I Want To Break Free

Het is de tijd van het jaar, ik weet het wel. Regen, vroeg donker, niemand heeft nog vakantiedagen. En dus is de avondspits een groot drama. De snelwegen vol, de steden vol – en donderdag was voor mij echt een toppunt. Ik had een afspraak in Urecht en normaal gesproken rijd ik tegen de drukte de stad in. Maar deze donderdag was anders. De wegen stonden álle kanten op helemaal vast. Er was geen doorkomen aan. Een poging om via wat lokale straatjes nog wat op te schieten liep hopeloos mis. Daar stond het zo mogelijk nóg vaster. Verbaasde flatbewoners stonden gewapend met camera's op hun balkon naar de verstopte straat te kijken. In 20 minuten was ik 75 meter opgeschoven en de klok tikte verder. En toen ineens was ik het zat. Ik heb de auto gewoon op de – brede – stoep geparkeerd, heb 'm op slot gedaan en ben gaan lopen. Een vreemd soort heroïsch gevoel maakt zich van me meester. Refreintjes als I Want To Break Free schoten door m'n hoofd en bijna hardop lachend wandelde ik die tientallen, honderden auto's voorbij. Ik liep in een kwartier een stukje dat me met de auto anderhalf uur gekost zou hebben. Jammer was wel dat ik 's avonds door de regen weer moest teruglopen naar de auto, die in dat inmiddels totaal verlaten straatje was achtergebleven. Een minder heroïsch gevoel, kan ik je zeggen. Meer van: It's Raining Again. O, de oorzaak van het probleem was trouwens een bommelding op Vredenburg, waardoor het hele verkeer overhoop lag.