Uitvoering

Brera 2.2 JTS

Versnellingen

6, Handgeschakeld

Bouwjaar

2007

Jaar van aanschaf

2018

KM-stand bij aanschaf

134.000 km

KM-stand laatst

142.000 km

Temptation

142.000 km

18 december 2018

“Een Alfa moet rood zijn”, is een veelgehoorde kreet. Mijn historie van Alfa’s bewijst echter het tegendeel. Na een blauwe GTV en een blauwe GT, is het nu de beurt aan een blauwe Brera. Ironisch genoeg was mijn eerste auto, een (Fiat) Coupe Fiat, wel rood.

Zoals blijkt uit bovenstaande alinea, rijd ik graag in auto’s waar niet veel mensen in rijden. Nu is een Brera al geen alledaagse auto, maar in het blauw metallic met 19-inch Turismo Internationale velgen en een Novitec uitlaatsysteem, is het model naar mijn mening niet te versmaden.

Ik had de GT net een jaar en was nog lang niet van plan de auto weg te doen, totdat ik op een dag met de Bella bij de garage stond voor een onderhoudsbeurt. Ik zag de Brera in ongewassen toestand zielig in een hoekje staan. Hier kon ik echter wel doorheen kijken. “Mooie Brera”, zei ik tegen de eigenaar van een niet nader te noemen Italiaans autobedrijf in de polder. “Zal ik hem laten zien? ”, vroeg hij. Ik dacht: “Prima, maar ik koop hem toch niet”. “Wil je een stukje rijden?”, vroeg hij vervolgens op doordachte wijze. Opnieuw dacht ik: “Prima, maar ik koop hem toch niet. Ik zou wel gek zijn”. Toen startte hij de motor en de Novitec-uitlaat brulde het uit. De haren op m’n armen gingen recht overeind staan.

In het dagelijks leven ben ik een rationele jongen. Ik heb een fatsoenlijke baan, denk na voordat ik dingen doe en houd van zekerheid. Vreemd genoeg gaat dit niet op als het op auto’s aankomt. Ik laat mij graag verleiden door al het moois wat het Italiaanse automerk te bieden heeft. Na een proefrit was ik uiteraard verkocht en heb ik m’n GT’tje ingeruild. Ik voelde me als Tim uit Temptation Island, die zijn mooie Deborah - op wie hij zo verliefd was en ten huwelijk wilde vragen - na 4 dagen genadeloos aan de kant schoof voor een verleidster, die ook nog wat kilootjes meer woog dan zijn huidige liefde.

In tegenstelling tot Tim, heb ik nog altijd geen spijt gehad van mijn ruil. De Brera mag dan misschien wat zwaarder zijn, het is ook meer auto. Ze voelt meer solide aan dan de GT, zeker op de snelweg. In snelle bochten op lage snelheid is de GT heer en meester, maar op een goede doordraaier op de rijksweg (afrit A2 naar A9 bijvoorbeeld) is de Brera niet te kloppen. De Brera voelt gewoon als een generatie nieuwer, terwijl de modellen naast elkaar leverbaar zijn geweest. Ze kraakt minder, rammelt minder en verbruikt – in tegenstelling tot de GT met de 2.0 JTS - geen druppel olie.

Wat echter ook minder is, is de binnenruimte. Ik woon alleen en daarom is een Brera voor mij praktisch genoeg, maar ik word vaak genoeg bespot om de achterbank, waar je alleen kunt zitten als je benen geamputeerd zijn. Ik zie dit echter als voordeel, ik hoef daarom namelijk nooit te bobben. De kofferruimte is groot genoeg voor 5 flinke boodschappentassen, niet verkeerd voor een coupe toch?

De Brera is snel zat. In mijn exemplaar zit de 2.2 JTS met 185 PK en dit vind ik een prima motor, zeker in combinatie met de handgeschakelde versnellingsbak met zes korte verzetten. De Brera gaat er op agressieve wijze vandoor en dit bevalt me wel. Natuurlijk is de 1750 Turbo Benzina de betere motor, maar deze zijn haast tweemaal zo duur en daarom buiten mijn budget. En ja, ik ben me er van bewust dat bij de 2.2 JTS de distributieketting kan oprekken. Dit is gelukkig nog niet gebeurd, maar denk je na over de aanschaf van een auto met deze motor, is het verstandig dit bedrag vast opzij te zetten. Zie je, ik ben best rationeel.

