Alfa's eeuwfeest

Een persbericht van de klassiekerbeurs InterClassics/ TopMobiel maakt attent op een jubileum dat de fans waarschijnlijk nu al uit de slaap houdt: in 2010 bestaat Alfa Romeo honderd jaar. Ik dacht twee dingen. Een: dat ik nooit een Alfa heb bezeten. Twee: dat dat raar is, omdat ik veel van Alfa's houd. Of moet ik zeggen: hield? Het onverslaanbare ontwerp van de 8C staat uiteraard boven de wet, maar met de Mito-generatie heb ik niks - mij teveel lifestyle. Voor de oudjes tot en met de 156 ga ik daarentegen door het vuur. Wat vind ik de mooiste Alfa's? Wel, ik vrees dat mijn Alfa-hart op de verkeerde plaats klopt. Niet de sportwagens, namelijk. De diverse generaties spiders? Een vroege Duetto misschien, maar uiteindelijk geen van alle. De Montreal? Te dik. De Sprint? Te dun. De Alfetta GT? Hooguit de eerste, maar in godsnaam niet die opgeblazen GTV6. De Brera? Vetzak. De hatchbackjes dan maar, de Sud, de 33 of 146? Ik voel er niks bij, en dat ligt niet per definitie aan de auto's. Het is gewoon mijn wereld niet, niks aan te doen. Nee, ik ga voor de sedanmodellen. De Giulia, de 1750 en 2000, de Giulietta en Alfetta. De 155 natuurlijk met zijn fiere hoekigheid, de 75. De 90 is me al te log, net als de 6 en de 164. Maatvoering is voor Alfa's essentieel. Ze moeten niet te groot groeien, dan worden ze plomp. Mijn zwak voor de eerste 166 werd nooit echte liefde. Mijn echte favoriet is de Giulia. Als ik een donkergroene of donkerblauwe tref, met dat hoekige gedrongen koetsje en die rechte ramen, voel ik een golf van vurigheid als kokend lood van onderbuik naar schedeldak stromen. Hoe kregen die Italianen het voor elkaar zoiets eenvoudigs zoveel uitstraling te geven? Het geheim is dat ze maat wisten te houden: elegant, bescheiden, simpel. Bij Lancia wisten ze ooit ook hoe dat moest. Tot in de Prisma- en Dedra-tijd waren ze de ongeëvenaarde meesters van de kleine, deftige sedan: de Lybra mag er zijn, maar alleen als estate. Mijn schoonvader bezit een donkergroen Dedraatje vol deuken en butsen, dik twee ton op de teller. Afgeleefd, afgeschreven. Toch word ik blij als ik hem tegenkom. Dwars door het verval heen zie ik onvergankelijke glorie. Daar is die nieuwe Delta niks bij, zoals zo'n hippe 147 slappe hap is naast die oude Alfa-kofferbakjes. Zodra stijl lifestyle wordt, houdt alles op.