 december 2017

Als puber was ik, medio jaren negentig, gek op Amerikaanse auto’s. Er was vanaf ongeveer 1990 een enorme opleving van de verkoop van Amerikaanse auto’s in Nederland. Eenzelfde opleving had eind jaren zeventig plaatsgevonden.
Tijdens mijn middelbareschooltijd werd het straatbeeld nog sterk bepaald door Opel Kadett en VW Golf. Voor de jongeren onder de AW-lezers is die dominantie van de Kadett moeilijk voor te stellen. Met zoveel Duitse eenheidsworst stonden Amerikaanse auto’s voor een andere, exotische wereld. Snelheid of sportiviteit hebben mij nooit geïnteresseerd. Comfort en overdaad wel.
Met name General Motors was goed vertegenwoordigd op de Nederlandse markt. Je zag vanaf ongeveer 1991 veel Chevrolet Corsica en Beretta. Taxibedrijven en uitvaartondernemers reden in de enorme Caprice van Chevrolet. Van Pontiac zag je de Bonneville en GrandPrix. En dan had je nog de dure modellen van Cadillac, waaronder de Seville en Eldorado. Ik sla wat modellen over en ga naar Ford, dat met name Mercury op de Nederlandse markt bracht. Je zag geregeld een sedan of station van de Sable, wat een tamelijk futuristische auto was. Daarnaast verkocht Hessing de majestueuze Grand Marquis. Fabrikant Chrysler, dat op de rand van de afgrond had gebalanceerd, was flink vertegenwoordigd met de Voyager en met de Jeep Cherokee. Beide ook in de Grand-editie.
En dan had Chrysler nog één sedan op de markt: de Saratoga. En daar gaat deze review over. De foto komt overigens van Google, want zo’n mooi kiekje lukt mij niet.Toen ik op Marktplaats zocht naar een Amerikaan, watertandde ik altijd bij een Grand Marquis. Maar ook de Buick Park Avenue stond hoog op mijn verlanglijstje. Dat zijn nu juist auto’s die het nog vrij goed doen, dus wel een paar duizend euro kunnen kosten. Nu speelt geld geen rol voor een heer van stand, maar ik wilde ook een hond in de auto vervoeren. Een natte haarbal op het leder van een Buick vond ik zonde, dus viel mijn keuze uiteindelijk op een Chrysler Saratoga uit februari 1991. De auto werd verkocht door een jongen die op het punt stond om naar Canada te emigreren. Hij had de auto maar een paar maanden gehad. Daarvoor was de auto bijna 25 jaar van de eerste eigenaar geweest! En die was zuinig op de auto geweest. Niet alleen op het uiterlijk, maar ook op de motor. Hij had in 25 jaar minder dan 125.000 km met de auto gereden. De laatste tien jaar had de auto nauwelijks gereden.
Nadat een ervaren garagist naar de auto had gekeken en verbaasd was over de conditie, besloot ik de auto voor een luttele 900 euro te kopen. De garagist had al wat verbeterpuntjes aangewezen, maar 900 euro is natuurlijk een koopje. Nadat ik de auto eind april 2016 had gekocht, besloot ik de auto mechanisch goed aan te laten pakken. Tien jaar bijna stilstaan is niet goed voor een auto, dus ik liet alle vloeistoffen vervangen. De riemen werden vervangen, de waterpomp, de einddemper en een jaartje later werden uitgedroogde rubbers vervangen die voor oliedrup zorgden. De airco bleek niet te werken en het ombouwen van het systeem zou gelijk staan aan de aankooprijs van de Chrysler
Zo’n 1800 euro verder was de Saratoga helemaal in topconditie. In de tussentijd had ik er al probleemloos mee gereden. Nu, in december 2017, ben ik nog steeds heel tevreden over deze 27 jaar oude auto en heb ik er zo’n 10.000 kilometer mee gereden. Mijn vrouw heeft voor woon-werkverkeer een Nissan Micra. Voor langere afstanden gebruiken we de Chrysler. Qua comfort is er natuurlijk een wereld van verschil. Gegeven mijn lengte is het rijden in een Micra een kwelling, maar de Chrysler daarentegen…
In 1991 was de Saratoga bedoelt als concurrentie voor de grote Europese auto’s, zoals de Peugeot 605 of de Citroen XM. De Saratoga was met 60.000 gulden geen goedkope auto, maar een serieuze optie voor de luxe- en comfortminnende koper. Er was een 2.5 liter viercilinder met handgeschakelde bak beschikbaar, maar de meeste kopers kozen voor de 3.0 V6 met automaat. Juist die V6, van Mitsubishi, maakt deze auto zo’n fijne wagen. Hij start altijd probleemloos en trekt erg snel op. Bij een groen stoplicht laat je de bekende moderne leasebakken moeiteloos achter je. De auto is uiteraard uitgerust met een cruise control. Op de snelweg stel ik die in op 100 km per uur en dan cruise je heerlijk rustig door onze delta. De met velours bekleedde stoelen zitten heerlijk en zijn elektrisch goed verstelbaar. Helaas stellen de hoofdsteunen weinig voor, zoals gewoonlijk bij Amerikanen uit die tijd. Het met leder bekleedde stuurwiel ligt heerlijk in de hand en is al uitgerust met een airbag. De vering is zacht, maar het is geen deinende slee. De auto is voorzien van een boordcomputer, die niet alleen openstaande portieren aangeeft, maar je ook voortdurend vertelt wat het verbruik is. En op de snelweg, met cruise control, valt dat alleszins mee. 8 liter per 100 km is heel normaal en minder is ook gemakkelijk te halen. Ik rijd met deze auto veel korte afstanden en binnen de bebouwde kom lust de auto een fikse slok. 1 op 10 is dan heel normaal, maar minder zuinig ook. Dit vind ik geen probleem.
De Chrysler heeft een fikse kofferruimte en een groot motorcompartiment. Dat geeft mij een veilig gevoel. Het is toch wat anders dan een oude Cooper. Ook het feit dat je in het verkeer snel kunt optrekken, geeft een veilig gevoel.
Vroeger zag je de Saratoga geregeld, ook in mijn saaie grijs. In anderhalf jaar heb ik nooit een ander exemplaar gezien. Er schijnen nog maar enige tientallen exemplaren rond te rijden. In Amerika werd dit model niet verkocht, maar wel als Dodge Spirit en Plymouth Acclaim. De styling van de modellen was vrijwel identiek, alleen de voorzijde verschilde behoorlijk. Helaas hebben deze modeljaren Saratoga niet de mooiste voorzijde. De laatste modellen, 1995-1995, hadden een minder sportieve voorkant. De steile achterraampartij daarentegen vind ik buitengewoon fraai. Ik houd van hoekige auto’s en dit is een kenmerkend exemplaar.
Het brandstofverbruik binnen de bebouwde kom accepteer ik, maar is een negatief puntje. De onderdelen worden schaarser en dat is ook een minder punt van een 27 jaar oude auto. De auto weegt 1350 kilo, dus is in de wegenbelasting ook niet heel voordelig. De niet-werkende airco is bij vochtig weer vervelend, maar geen ramp. De veel te lage hoofsteunen zijn ronduit irritant.
Ik blijf mij er over verbazen hoe roestvrij deze auto is. Daarnaast werkt alle elektronica nog. In 1990 en 1991 voerde Autovisie een duurtest uit met de Saratoga. De auto werd als zeer betrouwbaar en comfortabel beoordeeld. En dat snap ik helemaal. Erg tevreden over mijn Grijsler.

9,5