Is het bezit van een dergelijke auto dan allemaal koek en ei? Nee. Dit komt echter niet door de auto, maar door de medemens. Ze slaan hun portieren tegen je auto aan op parkeerplaatsen of rammen op brute wijze hun trekhaak in je grille tijdens fileparkeren. Tevens is men niet te beroerd om de algemene parkeerplaats op het werk eens lekker schoon te vegen met een karretje met stalen borstels, waardoor de stenen in het rond vliegen, met steenslagputjes tot gevolg.

Met een mooie Brera, die zojuist gedeeltelijk is overgespoten en uitgedeukt, is het daarom een stressvolle aangelegenheid om bijvoorbeeld boodschappen te gaan doen. Ik zet haar dan ook nooit op een dergelijk parkeerterrein neer, maar parkeer liever een straat verderop. Dan maar wat verder lopen met de boodschappen. Het liefst zou ik er nog pylonnen omheen zetten, om haar territorium af te bakenen.

Daarnaast word ik soms boos aangekeken als ik eens gas geef wanneer dit kan. Door het geluid dat de uitlaat dan produceert, lijk ik al gauw harder te rijden dan ik in werkelijkheid doe. Laatst had ik hierover nog een aanvaring met een vrouw. Wanneer ik in een muisstil karretje op dezelfde snelheid had gereden, was er waarschijnlijk geen haan die ernaar had gekraaid.

Gelukkig krijg ik meestal leuke reacties, meer dan met de GT. Als ik bijvoorbeeld ga tanken, wat ik vanzelfsprekend regelmatig doe, maak ik vaak een praatje met mensen die mij complimenteren over de bijzondere bolide. Ook crashte er laatst haast een jongen in een Mito, die helemaal over de lijnen van de rijbaan kwam omdat hij gebaren aan het maken was naar de Brera. Lane assist had geen overbodige luxe geweest voor deze jongeman.

Spijtig genoeg worden auto’s als deze steeds zeldzamer en het begrip van de mensheid om een auto als deze te rijden helaas ook. De maatschappij gaat langzaam over naar hybride en elektrische aandrijflijnen en hoewel ik dit begrijp, vind ik het wel jammer. Een auto als een Nissan Leaf werkt bij mij als een rode lap op eens stier; ik ben dan geneigd om het gas eens extra hard open te trekken en die persoon te laten zien wat hij of zij mist qua auditief spektakel. De enige ‘leaf’ die mij kan bekoren, is een klavertjevier.

De gemiddelde mens lijkt helaas steeds minder van autorijden te houden. Ik rijd elke dag over de N-wegen in het noorden van het land en men rijdt regelmatig onder de maximumsnelheid, met kruipend verkeer tot gevolg. Ik erger mij aan mensen die mij het zicht ontnemen in hun grote, voorwielaangedreven SUV’s, die 70 in plaats van 80 rijden en dan ook nog in de zevende versnelling om brandstof te besparen. Maar wel klagen dat het een slechte auto is, als zij elk jaar met hun direct ingespoten motor met een vervuilde cilinderkop bij de garage staan.

Alle bovenstaande ergernis vergeet ik echter meteen als ik op een rustige avond mijn tot in de puntjes gepoetste Bella uit de garage haal, de motor kalmpjes warm rijd en vervolgens eens lekker ongegeneerd door de toeren trek met de ramen open, terwijl de klanken van de atmosferische viercilinder door de Novitec-pijpen richting de duinen schellen. Gek genoeg werkt dit voor mij kalmerend, als een medicijn om te ontstressen en de dagelijkse sleur even te vergeten. Regelmatig zet ik de auto dan ook even neer om haar te bewonderen en dan besef ik dat het leven eigenlijk zo slecht nog niet is.

8,0