Alfa Romeo Spider 1.8 T.Spark 16V (1998)
autoreview
Signalement
| Uitvoering | Spider 1.8 T.Spark 16V |
|---|---|
| Versnellingen | 5, Handgeschakeld |
| Bouwjaar | 1998 |
| Jaar van aanschaf | 2009 |
| KM-stand bij aanschaf | 101.000 km |
| KM-stand laatst | 115.000 km |
Verliefd op je veertigste
De titel verwijst naar mijn weblog waarin ik de aanleiding tot aanschaf heb beschreven en ik wil u waarschuwen: lees deze blog uitsluitend wanneer u een stabiele relatie met uw partner hebt!
Ook de aanschaf bij Munsterhuis heb ik reeds bezongen, zie mijn bijdrage onder het hoofdstuk MyReview Dealer (Munsterhuis, Hengelo). De toonzetting van dat epistel riekt naar steekpenningen maar wees gerust: hier spreekt het verliefde hart van een midlifepuber die zojuist de fijnste spider van Nederland heeft aangeschaft. Na drie weken vlinders in de maagstreek wordt het tijd om een poging te wagen een rationeel verslag te produceren maar vergeeft u mij op voorhand: ik schrijf nog steeds door een roze bril.
Het gaat hier om mijn eerste Alfa Romeo en mijn eerste cabriolet. Zijn spirituele voorganger was een Peugeot 106 Rallye (rood met witte stalen wielen) waarvan ik 9 jaar geleden afscheid heb genomen. In mijn dromen kan ik exact zijn geluid, trekkracht en geur voor de geest halen. En soms komt alles goed want tot mijn verbazing staat er nu een echte Alfa Romeo Spider onder de carport. En hij is mooi... en hij rijdt fijn.... iedere ochtend knijp ik nog even in mijn armen, ik kan nog steeds niet geloven dat-ie van mij is! Mijn oudste dochter constateert dat mijn glimlach in rechtstreekse verbinding met het gaspedaal staat, mijn lief houdt het niet droog wanneer zij mijn gezicht ziet bij het in- en uitstappen. Wat kan het mij ook schelen!
Genoeg gezeverd. Mijn Spider is het instapmodel: de 1.8 twinspark met 144 paardjes en 169 Newtonmeter onder de kunstof kap. Hoewel: tijdens een directe vergelijking met de 2-liter voelde ik geen verschil. Ik vermoed dat de vorige eigenaar mijn wagentje heeft opgevoerd. De typeplaatjes zijn verwijderd van de achterklep en tijdens het Spettacolo Sportivo bleek hij ook te zijn verlaagd ,volgens het oordeel van andere 916-bezitters.(916...ik begin zelfs Alfa-jargon te gebruiken, diagnose: niet meer voor rede vatbaar.) Verder heb ik de bewuste keuze voor stoffen bekleding en een handmatig bedienbare kap gemaakt. Op een lederen zetel kun je lelijk het zitvlak roosteren en bij proefritten met 2 exemplaren voorzien van elektrische kap bleef het vouwdak midden in de polder in beschamende positie haken. U ziet het: zelfs tijdens een totaal emotioneel aanschafproces heb ik nog wel eens vlagen van luciditeit.
Afijn: verder is-ie tutti originale, prachtig overgespoten in Alfa Rosso, voorzien van mooie Lusso-velgen en een nekschot (pardon, windscherm). Verder verwijs ik u naar de specificatielijst elders op deze site.
En nu gaan we rijden!
Je zit in een echte sportwagen, laag in een stevige stoel met het (te grote) stuur ver naar je toegetrokken onder de neus. In tegenstelling tot stalen blikopeners zit je niet onder maar achter de gekromde voorruit. Ruitjes omhoog, windscherm in de nek en je kunt tot 120 km/uur beschaafd converseren.
Onder trente-mille giri (amateur-Italiaans) is-ie kalm. Volgens mij kun je dan zelfs een beetje zuinig rijden! (drie kinderen met mooie schoolrapporten). En daarna gaat hij zingen, vierduizend, vijfduizend toeren en je weet niet wat je overkomt. Zeker met de kap naar beneden produceert het motorblok samen met de uitlaat een geluid, dat is, dat is, dat is,....een acuut writers-block. Je voelt je als een achtjarige op zijn nieuwe fiets, terwijl je niet eens zo snel gaat.
Het topvermogen en -koppel wordt geserveerd bij zesduizend toeren maar dat durf ik niet. Ik ben mentaal nog niet zover, bang dat ik mijn machientje in mijn onervarenheid naar de sodemieter help.
