Ouwe zooi?

Tegenwoordig is een tien jaar oude auto gemiddeld genomen een nog alleszins fatsoenlijke wagen waarmee je zonder gereedschapskist van A naar B kunt toeren. Toen ik in 1989 als arme student m'n eerste stappen op het automobiele vlak zette, was een auto uit 1979 vaak niet meer dan een barrel. Het roestspook kende geen genade. Plakband, ijzerdraad en kruipolie behoorden tot de standaarduitrusting en als het echt nodig was kwamen onderdelen van de sloop, nieuwe onderdelen was zo'n auto namelijk gewoon niet waard. Dat dit soort karretjes door de APK kwam was een wonder. Maar afijn, auto's worden steeds beter en gaan ook steeds langer mee, zo lang zelfs dat er alsmaar meer auto's bij komen die puur en alleen omdat ze een bepaalde leeftijdsgrens passeren de status van klassieker weten te verwerven. Alleen al in Duitsland is het aantal auto's ouder dan twintig jaar de laatste tien jaar toegenomen met 75 % en het aantal wagens ouder dan dertig zelfs met 250 %. Het 'vergrijzen' van het wagenpark houdt ook in dat er een stijgende behoefte ontstaat aan onderdelen voor die 'klassiekers'. Lang niet alles is op de sloop te krijgen en sommige dingen (zoals bijv. slijtdelen) wil je nieuw hebben. Onderdelenfabrikant Bosch springt hier op in door onder het label Bosch Automotive Tradition 'onderdelen van toen' aan te bieden. Dit betekent niet alleen dat in het magazijn weer 'ns wat planken met winkeldochters afgestoft worden, nee er worden zelfs weer oude machines opgestart om geheel volgens de originele specificaties 'onderdelen van toen' te produceren. Met originele verdeelkappen, remschoenen, dieselpompen en verchroomde koplampringen wil Bosch het bejaarde deel van ons wagenpark rollend houden. Alleen wat ik me af vraag: zijn originele onderdelen niet te duur? Wie een Mercedes 300 SL met vleugeldeuren restaureert zal dat gerust met originele onderdelen willen doen, maar iemand die bijvoorbeeld een VW Scirocco rijdend probeert te houden zal toch minder om origineel geven. Waar ligt de grens?