Best driver

Voordat er iemand begint te zeuren over de boodschap van dit verhaal: die is er niet, deze ruimte gebruik ik gewoon even om wat van me af te schrijven en u een kijkje te gunnen in wat we zoal meemaken, daar hebben we tenslotte dit weblog voor. Toen ik vorig weekend in het kader van Le Dakar in Mauritanië was, werd ik daar rondgereden in een Toyota Hi Lux, samen met nog drie passagiers. Waarschijnlijk zou die auto hier niet door de APK komen, maar naar lokale maatstaven was het een zeer knap exemplaar. Dat de dikke dieselmotor klonk als de luchtgekoelde boxer uit een Volkswagen Kever doet daar niets aan af, net zo min als het ijzerdraad dat door stoelbekleding heen stak en de snelheidsmeter en dashboardverlichting die het niet meer deden. We kwamen waar we komen moesten, of de bestemming nu wel of niet via een verharde weg te bereiken was. En daar ging het om. Onze chauffeur stuurde de Toyota met veel genoegen door het mulste zand, alsof hij op een klassementsproef zat. Menig maal stootte ik met m'n kruin tegen de hemelbekleding. Maar ik zal er niet over klagen. Ik stond pas doodsangsten uit toen de man ons in het donker van de etappe-finish naar het kamp bracht voor de overnachting. Niet door het zand, maar keurig over een asfaltweg. Schakelen deed hij niet of nauwelijks; ik wist niet dat een Toyota zo veel aankon in z'n vijfde versnelling. Op hellingen viel de motor bijna stil, slechts een enkele keer werd er teruggeschakeld. Verder leed de man waarschijnlijk aan nachtblindheid, wat nog 'ns versterkt werd door de opiaten die hij uit z'n pijpje zoog. Het resultaat: de Hi Lux zwalkte letterlijk als aangeschoten wild over de weg. En wanneer er een tegenligger (negen van de tien keer met groot licht) naderde remde onze chauffeur af en gaf een ruk aan het stuur naar rechts, waarna we met twee wielen door de (zo'n vijftien centimeter lager gelegen) berm schoten. Nu moet u weten dat men ondanks de ruimte die ze in Mauritanië hebben de auto toch pal langs de weg parkeert en dat de verlichting beroerd is. Dus de kans dat we iets zouden raken was zeker aanwezig. Het zal niemand verbazen dat de mondige passagiers hierover zo nu en dan een opmerking naar elkaar maakten. Dit niet tot vreugde van de brave bestuurder, die dan ook van zich afbeet dat we hem niet moesten opjagen. In het kamp aangekomen wist z'n baas (die ook een kudde kamelen bezit) ons te melden dat onze chauffeur de beste "driver" was die hij had, hij vermeldde daarbij echter niet of het ging om het drijven van vierwielers of viervoeters, maar wij vermoedden het laatste. Zelden heeft een rit van anderhalf uur zo lang geduurd.