Niets van Nederland geleerd?

Het kan aan mij liggen, maar vaak lijkt het alsof politici er een sport van maken om in de eerste plaats elkaar en daarna de burgers te jennen - zeker als het over mobiliteit gaat. Neem nu het nieuwste hersenspinsel van de Vlaamse minister van Klimaat Melissa Depraetere (Vooruit), dat Nederlanders maar al te bekend in de oren zal klinken. De socialiste ziet schijnbaar geen andere mogelijkheid om de klimaatdoelen te halen dan drastisch in te grijpen in de landbouw en het verkeer. Wat dat voor de boeren betekent, lees je weldra op VanMijnErf.be, wij focussen hier even op de URL ZegDatHetNietWaarIs.be. Tegen de stroom in vindt Depraetere het nodig om de maximumsnelheid op Vlaamse snelwegen te verlagen naar 100 km/h. Dat zou de enige manier zijn om de CO2-uitstoot van het verkeer drastisch te verlagen …

Daarbij schijnt de Vlaamse politica het praktijkvoorbeeld uit Nederland volledig te hebben gemist. Uit onderzoeken van onder meer het Rijksinstituut voor Volksgezondheid & Milieu en het Planbureau voor de Leefomgeving is immers gebleken dat de snelheidsverlaging van 130 naar 100 km/h maar een zeer beperkte en bovendien moeilijk meetbare impact op de stikstofproductie heeft gehad. Vandaar ook dat de nieuwe Nederlandse regering de maatregel van het kabinet Rutte III omkeert en op bepaalde stukken weer 130 km/h toelaat. Op zich is die correctie lovenswaardig, ware het niet dat het aantal nieuwe 130-trajecten erg beperkt is en dat de standaardsnelheid van voor 2020 niet snel zal terugkomen. Ondertussen experimenteren Europese landen zoals Tsjechië en Italië net met een maximumsnelheid van 150 km/h.

Geen draagvlak

Akkoord, in deze context heeft het geen zin om van een gestandaardiseerde, Europese maximumsnelheid te dromen. Daarvoor zijn de landen, de afstanden en de verkeerssituaties te verschillend. België heeft zoals bekend een van de drukste wegennetten van Europa, met veel transitverkeer en om de haverklap op- en afritten. Niemand pleit er dan ook voor om de maximumsnelheid op de Belgische snelwegen te verhogen, temeer omdat er in de praktijk toch eerder 130 dan 120 wordt gereden. Een verlaging naar 100 km/h zou dat verschil tussen theorie en praktijk niet alleen vergroten, het zou de moegetergde Vlaamse automobilisten nog feller in hun stuur doen bijten. Koploper in het aantal trajectconctroles zijn we immers al, terwijl de Vlaamse bedrijven er quasi intergraal voor zorgen dat België momenteel de derde plek in Europa betrekt als het over de omschakeling naar EV’s gaat.

Zelfs het Vlaamse Verkeersinstituut reageert bedenkelijk op het voorstel van de politica. Natuurlijk zou een verlaging naar 100 km/h voor minder ernstige verkeersongevallen en -doden kunnen zorgen, maar dan moet die aanpassing wel ondersteund worden door (nog) striktere controles. Bovendien moet er een draagvlak voor bestaan bij de bevolking. Anders wordt het dweilen met de kraan open. Het gebeurt immers geregeld dat de parketten de overdaad aan PV’s niet aankunnen, terwijl de politie andere prioriteiten - en sowieso al te weinig manschappen - heeft om nog meer controles te doen. Als er mee middelen naar de opwaardering van het wegennet en de toevoeging van dynamische verkeersborden vloeien, dan zouden de Vlaamse wegen even veilig zijn als de nieuwe auto’s die erop rijden. Maar misschien nog het bizarst van al is dat dit voorstel enkel voor Vlaanderen zou gelden en niet voor Wallonië. Daarop heeft Annick De Ridder, de N-VA minister die effectief bevoegd is voor de Vlaamse mobiliteit, doodleuk gereageerd dat deze maatregel er absoluut niet komt. Punt aan de lijn.