Volvo V90 (2016) - Test

Volvo heeft zich de afgelopen jaren op het gebied van design in rap tempo aangepast. Was het voorheen ingetogen en bescheiden, met de nieuwe XC90 heeft het merk een koppendraaier van een SUV in het gamma. En dat bevalt kennelijk goed, want de nieuwe S90 en V90 volgen dezelfde lijn: niet schreeuwerig, wel imposant. Een auto die aandacht allerminst schuwt. Het zet de claim van Volvo kracht bij dat het de traditionele luxemerken nu echt op hun eigen grond wil aanvallen. De nieuwelingen stralen een kalme zelfverzekerdheid uit en de onderliggende techniek is bepaald niet ondergeschikt aan die van de concurrentie. Aangezien zowel Volvo als de Nederlandse autokoper affiniteit heeft met stationwagons, richten we ons tijdens de introductie in Malaga op de V90. Ten opzichte van de V70 is de wielbasis met bijna dertien centimeter gegroeid, terwijl de totale wagenlengte met twaalf centimeter is toegenomen. Er staat écht een forse auto voor je neus, hoewel de vormgeving hem ondanks bijna vijf meter wagenlengte toch elegant maakt. Overigens betekent zijn gelikte design dat de laadruimte, traditioneel hét sterke punt van de Zweedse stationwagons, niet leidend is in z'n segment. Met de achterbank in gebruik past er 560 liter in en dat volume groeit naar 1.526 liter als de achterbank met een druk op de knop wordt platgelegd. Geen kinderachtige cijfers, maar het is iets minder dan de V70 bood. De V90 beweegt zich ongeveer op hetzelfde niveau als de BMW 5-serie Touring en de Audi A6 Avant. De bagageruimte is mooi hoekig van opzet, er zijn diverse mogelijkheden om lading vast te zetten en er is een groot vak onder de laadvloer om spullen uit het zicht te kunnen opbergen. Praktisch is de V90 daarmee zeker, maar die eigenschap is niet meer zijn speerpunt. Dat geldt wel voor de sfeer aan boord zijn, want op dat vlak heeft Volvo echt een enorme stap vooruit gezet. Het interieur is grotendeels bekend uit de XC90 en nog altijd indrukwekkend. De materialen zijn van zeer goede kwaliteit, zeker in de volledig afgeladen V90 Inscription waarmee wij rijden.

Minimalisme tot kunst verheven

Op het dashboard vinden we een groot en supersnel werkend touchscreen, dat op het gebied van bedieningsgemak weinig onderdoet voor dat van andere merken. Het reageert snel, de menustructuur is logisch en de buttons zijn groot genoeg om ook onder het rijden gemakkelijk te kunnen bedienen. Een controller werkt weliswaar iets exacter, maar gezien de enorme hoeveelheid aan functies die je ermee bedient, werkt Volvo's Sensus-systeem prima. Wat vooral indruk maakt, is de rust aan boord. Minimalisme is echt tot kunst verheven. De stoelen zitten fantastisch en de V90 is erg stil. Het enige wat je op snelwegtempo hoort, is wat bandengeruis. De motor en de rijwind zijn nauwelijks waarneembaar. Combineer dat met het enorm soepele onderstel en de V90 bewijst zich als een heerlijke auto voor lange afstanden. Je ziet de motorkap over het asfalt deinen, maar je merkt amper dat er oneffenheden onder de wielen door ­glijden. Dit effect wordt versterkt door de optionele luchtgeveerde achteras op het testexemplaar, waarmee de V90 zo zacht aanvoelt als een comfortabel matras. Wissel via Drive Mode naar Dynamic en de optionele adaptieve dempers worden een standje straffer, terwijl de vering boterzacht blijft. Van dynamiek is geen sprake, want daarvoor weet de V90 z'n forse gewicht niet goed genoeg te verhullen. Volvo maakt een duidelijke keuze voor comfort, en dat is waarschijnlijk de juiste – er zijn immers al andere merken die de sportieve rijder proberen te lokken en die meer ervaring hebben met het betreffende genre auto's.

Alleen viercilinders

Ook bij de aandrijflijnen gaat Volvo zijn eigen weg. Er zijn alleen viercilinders van 2,0 liter. Dat geldt voor zowel de benzinemotoren T5 en T6 als voor de diesels D4 en D5. Kort na de introductie komen daar nog een D3 en T4 bij en ook een T8 plug-inhybride. De benzineversies en de sterkste diesel hebben standaard vierwielaandrijving en een automaat. Wij maken kennis met de sterkste diesel, die 235 pk en 480 Nm levert. Nog belangrijker dan die cijfers is het PowerPulse-systeem, dat lucht opslaat in een drukvat. Bij stevig gas geven wordt de lucht naar de kleinste van de twee turbo's gestuwd. Daardoor spoelt de turbo sneller op, waardoor de diesel ondanks zijn hoge specifieke vermogen opvallend soepel en natuurlijk oppakt. Jammer is hoogstens dat je de viercilinder, wanneer je hem echt aanspoort, ook duidelijk als zodanig herkent. Dat geldt in het bijzonder voor de T6-motor, die voor de beste prestaties wat meer toeren moet draaien; het viercilinderkarakter is dan nóg beter merkbaar. Bij de concurrentie koop je voor hetzelfde geld een auto met een zescilindermotor. Die loopt soepeler dan een viercilinder, terwijl hij ook beter klinkt. Dat draagt bij aan het gevoel van reserve dat sterke motoren zo prettig maakt. Verder is de achttraps Aisin-automaat beter bij lage toerentallen; als het allemaal te snel gaat, twijfelt het mechaniek en schakelt het bruusker dan we gewend zijn.

Pilot Assist

De V90 is niet goedkoop, maar biedt vanaf de middelste Momentum-uitvoering al luxezaken zoals leren bekleding, ledkoplampen het Sensus-systeem en verwarmbare voorstoelen. Een flinke batterij aan veiligheidssystemen is echter altijd standaard. De meeste daarvan, zoals verkeersbordherkenning en rijbaanhulp, kennen we al uit andere Volvo's. Nieuw voor de V90 zijn Large Animal Detection en Pilot Assist. Die eerste herkent grote dieren die voor de auto springen; het remt de auto automatisch af om een aanrijding te voorkomen. Handig bij overstekende herten op de Veluwe. Pilot Assist laat de auto tot 130 km/h semi-autonoom rijden; de V90 houdt zelf afstand en volgt het wegverloop. Eerlijk gezegd werkt het systeem van Volvo in druk verkeer en op bochtige wegen minder soepel dan dat van Mercedes-Benz; op een rustige snelweg werkt Volvo's systeem echter uitstekend. Bovendien is het standaard en daaraan herken je de V90 dan toch weer als een echte Volvo.