De Tweeling: Nissan Patrol - Ford Maverick

In de jaren zeventig verkocht Ford al een compact model dat de naam Maverick droeg, maar in Nederland kennen we de Maverick vooral als een drie- en vijfdeurs terreinauto die tussen 1993 en 1998 op de bestellijsten stond. In feite had die Maverick zeer weinig met Ford te maken, aangezien het een door Ford Europe gerebadgede variant was van de Nissan Terrano II. In 2000 bracht Ford een volledig nieuwe Maverick op de Europese markt, een auto waarvoor de Europese afdeling van Ford aanklopte bij goede kennis Mazda. Deze Maverick, die tussen 2001 en 2005 in Europa - maar niet in Nederland - werd verkocht, was namelijk een Mazda Tribute met Ford-beeldmerken. In de Verenigde Staten plakte Ford overigens de naam Escape op die generatie. Voor de Ford Maverick waar het deze week allemaal om draait, zakken we af naar Australië.

Tussen 1988 en 1994 verkocht de Australische tak van Ford namelijk een Maverick die niets van doen had met de hierboven omschreven modellen. Ford greep een vierde generatie Nissan Patrol (Y60) bij z'n lurven en plakte er zijn eigen emblemen op. De Ford Maverick, die net als de Patrol beschikbaar was als driedeurs, vijfdeurs én als pick-up, moest het in alle gevallen met een set trommelremmen achter doen, terwijl duurdere versies van de Patrol ook daar schijfremmen hadden. De Maverick was enkel te krijgen met een 170 pk en 320 Nm sterke 4,2-liter grote zescilinder benzinemotor en een 116 pk en 264 Nm sterke 4,2-liter dieselmotor, een atmosferische zescilinder. De Patrol was destijds ook met een 2,8-liter grote zescilinder turbodiesel te krijgen. Een groot succes werd de Ford Maverick niet. In de zes jaar dat de auto werd geleverd, vonden grofweg 16.000 exemplaren een eigenaar.

Achtergrond

De Ford Maverick is een van de resultaten van het Motor Industry Development Plan uit 1984, een strategie van de Australische overheid, ook wel het Button Car Plan genoemd naar de toenmalige minister van industrie. Het Button Car Plan moest de mate van protectionisme die de Australische overheid rond de eigen auto-industrie toepaste terugbrengen. Aanvankelijk werd de eigen industrie beschermd met hoge importheffingen. In Australië, begin jaren tachtig zo'n 16 miljoen inwoners tellend, werden Holdens Commodore, Fords Falcon, Toyotas Cornona en Corolla en tal van andere modellen geproduceerd. Slechts een klein aantal daarvan werd naar het buitenland verscheept. Dat moest anders.

Minder modellen en hogere kwaliteit, aangejaagd door de grotere aanwezigheid van buitenlandse auto's, moest de winsten stuwen. De importheffingen werden fors teruggebracht en het aantal modellen dat in Australië gebouwd mocht worden, werd teruggebracht van dertien naar zes, verdeeld over drie 'partijen'.

Het gevolg van bovenstaande was dat er ontzettend modellen gedeeld werden. Ford en Nissan vonden elkaar en de Ford Maverick was slechts één van de vruchten van die samenwerking. Zo werd de Nissan Pintara een Ford Corsair en de Nissan Pulsar een Holden Astra. Holden haalde verder een deel van zijn kleinere modellen bij Toyota vandaan en Toyota zou grotere modellen van Holden gebruiken. Die samenwerking tussen Honda en Toyota, United Australian Automotive industries geheten, heeft tot meer bijzondere mengelmoesjes geleid waarvan er vast en zeker een aantal later in deze rubriek verschijnen. De Toyota Corolla en Camry werden respectievelijk de Holden Nova en Holden Apollo. Van eind jaren tachtig tot eind jaren negentig verkocht Toyota de Lexcen, gebaseerd op diverse generaties van de Holden Commodore.