Weg met de verbruiksmeting

16 oktober 2008 om 12:52

Het lijkt de hoogste tijd voor een nieuwe ECE-testcyclus aan de hand waarvan het gemiddelde verbruik van een auto wordt vastgesteld. Collega Nic de Boer schreef het gisteren al in zijn weblog, het halen van de CO2-eisen wordt te gemakkelijk. Ze kunnen zich bij het ontwikkelen van nieuwe motoren helemaal richten op de ECE-testcyclus. Zorg ervoor dat de krachtbron het goed doet bij de cyclus, en je hebt een auto die op papier heel zuinig is. Vier keer optrekken tot 60, en een keer tot 120, in deze link ziet u hoe het werkt. Er komt een schitterende CO2-uitstoot tevoorschijn en iedereen is blij.

Logisch dat al die compacte turbomotoren daarbij heel goed uit de verf komen. Hetzelfde geldt voor hybrides, de verbrandingsmotor heeft het heerlijk met een elektromotor in de rug. En zo'n moderne geblazen krachtbron weet eveneens uitstekend raad met lage toeren. Bij iets meer dan 2.000 toeren schakelen is doorgaans geen probleem. Wanneer er veel lange afstand gereden wordt, raakt de parallel tussen de praktijk en de ECE-test een beetje zoek: omdat de lange afstand geen substantieel deel uitmaakt van de test die in totaal slechts 11,007 kilometer duurt (11,007 is dus binnenweg en snelweg bij elkaar! Jawel!). Dan heeft zo'n handige elektromotor weinig meer in de melk te brokkelen. Hetzelfde geldt voor een turbo.

En dat komt dan ook naar voren uit de praktijktests die wij uitvoeren, dan blijkt vaak dat zo'n downsizemachine niet zuiniger is dan een even krachtige, ongeblazen motor met een grotere inhoud. Dat neemt niet weg dat al die fijne turbo's ontzettend prettig in de omgang zijn. Die CO2-uitstoot zal me een rotzorg zijn, als we in de nabije toekomst steeds meer van die fijne torretjes gaan zien, is dat alleen maar mooi. Dus in dat licht bezien mag van mij de huidige ECE-testcyclus ook gehandhaafd blijven.

Na 20 jaar bij AutoWeek zo’n beetje alles wel gedaan en meegemaakt. Sinds 2012 chef redactie maar streeft er nog altijd naar om tien procent van zijn werk te laten bestaan uit bezigheden met auto’s zelf. Da’s tenslotte toch de reden dat -ie dit werk is gaan doen. Passie voor auto’s van kleins af aan, spelde op zijn twaalfde testjaarboeken, kocht de eerste AutoWeek een paar dagen voor zijn dertiende verjaardag van zijn zakgeld. Jawel, dat ene nummer dat in januari 1990 voor een gulden in de winkel lag. De oorzaak van dat velen nog denken dat AutoWeek de eerste jaren altijd een gulden kostte, maar op de tweede stond toch echt een prijs van Hfl. 1,95! Dat hij twaalf jaar later zelf in dienst zou treden bij het autoblad had hij nooit gedacht. Na de middelbare school bracht de opleiding HEAO-economisch linguistisch, zeg maar een soort CE met extra aandacht voor vreemde talen, hem bij de BMW-importeur, en later die van Opel. Een carrière in de autobranche was het beoogde pad, maar het liep anders. Eind 1999 zocht een journalistiek bureau een autoredacteur, en zo kwam hij terecht in de autojournalistiek. Iets meer dan twee jaar later was daar de overstap naar AutoWeek. Tests, nieuws, bijdrages aan de occasionrubriek en een jaar later ook in bezit van een racelicentie. Twintig jaar bij een werkgever, het is iets dat niet meer van deze tijd lijkt maar sowieso is het werk door de jaren heen zo vaak veranderd dat je bijna geen jaar hetzelfde doet qua werk. En de veranderingen in autoland gaan momenteel sneller dan ooit, dus ook dat maakt de werkzaamheden anders. Sinds 2021 naast chef redactie ook coordinator online.

21 Bekijk reacties