Weblog Bas - Ridders van de droevige figuur

Er wordt van kop tot kont het een en ander aan verbouwd en er zit een nieuwe generatie led-licht aan te komen. Ik lees iets over een daklastsensor die met de onderstelelektronica communiceert over de dakbelasting en de bijbehorende besturingsmarges. Sinds De Speld vertrouw je niemand meer, maar het is vast echt waar. Omdat innovatie nooit ophoudt, krijgt de upgrade een rood verlicht VW-logo in de kofferklep. Hij viel nooit helemaal lekker op het netvlies. Een VW uit spierwit Wolfsburg vernoemen naar Afrikaanse woestijnnomaden vond ik ook wel een ding, al was het een hommage aan hun overlevingskunst op onverhard terrein.

Maar zijn echte probleem is bestaansrecht. De Touareg is één van die modellen waarvan je je afvraagt; waarom ben je er? Er zijn meer van die auto’s zonder appeal, die het nooit in zich hadden iemands jongensdroom te worden. Ze zijn niet per definitie rommel, het is meer dat ze op geen enkel punt uitblinken. Niet buitengewoon aantrekkelijk, niet verschrikkelijk goed, niet onwaarschijnlijk zuinig of verrassend ruim. Ze zijn er maar zo’n beetje. Vrij veel hedendaagse Citroëns illustreren hun identiteitsprobleem, want dat is het, met gezochte verwijzingen naar het avantgardeverleden van het merk. Wat een hel zal het zijn daar de marketing te moeten runnen. Dat merk kun je alleen met holle slogans aan de man brengen; er zijn gewoon geen argumenten meer. Andere geboren muurbloemen waren en zijn de BMW Active Tourers of de Renault Koleos. Van de retro-Fiat Spider met dat uit geldgebrek nauwelijks verhulde Mazda-interieur werd ik onmetelijk treurig, terwijl het autootje best lekker reed, maar dan weer vooral omdat het eigenlijk een Mazda MX-5 was. Ik vrees dat de nieuwe Alfa Romeo Tonale het in zich heeft alweer zo’n ridder van de droevige figuur te worden.

De Touareg is de premiumvariatie op dat net-niet-thema. Wie zo’n dikke suv koopt wil de bink uithangen. Waarom een Touareg, als je voor hetzelfde geld iets prestigieuzers met vier ringen of een Porsche Cayenne koopt? Omdat je met zo’n neutraal geketende VW de reputatieschade wilt vermijden die je met een Porsche riskeert? Kom op zeg. Een SUV-man in dit prijssegment heeft schijt aan het gemekker van de buitenwacht.

Zie ik een Touareg rijden, dan overvalt me een onmetelijk verdriet. Vaak is het, omdat niemand een nieuwe koopt, een ouder exemplaar dat je op straat voorbij hoort komen met de slippende en krakende geluiden die je in de gauwigheid waarschijnlijk vrij precies taxeert op minstens €15.000 onderhoud. Daar voel je het aura van tragiek, zoals ervaringsdeskundigen weten, dat ook bejaarde Mercedessen massaal met zich meedragen. Dan weet je: daar heeft iemand voor een habbekrats zijn financiële ondergang gekocht. Hij is veel meer dan een verkeerde gok geweest. De Touareg staat symbool voor alle auto’s van gewonemensenmerken die succesvol boven hun stand dachten te kunnen leven. Hij leert je waarom je als fabrikant je prioriteiten op orde moet hebben. Hij is het drama van de foute afslag, de verkeerde gok.

Op de Duitse occasionsite van Volkswagen, waar ik steeds weer hoop een mooie onverprutste Golf IV V6 of 1.9 TDI met de drie rode letters aan te treffen, zie ik een Touareg staan met toch nog 280.000 kilometer, drie eigenaars achter de kiezen. Motorschade, voor maar €2.990. Alles aan de foto’s is om van te huilen. Zwarte velgen met schaafrandjes. De verroeste trekhaak. De bekraste onderkant van de deurpanelen. De ietwat doorgezeten bestuurdersstoel in ooit premium cognac leer. Op dezelfde site zag ik een keer twee doorgezakte Phaetons staan, allebei met een veerprobleempje. Ik kreeg een hartverzakking van de foto’s. De hemel beware de klusser die erin trapt.
Toevallig liep ik net een blije Touareg-man tegen het lijf. De zijne had 350.000 kilometer gelopen en geen centje pijn. Zulke geluksvogels heb je ook. Dat zijn de spekkopers en ze zijn zo zeldzaam als een ijsbeer in de tropen.