Menu
dagelijks-gebruik. Naast de nodige Volvo Stationcars (soms met een heel lang leven achter de rug) wordt het straatbeeld verlevendigd met oude Mercedessen. Geen gare 190's met verchroomde spatbordranden of ander bespoilerd spul op foute wielen, maar nette ex-taxi's. En het worden er steeds meer, keurige W123's zonder opsmuk. Sommigen zijn uit garages van bejaarde Duitsers weggehaald, anderen zijn door restaurateurs in onberispelijke originele staat teruggebracht. Dertig jaar na z'n introductie beleeft de misschien wel betrouwbaarste Mercedes ooit gebouwd een tweede jeugd. Opvallend genoeg zijn het niet alleen maar de 25-plussers (en dus belastingvrije types), maar ook verrassend veel jongere exemplaren die langs de stoep staan. Niet zelden zijn ze voorzien van moderne kinderzitjes op de achterbank en worden deze auto's gekoesterd door trotse vaders (moeders zie ik vaker met de genoemde Volvo's).
In verband met gezinsuitbreiding leek een 280 TE mij een mooie auto om naar de supermarkt te rijden, als vervanger voor onze compacte hatchback. Kinderwagens, luiers, ruimte genoeg en natuurlijk de voor die tijd vooruitstrevende kooiconstructie. Desalniettemin wilde mijn wederhelft er in eerste instantie niets van weten. We hadden afwijkende ideeën over het imago van zo'n auto en er waren nog een aantal punten, zoals: "Wat als ik met zo'n ding stil kom te staan?" Het werd een proces van maanden; niet te veel forceren, nu en dan een beetje toegeven en het geval rustig in de week leggen. Uiteindelijk was ze over stag. Ik begon het web af te speuren naar een net exemplaar voor een redelijke prijs. Tot een definitieve keuze ben ik niet gekomen: op een mooie dag sloten we achteraan aan een traag rijdende colonne
auto's. Na tien minuten bleek er vooraan de stoet een door z'n veren gezakte, walmende auto met taxibord op het dak en knipperende alarmlichten stapvoets te rijden. Inderdaad het was een W123. Ik werd getroffen door een dodelijke blik van opzij. Er hing een pijnlijke stilte bij ons in de auto. Hier viel niets meer te redden. Argumenten als "Dat kan met nieuwe auto's ook gebeuren" en "Er zijn maar weinig auto's van die leeftijd die nog voor dagelijks werk ingezet worden" waren tegen dovemansoren. Er komt nu een jonge Zweedse stationcar...
Autojournalist
Cornelis Kit (1971) behaalde in 1996 z’n diploma aan de HTS Autotechniek na het met succes afronden van een afstudeerproject bij NedCar in Born. Na z’n studie kwam hij al snel in de journalistiek terecht. Sinds 1999 is hij full-time autojournalist. Naast de praktische inzetbaarheid van auto’s gaat z’n aandacht vooral uit naar nieuwe technologieën en in het bijzonder naar alternatieve aandrijving. Brandstofcellen, hybride aandrijflijnen, eind vorige eeuw reed hij al met prototypes en nog steeds volgt hij de ontwikkelingen kritisch, sinds 2004 voor de tijdschriften AutoWeek en GTO. Misschien tegenstrijdig, maar z’n warme belangstelling hebben ook klassieke auto’s (veel ‘moderne’ techniek stamt vaak al uit vervlogen tijden) en de autosport (met name de techniek om zoveel mogelijk prestaties uit een druppel brandstof te halen, in wezen hetzelfde wat gebeurt bij het zuiniger maken van auto’s).
