VriMiBolide: Enzo Ferrari

Nadat Ferrari met de F40 en F50 al behoorlijk de grenzen van het mogelijke op de weg had opgezocht, ging het merk begin deze eeuw met de Enzo misschien nog wel een stapje verder. Veel kennis van het Formule 1-team werd gebruikt tijdens de ontwikkeling, waaronder de opgedane ervaring met aerodynamica. Het opzienbarende uiterlijk van de hand van Pininfarina was dan functioneel, want de auto ontwikkelde een enorme hoeveelheid aerodynamische downforce. De beweegbare achtervleugel zorgde er bovendien voor dat de hoeveelheid weerstand continu optimaal bleef. Boven de 280 km/h zakte de vleugel weer helemaal naar beneden, de vorm van de koets zorgde zelf al voor voldoende downforce om op de weg te blijven. Volgens het boekje kon de Enzo in 3,1 seconden naar de 100 en door tot 350 km/h, maar in de praktijk bleek meer dan 360 ook geen enkel probleem.

Naast de variabele aerodynamische eigenschappen was dat te danken aan een beul van een (midden)motor. De eerste van een nieuwe generatie twaalfcilinders, maar afgeleid van de V8 van Maserati. Maar liefst zes liter groot en atmosferisch, waardoor de 660 pk pas bij 7.800 toeren per minuut werd gehaald. Schakellichtjes op het stuur attendeerden je erop dat het daarna ook zaak was snel over te schakelen middels de flippers achter het stuur. De semi-automaat met zes verzetten legde dan in 150 milliseconden het volgende verzet in. Grofweg de tijd waarin je met je ogen kan knipperen en sinds de Enzo ook de tijd waarin je een nekwervel kan beschadigen. Verfijnd ging het schakelproces namelijk niet. Dat was dan ook niet de bedoeling, de Enzo was bedoeld om keer op keer je rondetijden te verbeteren. Koolstofvezelcomposiet-remmen van het formaat waarin sommige merken niet eens wielen leveren zorgden ervoor dat je elke bocht zo laat mogelijk in de ankers kon. Ook de koets was van koolstofvezel, waardoor het gewicht beperkt werd tot 1.365 kilo.

Oorspronkelijk had Ferrari 349 Enzo's willen bouwen, maar die waren allemaal al verkocht voordat de productie begon. Daarom besloot men tot een extra serie van 50, waarmee het totaal op 399 kwam. In 2004 bouwde Ferrari nog één extra exemplaar dat aan het Vaticaan werd geschonken en later voor het goede doel werd geveild voor 1,1 miljoen. Tot op de dag van vandaag worden Enzo's (sporadisch) verhandeld voor prijzen van meer dan een miljoen. Overigens heeft de tijd de auto wel ingehaald, in 2007 onthulde Ferrari de 430 Scuderia waarvan het merk beweerde dat-ie sneller rond het eigen circuit van Fiorano kan dan de Enzo.

Maar hoe verhoudt een Enzo zich eigenlijk tot een McLaren F1?