Ja! Giulietta!

Dat iedereen extra koffie haalt voor de redacteur die tijdelijk de beschikking heeft over een M3 of een Focus RS is natuurlijk niet echt verbazend (en bovendien terecht), maar onlangs was de lijst aanvragen weer eens uitermate hoog voor een 'normale' auto. Collega Maurice die de testauto onder zijn hoede had, zag de verzoekjes voor "een avondje of desnoods een middagje rijden" over zich heengestort als ware het de dagelijkse hoeveelheid verzonden post van het CJIB. Maar ja, wat hebben we met zijn allen dan ook lang uitgekeken naar deze auto. Hij is een keer of 36 uitgesteld, waardoor het ongeduld alleen maar groter werd. Alleen al de manier waarop de naam van de Alfa Giulietta tot stand is gekomen – de naam Milano schrappen als zo'n beetje al het promotiemateriaal al af is – deed ook weer typisch chaotisch Italiaans aan. Het is bijna aandoenlijk. Maar goed, zoals ik eerder in mijn best-of-lijstje (her en der niet meer actueel trouwens) aangaf, heb ik eigenlijk geen privé-favoriet in het C-segment. Professioneel gezien wel (ja, lieve Opel-fans, roept u maarrrr!) maar die dingen kan ik beter scheiden dan sommige mensen wellicht vermoeden. "Ik wacht wel op de 147-opvolger", schreef ik in de lijst. Tsja, daar is hij dan. Ik had spontaan *kuch* aangeboden de auto op te halen, en heb vervolgens niet bepaald de kortste route terug gereden. Het design van de auto is, zo blijkt ook hier op de redactievloer, zeer smaakafhankelijk, dus dat moet ieder voor zich weten. Ik vind hem zelf in ieder geval Alfa-waardig, al had hij misschien nog iets scherper gekund en zijn de LED'jes wel erg prominent aanwezig. Wel ben ik helemaal happy over het interieur, Maar goed, dat is allemaal niet zo belangrijk. Het Alfa-gevoel bij het rijden, dat is waar we naar op zoek zijn. Als we de 8C even buiten beschouwing laten, dan is de Alfa GT de laatste Alfa die erover beschikte. Mijn vader heeft tot mijn (en zijn) blijdschap een tijdlang een GT gehad en iedere keer als ik er weer in mocht rijden, was het vanaf de eerste bocht genieten. Het stuurgedrag was zo mooi, zo heerlijk vol, direct en communicatief: dit moet het zijn! Een auto als de Mito was dan een bittere teleurstelling. Ja, door de uitstekende voortrein kan de auto verrekte hard door een bocht, maar de kunstmatigheid in zowel het stuur als het gaspedaal hielden het Alfa-gevoel te ver weg. De hamvraag werd dus: brengt de Giulietta dat Alfa-gevoel wel weer terug? De eerste bocht, de tweede, de derde en de vierde. En nog dertig. Ja hij heeft het weer. Het gat in mijn lijstje is ingevuld: Alfa is terug. Eindelijk.