Waarom de Prius niet en de Ampera wél cool is

Ik heb nooit onder stoelen of banken gestoken dat ik geen fan ben van de Toyota Prius. Niet alleen omdat de rijeigenschappen van de auto weinig verheffend zijn maar vooral om de doodeenvoudige reden dat ik 'm niet mooi vind. En dat terwijl ik hoekig design over het algemeen bijzonder kan waarderen. Maar het lijnenspel van de Prius – en dan vergeet ik voor het gemak maar even de eerste generatie - heeft me nooit kunnen bekoren. Te hoog, te smal, punthoofd, te veel een blote billen-gezicht. Emotieloos, functie voor vorm. Geldt trouwens ook, zij het in iets mindere mate, voor de Honda Insight.

Ik had de hoop op een fatsoenlijk ogende hybride eigenlijk al laten varen, het leek wel of ze alleen bij de exoten zoals de Fisker Karma doorhadden dat het oog van de milieu- en kostenbewuste automobilist ook wat wil. En toen kwamen de Opel Ampera en Chevrolet Volt. En toen was ik om.

Hoe vaker ik 'm zie rijden, hoe toffer ik 'm vind. Minpuntje wanneer je erin rijdt: je hebt niet in de gaten hoe-ie eruit ziet. Je mist z'n 'road presence' en juist dát aspect heeft Opel uitstekend voor elkaar. Hoe langer ik schuin achter zo'n Ampera blijf hangen, hoe cooler-ie wordt. Die futuristische, strakke lijnen, die lage zijruiten, die smalle achterlichtbalk, die diffusor-achtige achterbumper en dan dat agressieve front met die langgerekte, knijpende koplampen die als een boemerang overgaan in de mistlampen in de bumper – fraai familietrekje trouwens. Ik zie parallellen met de vorige Honda Civic, die ook een behoorlijke dosis Starship Enterprise in zich had. De huidige Civic is daar mijns inziens een slap en veel minder uitgesproken aftrekstel van. Alsof ze zijn geschrokken van hun eigen bravoure. Hopelijk geen voorbode van de Ampera 2.0...