Vreemde hebberigheid

Klassiekers en andere oude auto's hoeven van mij niet zo. Sorry, daar kan ik niets aan doen, maar ik vetrouw liever op kakelvers. Maar vandaag werd ik getroffen door een vreemd soort morbide hebberigheid. Voor een oude auto. In het midden van het land stond ik bij een klein pompstation te tanken toen heel behoedzaam bij de pomp naast mij een grijze Mercedes stopte. Een 260E uit 1991, donkergrijs, geblokte bekleding, alles als nieuw. Het portier ging langzaam open en er klom een hoogbejaarde dame uit, zeker 90 jaar oud. Nooit iemand achterin gezeten, matjes óver de vloermatjes. Het dametje, amper 1 meter 50 groot, schuifelde naar het benzineklepje en tankte voor precies 25 euro. Ik bekeek het tafereeltje en een onmenselijke gedachte bleef in mijn hersenpan hangen: die mevrouw heeft niet meer zo lang, wat zou er 'straks' met die nog nieuwe Mercedes gaan gebeuren? Welk puberig (achter-)kleinkind gaat er met de auto van oma vandoor? Zo mooi, zo strak, zo fabrieksnieuw vind je ze niet meer... Hebben,  hebben, dacht ik. Ik zag een deukje in de achterbumper; tegen een paaltje gereden. Zo'n schade vond ik zelfs aandoenlijk. Ik zou hem laten zitten als de auto van mij zou zijn. "Ja, altijd binnen gestaan", zou ik zeggen, "van een oud vrouwtje geweest. Kijk maar, het reumatische oude besje is tegen een paaltje gereden, maar verder geen schrammetje." Wat een onpasse gedachten eigenlijk. Maar wél een mooie auto.