De Europese smaak

Na tien inspectierondjes om de nieuwe Prius weet ik het zeker; dit kan alleen maar een Japanse auto zijn. Eigenlijk is dat vreemd als je bedenkt welke inspanningen Japanse autofabrikanten hebben geleverd om hun auto's Europees te laten ogen. Sinds mijn jeugd hoor ik Japanse autofabrikanten zeggen dat ze met hun wagens mikken op de Europese smaak. De verkoopresultaten tonen aan dat ze daar voortreffelijk in zijn  geslaagd. Het oude continent koopt Nissans, Mazda's en Toyota's bij de vleet. Dat is ontegenzeglijk ook omdat Japanse auto's er naar westerse maatstaven stukken toonbaarder op zijn geworden. Over smaak valt weliswaar te twisten, voor de looks van hun modellenaanbod hoeven ze zich in het land van de rijzende zon niet te schamen, een enkele wanhopige Subaru daargelaten. De tijd van de barokke chroomdecoraties en de zielige wieldopjes is voorbij. Het was een onontkoombare ontwikkeling. Japanse ontwerpstudio's worden bevolkt door designers uit de hele wereld. Mazda huurde de Nederlander Laurens van den Acker als designchef in. Europese en Japanse autofabrikanten slaan de handen ineen. Peugeot en Citroën verkopen Mitsubishi's onder Franse vlag. Is de Aygo, die er ook als Citroën en als Peugeot is, nog een Jap? In de global village moeten nationale stijlverschillen eroderen, zou je denken. Toch is de Prius geen Europese auto, zoals ook Peugeot 4007 en Citroen C-Crosser hun Japanse genen niet kunnen verloochenen. Hoe komt dat? De Prius III is een strak, aantrekkelijk ontwerp. Het interieur is prachtig. Maar het had nooit een Opel, Volvo, Renault of Volkswagen kunnen zijn, terwijl het geen geforceerde imitatie is van Japanners 'Europees' plegen te noemen. Misschien is dat wel een heel goed teken. Misschien betekent het dat Japans design definitief volwassen is geworden. Misschien heeft de Prius een specifiek Japanse feel die even voelbaar en even ongrijpbaar is als de typisch Duitse signatuur van Mercedes.