Weblog Jan - Brave rebel

Nu vind ik het meestal wat pedant om vanaf de zijlijn – en ook nog achteraf – te brullen wat een automerk beter had kunnen doen, maar van de vergroening van Dodge begrijp ik oprecht helemaal niets. Dodge was in zijn oude vorm de ultieme rebel van autoland, het spreekwoordelijke Gallische dorpje dat in een tijd van vergroening, elektrificatie en brave middelmaat op de achtergrond stiekem keek of een Hellcat-V8 misschien ook gebruikt kon worden om een tandenborstel mee aan te drijven. Die monsterlijke motor verdween hier namelijk in vrijwel alles, van de voorspelbare ‘muscle car’ tot ruime gezins-SUV’s.

Daar kun je natuurlijk van alles van vinden en milieuvriendelijk is het vast niet, maar het is nu eenmaal niet zo dat de hele wereld graag zo snel mogelijk in een EV wil stappen. Veel mensen hebben zelfs een serieuze aversie tegen alles wat elektrisch is, een aversie die met al die CO2-normen, brandstofaccijnzen en groene praatjes alleen maar groter wordt. Dodge had dan ook goud in handen en profileerde zich steeds nadrukkelijker als het ultieme antigif voor al die vergroening. Hoe meer Tesla’s je zag rijden, hoe meer pk’s die Hemi op de achterbanden afvuurde en hoe meer het einde van de verbrandingsmotor leek te naderen, hoe meer mensen zich tot een Dodge lieten verleiden.

De 'oude' Dodge Challenger

'Lieten', inderdaad, want met de komst van de nieuwe en vooralsnog elektrische Charger heeft Dodge zich resoluut van die trouwe fans afgewend. Eén ding weten we zeker: van een elektrische Charger moet de bestaande klantenkring in ieder geval niets hebben. Om eerlijk te zijn begrijp ik dat nog ook. Ik ben helemaal niet anti-EV, maar het past het gewoon niet zo bij deze auto. Zelfs in zijn nieuwste vorm is die Charger veel te groot, lomp en zwaar om een efficiënte EV te zijn. Wat overblijft, is een wel hele fletse weergave van wat er ooit was. Dodge jaagt zijn trouwe klanten niet alleen weg door ze het tegenovergestelde te bieden van waar ze om vragen, maar geeft ze ook nog een trap na door uit de achterbumper van de nieuwe EV nep-motorgeluid te laten klinken. Het is eigenlijk beledigend, alsof de begrijpelijke wens van zoveel liefhebbers wereldwijd kan worden ingewilligd met een speakertje en wat software.

Wat Dodge in mijn ogen had moeten doen, is juist met man en macht vasthouden aan dat rebelse imago. Het Europees/Amerikaanse moederbedrijf Stellantis heeft zat merken in huis waarmee het de elektrificatie volledig kan en moet omarmen, maar die brede waaier aan merken geeft het bedrijf ook de kans om tegelijkertijd exact het tegenovergestelde te doen.
Doe het gewoon allebei, en maakt zo eindelijk eens gebruik van de mogelijkheden die dat enorme portfolio biedt. Trek Chrysler uit het slop als een elektrische luxerivaal voor het herboren Cadillac, houd Jeep voor de vrijgevochten liefhebber van het buitenleven, probeer met Ram de aansluiting weer te vinden in de uiterst competitieve pick-up-markt en maak van Dodge het enige merk dat de verbrandingsmotor tot de laatste snik kan verdedigen. Voor Europa is vast iets soortgelijks denkbaar, en past Alfa misschien nog wel het beste in de recalcitrante Dodge-rol. Of mis ik iets?