Menu
Ik rijd 's ochtends op weg naar de redactie vaak achter een Honda HR-V. Je weet wel, zo'n compacte cross-over. Een opmerkelijk ding, zoals het merk ons de afgelopen decennia wel vaker verraste met bijzondere modellen. Maar die HR-V was zijn tijd toch wel ver vooruit hoor. Eind jaren negentig had Honda 'm al, terwijl je dat soort cross-overs pas nu echt goed van de grond ziet komen. Compacte, hoogpotige creaties van een meter of vier in lengte!
Maar denk ook aan de Civic Shuttle van de jaren tachtig van de vorige eeuw. Compacte mpv-achtige auto's, de mannen van Honda hadden het allemaal al bedacht maar de credits gaan naar de Renault Scénic…Die kwam pas ruim tien jaar later.
Daar had Honda met een wat beter geoliede marketingmachine toch meer uit kunnen halen?
Ze waren denk ik te vroeg. In de jaren tachtig had de Europese autokoper nog geen behoefte aan creatieve uitspattingen. We reden in uiterst conservatieve Opels, Volkswagens, Peugeots, noem maar op. Gek doen op autogebied, daar waren we helemaal niet bezig. De Koude Oorlog, bang voor de bom, behoefte aan duidelijkheid en dan komen die Japanners opeens aanzetten met ophoogde Civic… We waren er denk ik nog niet aan toe.
En in 1999 was de markt blijkbaar ook nog niet rijp voor een compacte cross-over. Uiteindelijk zijn er in een jaar of vier 1.884 HR-V's verkocht in Nederland.
Ik was deze week in Parijs bij Peugeot om onder meer de 2008 te bekijken. Qua design een veel serieuzere cross-over, maar toch moest ik weer aan de Honda HR-V denken. Want als je kijkt wat er dit jaar allemaal aan compacte cross-overs op de markt komt, dan had die HR-V samen met de Nissan Juke de clown kunnen uithangen tussen de genoemde Peugeot, maar ook de Renault Captur, de Opel Mokka of de Mini Countryman. Om even aan te geven dat de markt nu blijkbaar wel toe is aan hoogpotig compact spul.
Jammer Honda, jullie waren weer te vroeg.
Coördinator Tests
Van de 25 jaar die AutoWeek dit jaar bestaat heb ik meer dan de helft van heel dichtbij meegemaakt. In januari 1990 kocht ik van mijn zakgeld nummer 1, voor een piek, 12 jaar later trad ik er in dienst. Noem een auto en ik weet nog in welk jaar we hem tegen welke auto's getest hebben, negen van de tien keer weet ik nog welke kop er boven het verhaal stond. Een afwijking, maar erg handig zo nu en dan. Hoogtepuntjes? Mijn Oost-Europa-trip in het eerste jaar bij AutoWeek. Met een Skoda Superb reed ik door de voormalige Oostbloklanden, sprak ik met voormalige Trabant-ontwikkelingschefs, FSO-medewerkers en kreeg ik de plannen voor de wederopbouw van het merk Dacia te zien. 11 dagen van huis, fantastische wegen door de Karpaten, dat werk. Zulke trips blijven je lang bij. Multitests op de Stelvio-pas met achtcilinder-SUV's, hogesnelheidsessies op Autobahn 31, zulke klussen kwamen erbij toen we GTO gingen maken en tegenwoordig sta je net zo makkelijk op een Spaanse vlakte tegen een cameraman te praten over een nieuwe auto waarmee je aan het rijden bent en twitter, facebook of snapchat je wat in het rond over je belevenissen. Wat is er veel veranderd. Veel ook niet. AutoWeek zal altijd aandacht schenken aan de auto's voor de gewone man. Die nieuwe B-segmenter is voor ons belangrijker dan GT3 RS die nog weer sneller over de Ring racet. Al zijn we natuurlijk niet te beroerd zoiets ook mee te nemen op onze enorme hoeveelheid kanalen. Dat is het leuke van werken bij AutoWeek, het ene moment rijd je in een 3-cilindertje met raamslingers, het andere zoef je met een twaalfcilinder over glad asfalt in een exotisch oord.