Bovendien maak ik al kennis met het lijden wat met het bezit van een Alfa Romeo met zich mee schijnt te brengen. Hij wordt namelijk niet warm. Tijdens de aankoop scheen de zon niet alleen in mijn hart maar ook aan de hemel, nu het frisser wordt blijkt de temperatuurnaald op de snelweg niet hoger dan 70 graden te komen. In de file en de stad loopt-ie keurig door naar 90 graden, ook de kachel functioneert naar behoren. Kapotte thermostaat of sensor, Munsterhuis zal het weten. Daarenboven sluit het bestuurdersportier suboptimaal, de ruit slaat bij gesloten kap met een verontrustende klap tegen een metalen strip. Moet dus even afgesteld worden voordat de zijruit versplintert. Tot die tijd, het raam een dameshaar naar beneden alvorens het portier te verzegelen.
Ik ga hem zoveel mogelijk rijden, met de kap omlaag totdat ik een serieuze voorhoofdsholte-onsteking heb opgelopen. En voor woon-werk verkeer natuurlijk. Na een stressvolle dag is zelfs filerijden draaglijk geworden. Bovendien hebben mijn mede-forensen uitzicht op mijn mobiele kunstwerk, hopelijk tovert mijn spidertje een glimlach op hun gezicht. Zo bezien strekt mijn liefhebberij zelfs tot maatschappelijk nut, ik ga meteen subsidie aanvragen!
Wordt vervolgd
dingen die stuk gaan
En ik had het kunnen weten.
Tijdens het proefrijden bij Munsterhuis viel het me al op dat de temperatuur slechts langzaam steeg. Maar ja, raspaardje he? Bovendien was het buiten 25 graden dus uiteindelijk werd de motor toch warm.
De andere spider waarvan ik mocht proeven kwam wel rappelings op temperatuur maar die liet ik in al mijn wijsheid lekker staan.
Na 10 dagen en 1.000km zette ik koers naar Zandvoort voor het Spettacolo Sportivo. De hittegolf was inmiddels overgewaaid en nu bleek het blok tijdens de hele rit van midden-Nederland naar de kust niet warmer dan 50 graden te worden. Mijn lekenoordeel vermoedde een kapotte thermostaat. Zelf kreeg ik het overigens wel warm, de eerste twijfel na de verliefdheid, zeg maar.
Doel van mijn bezoek was een kritisch oordeel over mijn aankoop te laten vellen door andere bezitters van het type 916 en jawel, nadat mijn spider keurig door de organisatie tussen zijn soortgenoten was gedirigeerd kwamen de eerste spider-afficionados op het nieuwe gezicht af. Ik voelde mij alsof ik met m'n nieuwe verkering bij m'n ouders aan kwam zetten en vroeg nederig hun ervaren oordeel.
Het vonnis luidde dat mijn spider weliswaar niet origineel meer was (verlaagd met witte novitecs, wist ik veel) en dat de antenne elektrisch moest verzinken. Daarnaast legde een vriendelijke heer op geduldige huisartsentoon uit wat er zoal kapot kan gaan aan dit type spider. Klonk tamelijk beangtigend allemaal. Uiteindelijk stelde hij mij gerust, ik had een fijn karretje aangeschaft.
Met Munsterhuis had ik afgesproken dat ik tijdens de garantieperiode een lijstje mocht aanleggen van ongerechtigheden welke voor afloop zullen worden gefixt. Maar met de ondertemperatuur wilde ik niet wachten. Bang voor motorschade als ik was, praktiseerde ik het nieuwe rijden door braaf bij 2.500rpm op te schakelen. Scheelde wel brandstof maar reed als Miss Universe in een nonnenklooster.
Bij Munsterhuis werd alles keurig opgelost, superzaak!
Er zit een nieuwe antenne op die zelden het spatbord verlaat want wie zet er nou een radio aan in een Alfa? Onderkoeling was inderdaad het gevolg van een kapotte thermostaat. Ik heb mezelf geschouderklopt om mijn technisch vernuft hoewel ik normaliter in staat ben tot brandstichting in een emmer water. De diesel van de leenauto waren de enige kosten die ik hoefde te maken en bij het ophalen van mijn Spider heb ik nog een tijd kwijlend door de showroom gelopen.
Ik heb meteen een paar vloerkleedjes in mijn Spider laten monteren en rijd nu meestentijds op blote voeten. Want waar ik kokosmatten verwachtte bleek dit hoogpolig tapijt.
Thans savoureer ik mijn Alfa ten volle.
Eerst kalmpjes warm laten worden. Want niet alleen het blok moet op temperatuur komen, ook de eerste keer naar drie schakelen dient met fluwelen hand te geschieden. Anders kraakt-ie als bij je eerste rijles. Zelfs de banden en de koets protesteren met gehobbel en gekraak gedurende de eerste kouwe kilometers. Maar zoals het een atleet betaamt, komt de Spider tot leven na een gedegen warming-up. En wat er dan met je gebeurt, zelfs schrijvend ga ik ervan glimlachen. Nu begrijp ik hoe een berijder van een dikke sportwagen zich voelt, zelfs al staat-ie (of zij) in een metersdikke file.
Maar toch is mijn leed niet geleden.
Naast de vele positieve reacties heeft een zekere onopgevoede minusvariant zijn of haar bewondering geuit door met een steen de motorkap van m'n Alfa te bekrassen. Het was niet eens leesbaar ook. Toen ik het ontdekte kwam ik net uit de kerk, ik had net zo goed niet kunnen gaan.
En het wordt nog erger:
Want zoals op hun hond lijken, begin ik dezelfde kuren als mijn Alfa te krijgen en ik had het kunnen weten: open rijden terwijl je voorruit aan de binnenkant bevriest is wellicht minder verstandig.
Dus nu ben ik zelf ziek, mijn Alfa heeft mij eronder gekregen. En helaas, mijn eigen garantie is reeds lang verlopen....
James Brown is dead..
M'n spidertje bivakkeert sinds half december onder de carport, gehuld in een molton bodybag. Ik vind het doodzonde om hem bloot te stellen aan pekel en ijzel dus wacht ik met toenemend ongeduld op het voorjaar. Slechts eenmaal heeft-ie de stalling verlaten. We vierden Oud en Nieuw bij mijn schoonouders en ik zag het al helemaal voor me: familie afwezig, spider thuis, detonerend vuurwerk op de motorkap, winterhoes gaat smeulen, Alfa inclusief carport vatten vlam, huis in de as, gelukkig nieuwjaar!
Dus toch maar meegenomen en op 1 januari in stijl naar huis gereden. Kap uiteraard naar beneden en met deze temperaturen ben je vervolgens snel van je kater en je goeie voornemens af. U ziet dus: een spider is een zeer nuttige investering.
Thans ben ik een omgekeerde ijsmeester en in die hoedanigheid speur ik de natuur af naar sneewklokjes en terugkerende zwaluwen, al was het er maar eentje. Want ik wil open rijden! En om het verlangen enigzins te blussen, start ik elke week braaf mijn macchina en voel ik me weer zeventien: wel starten maar niet mogen rijden. (Opnieuw: een uitstekende investering, een spider doet je jaren jonger voelen....)
Maar nu doet-ie het niet meer!!!!!
Schrik en beven bevingen mij toen ik zojuist de startmotor moeizaam rond hoorde zwoegen. Vervolgens viel het electronisch gedeelte van het dashboard stil en gaf de spider er de brui aan. Slechts de radio sloeg aan en dat nutteloze accessoire (want wat moet je daar mee in een Alfa Romeo) is waarschijnlijk de boosdoener.
Ontgoocheld heb ik het raspaard weer toegedekt, zelfs het genoegen van een stationair lopend motorblok is mij nu ontnomen.
Wat een treurnis! Ik hoop dat de aarde binnenkort eens fatsoenlijk opwarmt zodat ik, na reanimatie of transplantie van de accu, de scudetto richting automobiele lusthoven kan dirigeren. Ik droom van geurige polders, slingerende dijken, Francorchamps, Nordschleife.....
Een drieluik van angst en zorgen
Inmiddels ben ik een jaar en 15.000km verder en inderdaad, alles wat men over oudere Alfa’s zegt kan ik nu hartgrondig onderschrijven. Ik heb me het afgelopen jaar helemaal suf gereden. Zeiknat ben ik geregend nadat ik in de dagelijkse kruipfile door een hoosbui werd overvallen, op Spa-Francorchamps heb ik samen met mijn zoon mijn circuitdoop beleefd tenmidden van woestbrullende tiencylinder Gallardo’s en hooghuilende twaalfcylinder Fiorano’s. En op de meanderende Landstrassen van het Eiffelgebied leerde ik het weggedrag tot op het bot doorgronden. Inmiddels lees ik mijn Spider als een schelmenroman. Ik geniet van zijn fabelachtige wegligging, het motorgeluid en de vormgeving die nu gedateerd, maar over een aantal jaren klassiek genoemd zal worden. Alfisti kunnen mijn ervaringen in de Ardennen teruglezen in het Klaverblaadje.
Maar soms toont de liefde ook haar lelijkste gezicht.
Mijn rode spidertje is net als ik in een midlifecrisis beland. Soms manifesteren de symptomen zich op milde wijze, bij andere gelegenheden werd ik rauw in mijn handen en portemonnee gebeten. Het heeft even geduurd voor ik er mentaal aan toe was maar als je van je paard wordt gegooid moet je er meteen weer opspringen. Op deze plaats schrijf ik mijn trauma in drie bedrijven van mij af..
Het eerste malheur tekende zich letterlijk in het voorjaar af. Aangezien ik maximaal met geopende kap rijdt, plooi ik minimaal tweemaal daags de stoffen kap onder het daarvoor bestemde tonneau. Het plastic achterruitje bleek op de lange duur minder lenig, het kleurde dof en op een verder zonnige dag verscheen er een klein gaatje. Voor mijzelf niet direct een probleem. In november ben ik jarig en een plastic achterruit is een bijzonder origineel geschenk al zeg ik het zelf. Mijn vrouw, die beweert niks om auto’s te geven, dacht hier anders over en verzocht mij deze smet per omgaande te fiksen. Haar prachtige geschenk mocht niet ontsierd worden door gaten in ruiten, Miss Universe laat je immers ook niet de hele zomer met een koortslip lopen.
Afijn, contact gezocht met een paar dealers voor vervanging. Het ruitje zit van boven met een rits, van de zijkanten met klitteband en van onderen met inbusbouten bevestigd. Dat is geen kostbare klus. Het ruitje daarentegen wel. Houdt u vast: een laagje plastic ter grootte van een flinke handdoek moest tussen de 600 en 750 euro kosten! Dit is de keerzijde van exclusief rijden, de prijs die je betaalt als je een wagentje ment die in relatief geringe oplagen is gebouwd.
Maar een bijzonder probleem vraagt om een passende oplossing. Ik deel mijn woonplaats met veel ambulante ondernemers in brood en vis. Voor onderhoud aan bakwagens en luifels doen zij vaak een beroep op de plaatselijke zeilmaker en goed beschouwd heeft mijn Alfa Romeo ook een soort van tent, dus waarom niet?
Een gelukkige keuze, de zeilmaker was zelf in het gezegende bezit van een CLK met softtop en wreef zich verlekkerd in de handen voor zo’n fijn klusje. Voor tweehonderd euro’s had ik de volgende avond een strak gemonteerd ruitje, mijn spidertje was weer tadellos.
Een maand of twee later, pal naast de Nordschleife, werd ik pas echt wreed van mijn roze wolk gestoten. Maar daarover later, eerst langs de zielknijper met een doos tissues en de slijter voor valse troost. Ik begin al onvast te schrijffen waanneer ik terugdank aan deze helze julimiddag….
Wordt vervolgd
Mijn groene hel
Het tweede deel van het genoemde drieluik vol angst en zorgen heeft even op zich laten wachten, vergeeft u mij.
Maar afgelopen zomer onderging ik een zinsbegoochelende ervaring aan de rand van de Nordschleife en het heeft mij vele maanden gekost voordat ik voldoende relativeringsvermogen had om alles van mij af te schrijven. En schrijven werkt louterend voor de ziel, inmiddels geniet ik weer met volle teugen van mijn rode spidertje.
In een therapeutische sessie heb ik mijn narigheid van mij afgeschreven. Alfisti onder ons hebben dit relaas inmiddels in het Klaverblaadje kunnen lezen. Nu ben ik zover mijn ervaring met u te delen, als gewaardeerd lezer van dit forum. Maar deze helletocht laat zich niet in drie alinea's vangen. Ik wil u daarom verwijzen naar mijn weblog onder dezelfde titel (Mijn groene hel)
Kijk op deze fijne site onder Actueel/ Mijn weblog / Mijn groene hel of kopieer onderstaande URL:
http://www.autoweek.nl/myweblog.php?id=2518
U bent gewaarschuwd, wanneer u niet bestand bent tegen technische imperfectie of anderzins een zwak gestel heeft, sla dit verhaal rappelings over en troost uzelf met verhalen over bomvrije BMW's, eletrische Japanners of hondstrouwe Kia's.
Maar overweegt u een lezen vol avontuur, wilt u een TopGear Challenge aan den lijve ondervonden of wilt u de band met uw zoon verstevigen? Lees dan vooral het genoemde weblog. U zult met mij concluderen dat het bezit van een oudere Alfa Romeo bijdraagt aan het versterken van uw mentale weerbaarheid.
En: all's well that ends well. Mijn spider heeft inmiddels de 120.000 km overschreden, is getooid met een open luchtfilter en vooral een blijvende bron van sterke verhalen.
Wordt vervolgd
- Betrouwbaarheid
- Prestaties
- Comfort
- Kosten
- Zou u weer een auto van dit merk kopen? ja
Beoordeel deze review
Geef uw mening over schrijfstijl en bruikbaarheid. Bij tenminste vijf binnengekomen waarderingen zal de gemiddelde beoordeling getoond worden.
